Περί πορνείας

Μέσα στη δίνη της θολής πολιτικής πραγματικότητας, της αυθαιρεσίας, της υποτίμησης της νοημοσύνης, των σεμνών και ταπεινών σκανδάλων, της αδιαφάνειας, των δομημένων ομολόγων και των σιδηροδέσμιων κουμπάρων, της κακόμοιρης Ελλάδας της μίζας, των αναψυκτηρίων τύπου Μαγγίνα, της έκπτωσης των ηθών και της Ζαχοπουλιάδας, ένα άξιο λόγου νομοθέτημα ήρθε να ταράξει τα βρόμικα νερά της μακαριότητάς μας και να μας υπενθυμίσει πως ακόμη και στο πιο πυκνό σκοτάδι μια μικρή, τόση δα, φλογίτσα που τρεμοσβήνει αδύναμη, είναι ικανή ν’ αναπτερώσει την ελπίδα. Στο νομοσχέδιο για την ελεύθερη συμβίωση του Υπουργείου Δικαιοσύνης αναφέρομαι. Σε μια κοινωνία που ασφυκτιά ανυπεράσπιστη, στη γενιά της ανεργίας και της απόγνωσης, στους εργαζόμενους των 700 ευρώ και των επιτακτικών αναγκών, σίγουρα προσφέρει κάποια ανακούφιση. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου βγήκαν να το στηρίξουν.
Μετά από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου το 1982, το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να δώσει λύση στο πρόβλημα χιλιάδων συμπολιτών μας που, είτε από πεποίθηση είτε από ανάγκη οι περισσότεροι, συμβιώνουν εκτός γάμου. Όμως στο κατ’ ευφημισμό κράτος που ζούμε, τέτοιες πρωτοβουλίες εύκολα δεν περνούν. Την επίσημη Εκκλησία, ας πούμε, ποιος τη ρώτησε; Μη γελιέστε πως τάχα μου άλλαξαν τα πράγματα. Μη θαρρείτε πως επειδή ο μειλίχιος Αρχιεπίσκοπος έδειξε κατανόηση και ανοχή λύθηκαν ως δια μαγείας όλα. Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε κι ο νουνεχής γέροντας κι οι λίγοι Συνοδικοί που συμφώνησαν μαζί του βρέθηκαν στο στόχαστρο των Ηρακλειδών του σκοταδισμού που, σαν πλειοψηφία, άλλα αποφάσισαν.
Η ελεύθερη συμβίωση συνιστά πορνεία, απεφάνθη γνωστός αρχιερέας που, με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Ιεράς Συνόδου παρακαλώ, λίγο απείχε από το να ζητήσει να οδηγηθούν οι πόρνοι στην πυρά. Άλλωστε φαινόμενα όπως τα Ιεροδικεία, οι Ιερές Εξετάσεις και ο Μεσαίωνας που βύθισαν τον κόσμο σ’ έναν σκοταδισμό τέτοιο που όμοιό του δεν συναντούμε εύκολα στο βάθος των αιώνων, έχει να επιδείξει, δυστυχώς, άφθονα η ιστορία μας.
Με την ηθική δεν μου αρέσει να κάνω παιχνίδια και τους ηθικολογούντες τους φοβάμαι, έγραφα σ’ ένα παλιότερο «περί ηθικής» σημείωμά μου. Αυτούς που είναι έτοιμοι στην πρώτη ευκαιρία να στείλουν στο πυρ το εξώτερον όλους αυτούς που έχουν διαφορετική αντίληψη από τη δική τους.
Διανύουμε ήδη την περίοδο των νηστειών και πλησιάζουμε την ημέρα που ο Υιός του Ανθρώπου οδηγείται προς το Εκούσιον Πάθος και τον Γολγοθά. Μιλούμε για τον Θεό της Αγάπης, της Ευσπλαχνίας και της Συγχώρεσης. Αυτόν που υπηρετούν και οι χρυσοποίκιλτοι αρχιερείς μας. Όμως ο Χριστός αυτός αγκάλιασε πόρνες, συνέφαγε με τον αμαρτωλό, υπερασπίστηκε τον καταφρονεμένο και κάλεσε τον αναμάρτητο να ρίξει πρώτος τον λίθο. Αλήθεια, σήμερα πόσοι από μας αισθάνονται τέτοιοι;
Η εκκλησία έχει ευρύχωρο πεδίο για να αναπτύξει το έργο της. Να σταθεί αρωγός σε μια κοινωνία που υποφέρει, που δυστυχεί, που αγωνιά, που όλο και περισσότερο γεμίζει τους ναούς ζητώντας και προσδοκώντας τη βοήθεια του Θείου. Λόγια παρηγορητικά θέλει ν’ ακούσει, συμβουλευτικά, πατρικά, λόγια αγάπης, γιατί ο Θεός είναι Αγάπη. Αυτά έχει ανάγκη για τη «θεραπεία σώματος και ψυχής», κι όχι αφορισμούς, απειλές και κατάρες.
Έτυχε να βρίσκομαι στην Αθήνα τη μέρα του γενικού ξεσηκωμού για το ασφαλιστικό, για την παρουσίαση του βιβλίου μου. Είδα χιλιάδες κόσμο στους δρόμους με την αγωνία αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους για το άγνωστο αύριο και παρμένη την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Ένιωσα την απόγνωση, άκουσα τα συνθήματα, διάβασα τα πλακάτ. Ένα απ’ αυτά το κρατούσε ένας γέροντας, ασκητική μορφή, με βλέμμα σκοτεινό και την ψυχή ξέχειλη από πίκρα. «316,80 ΕΥΡΩ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΥ», έγραφε πάνω του. Το πώς θα ζήσει αυτός ο χριστιανός δεν μας ενδιαφέρει; Το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μάς μάρανε;

«Η Αδελφότης των Στεναγμών»-Παρουσίαση στην Αθήνα

Η μέρα ήτανε δύσκολη, από τις πιο επεισοδιακές του φετινού χειμώνα. Απεργίες παντού, διαδηλώσεις, αγριεμένοι συνδικαλιστές, πανώ, ντουντούκες, αιτήματα, συνθήματα αγωνιστικά, ξεσηκωμός. Στη Βουλή η κυβέρνηση έδινε μια από τις πιο κρίσιμες μάχες για να περάσει το νομοσχέδιο για το λεγόμενο ασφαλιστικό κι οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους αποφασισμένοι να παλέψουν για ένα δικαίωμα στο αύριο.
Βουνά τα σκουπίδια, ακινητοποιημένα μετρό και υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, κλειστά τα μαγαζιά, με κατεβασμένα μέχρι κάτω τα ρολά κι ασφαλισμένα με σίτες ειδικές, για να προστατευτούν από πιθανές επιθέσεις και καταστροφές. Μπροστά από τα κυβερνητικά κτίρια, τις διασταυρώσεις, τις πλατείες και τα ευαίσθητα σημεία της πόλης, πάνοπλοι αστυνομικοί με στολές εκστρατείας, κράνη, γκλομπ ανά χείρας και τα όπλα στον ώμο κι ένα βλέμμα από αδιάφορο μέχρι αιμοβόρικο από την ταλαιπωρία, την κούραση και την αγανάκτηση. Μια γεύση στυφή να φτάνει στο στόμα από τα χημικά και τα μάτια να τσούζουν από τα δακρυγόνα.
«Μακριά τα χέρια από τα μάτια γιατί θα σε τσούζουν περισσότερο μετά, φταρνίσου ελεύθερα όμως, αν θέλεις», άκουσα έναν να συμβουλεύει τον διπλανό του.
Αυτή ήταν η εικόνα του κέντρου της Αθήνας την Τετάρτη 19 του Μάρτη. Από νωρίς το μεσημέρι μ’ έζωναν τα φίδια. Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου μου ήταν προγραμματισμένη από καιρό και δεν μπορούσε με τίποτα ν’ αναβληθεί αφού είχε κλειστεί ο χώρος κι οι προσκλήσεις είχαν διανεμηθεί προ πολλού. «Λαχείο μέρα μάς έτυχε», έλεγα στην γυναίκα μου που μάταια προσπαθούσε να μου δώσει θάρρος. Ο χρόνος κόλλησε, λες, κι οι ώρες δεν περνούσαν. Οι διαδηλώσεις δεν έλεγαν να σταματήσουν κι ας είχε πάει κιόλας τέσσερις και μισή. Ένας κρότος ξερός ακούστηκε στο ύψος του Πανεπιστημίου κι ύστερα άλλος κι άλλος. Πάλι έριχναν χημικά. Πάλι κάποιοι έτρεχαν στους δρόμους κυνηγημένοι από τα ΜΑΤ και τους ειδικούς φρουρούς. «Πάει, την κάτσαμε τη βάρκα».
Βραδάκι ώρα 7,00. Δεν έχει νόημα να κάθομαι άλλο στο ξενοδοχείο. Έτσι κι αλλιώς να ηρεμήσω δεν μπορώ. Ανηφορίζω την Πανεπιστημίου, περνώ τη Σταδίου, φτάνω στον χώρο. Ο αγαπητός μου Δημήτρης Αετουδάκης, ομιλητής της βραδιάς, είναι εκεί ιδιαίτερα ανήσυχος. Το ίδιο κι ο Ηλίας Μπαρτζουλιάνος, ο εκδότης, που πίσω από το αμήχανο χαμόγελο δεν μπορούσε να κρύψει την αγωνία του. Η ώρα περνά κι άνθρωπος δεν εμφανίζεται. Η αγωνία μου χτυπάει κόκκινο και μια ανατριχίλα με διαπερνά. Τσάμπα πήγε το ταξίδι, σκέφτομαι, άσκοπες οι ετοιμασίες, άδικα θα πάει κι ο μπουφές. Κι εκείνη την ώρα, οκτώ παρά, σε είδα. Εσένα, αγαπητή μου φίλη, εσένα, φίλε μου αγαπημένε, που βρήκες αυτή τη μέρα για ν’ αφήσεις το σπίτι σου, την ησυχία σου, τη βολή σου, κι έφτασες στην οδό Σοφοκλέους, στο αίθριο του πολυχώρου Bacaro, για να παραβρεθείς στην παρουσίαση του βιβλίου μου και να με τιμήσεις. Κι εγώ τώρα πώς να σ’ ευχαριστήσω και πώς να βγάλω την υποχρέωση;
Ένας ένας, παρέες παρέες, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι σ’ εμένα, άρχισαν να μαζεύονται. Ανάμεσά τους κι επώνυμοι. Οι τ. βουλευτές Μανόλης Όθωνας και Μιχάλης Νεονάκης, ο τ. Νομάρχης Κώστας Στρατινάκης, ο πρόεδρος της Παγκρητίου Ενώσεως Γιώργος Μαριδάκης, οι στρατηγοί ε.α. Βασίλης Αποστολάκης και Σταύρος Φωτάκης, λογοτέχνες, συγγραφείς, ποιητές κι ένας κόσμος που ήθελε να μου μιλήσει, να μου σφίξει το χέρι, να με συγχαρεί, να μ’ ενθαρρύνει. Βιαστικός ο Αετουδάκης ξεκινά την ομιλία του και λέει λόγια ζεστά, από την καρδιά του βγαλμένα. Ησυχία στο ακροατήριο, ατμόσφαιρα μυσταγωγική όσο μιλά σιγανά, με διδακτικό ύφος, ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, συγγραφέας και δάσκαλος σεναριογραφίας. Η άλλη ομιλήτρια, η Χρυσούλα Δημητρακάκη, με το που ανοίγει το στόμα της ξεχειλίζει ποίηση.
Απευθύνουν κι άλλοι χαιρετισμό κι ύστερα έρχεται η σειρά μου. Να πω στ’ αλήθεια τι, με τόση συγκίνηση που μ’ έχει καταλάβει; Είναι στιγμές που τα λόγια βγαίνουν δύσκολα και δεν μπορούν ν’ αποδώσουν τη δύναμη του συναισθήματος κι η λέξη ευχαριστώ σίγουρα δεν φτάνει για να τα καλύψει. Είναι όμως η μόνη κι έτσι αναγκαστικά αρκούμαι σ’ αυτήν.

Περισσότερα για την παρουσίαση εδώ:

http://iadelfotistwnstenagmwvn.blogspot.com/2008/03/19-2008.html
http://iadelfotistwnstenagmwvn.blogspot.com/2008/03/blog-post_7907.html
http://iadelfotistwnstenagmwvn.blogspot.com/2008/03/blog-post_9304.html http://iadelfotistwnstenagmwvn.blogspot.com/2008/03/blog-post_3282.html

Πού πάμε;

Τι κάνουμε, παιδιά; Βαράμε διάλυση; Τα Σκόπια μάς πήραν το όνομα, οι Αμερικάνοι και τα σώβρακα, εδώ και χρόνια. Σήμερα κατατίθεται το ασφαλιστικό, απεργούν οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα Ελλάδος και κατέρρευσαν τα συστήματα πληρωμών του κράτους. Κλειστό για δεύτερη μέρα το Χρηματιστήριο. Ούτε πόλεμο να 'χαμε! Και σ' ανώτερα!

Πάλι με ξάφνιασε ευχάριστα το Κυκλάμινο του Βουνού που ασχολήθηκε αυτή τη φορά με το βιβλίο μου "Όπως τ' όνειρο" και το ευχαριστώ γι' αυτό. http://kiklaminovounou.blogspot.com/2008/03/blog-post_9495.html