Όταν εσύ κοιμόσουν

Όταν εσύ κοιμόσουν, οι βρικόλακες ήταν ξύπνιοι και φρόντισαν να τρομάξουν το ξύπνημά σου μ’ αγχόνες και θηλιές. Γιατί αυτό ήθελαν να σου μεταδώσουν της γης οι ισχυροί. Τον τρόμο. Άντε, γιατί πολύ ξεθάρρεψες κι άρχισες να σηκώνεις κεφάλι.
Η εικόνα του πρώην Ιρακινού δικτάτορα, του Σαντάμ Χουσεΐν, με το σχοινί το λαιμό να κάνει το γύρο του κόσμου ξανά και ξανά και ξανά σε τι άλλο αποσκοπούσε; «Εγώ είμαι εδώ, ο δυνατός» ήθελε να βροντοφωνάξει. «Ο άγρυπνος φρουρός της τάξης και της απανταχού δικαιοσύνης».
Ελευθερωτές, τάχα μου, μπήκαν στο Ιράκ πριν χρόνια οι Αμερικανοί. Όπως παλιότερα στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν κι αλλού κι αλλού. Για να ρίξουν δήθεν τους δικτάτορες και τους εκμεταλλευτές, τους διεφθαρμένους προστάτες της διεθνούς τρομοκρατίας. Και διέλυσαν τα κράτη και σκότωσαν τους λαούς. Κι έστησαν χορούς πάνω στους τάφους κι ασχημόνησαν. Κι έσπειραν τα ζιζάνια της διχόνοιας. Τον όλεθρο του αλληλοσπαραγμού. Κι ανέδειξαν τους μισητούς δικτάτορες σε σύμβολα αντίστασης και πατριωτισμού. Γιατί από τον ξενόφερτο εισβολέα και κατακτητή προτιμούν τον ντόπιο δικτάτορα. Δική τους υπόθεση τον θεωρούν. Την πατρίδα τους όμως τη θέλουν λεύτερη και πολεμούν γι’ αυτήν κι αγωνίζονται και πεθαίνουν. Κι οι άλλοι τι έκαναν; Κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια; Όχι.
Έφεραν τη δικαιοσύνη του τρόμου. Τη μονομερή και την άδικη. Με τα ντόπια τσιράκια που τους προσκύνησαν. Με τη «σκύλα» την Κάρλα Ντε Πόντε να κυνηγά σαν θηράματα τους Σέρβους ηγέτες και ν’ αφήνει ανενόχλητους τους εγκληματίες μουσουλμάνους και τους λύκους του Ουτσεκά.
Αντιστέκονται οι λαοί κι οι μαχητές της ελευθερίας δεν διστάζουν να ζωστούν εκρηκτικά και να φωτίσουν με τα κορμιά τους σαν πυροτεχνήματα τα σκοτάδια της μισθοφορικής αλαζονείας, αυτής που υποτίθεται πως αποκαθιστά δημοκρατίες με στημένα δικαστήρια και κρεμάλες.