Λόγω έλλειψης χώρου και σεβόμενος τον χρόνο των αναγνωστών δεν κατέστη δυνατόν να ολοκληρώσω την απαρίθμηση. Αυτό θα επιχειρήσω να κάνω τώρα. Έγραφα λοιπόν:
Αλήθεια πρώτη. Ο Σημίτης παρέδωσε στον Καραμανλή ένα κράτος που νοσούσε βαθύτατα.
Αλήθεια δεύτερη. Ο Καραμανλής όχι μόνο δεν προσπάθησε να διορθώσει τα κακώς κείμενα, αλλά με πράξεις ή παραλείψεις του μας οδήγησε στον όλεθρο.
Αλήθεια τρίτη. Ο Παπανδρέου χάιδεψε αυτιά. Υποσχέθηκε πολλά λέγοντας το περιβόητο “λεφτά υπάρχουν” και κέρδισε τις εκλογές με μεγάλη διαφορά.
Αλήθεια τέταρτη. Κανένας δεν του χαρίστηκε, ούτε του έδωσε μια μικρή, έστω, περίοδο χάριτος. Από τις παραμονές των εκλογών το ΠΑΜΕ είχε ξεσηκώσει τους λιμενεργάτες που νέκρωσαν το λιμάνι του Πειραιά, ενώ Μπαρόζο και Αλμούνια έσφιγγαν όλο και πιο πολύ τη θηλιά γύρω από τον λαιμό του. Αυτά είχα αναφέρει εν ολίγοις. Συνεχίζουμε τώρα.
Αλήθεια πέμπτη. Η κυβέρνηση άργησε να οργανωθεί. Της χρειάστηκαν πάνω από έξι μήνες για να ορίσει Γενικούς Γραμματείς στα υπουργεία. Ακόμη και σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν είμαι σίγουρος αν έχουν οριστεί Διοικητικά Συμβούλια σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, κρίσιμους για την εξέλιξη της οικονομίας. Εντωμεταξύ τα πάντα νέκρωναν, τα spreads ανέβαιναν μέχρι που έφτασαν να ξεπεράσουν τα αντίστοιχα της Zιμπάμπουε ή του Ταμτούμ και η χώρα βρέθηκε όχι ένα βήμα, αλλά λίγα μόλις εκατοστά πριν από την άβυσσο. Οι Κοινοτικοί μάς απειλούσαν λέγοντας πως το πάρτι τέλειωσε, η Μέρκελ εμφανιζόταν εξοργισμένη και εντελώς απρόθυμη να βοηθήσει, οι πάντες μας λοιδορούσαν και το Spiegel έφτασε να μας δείχνει το ορθωμένο του δάχτυλο. Φταίει ο Παπανδρέου για το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε; Σιγουρότατα όχι. Μπορεί να πελαγοδρόμησε στην αρχή, μπορεί να καθυστέρησε, αλλά δεν είναι αυτός υπεύθυνος ούτε για το υπερβολικό έλλειμμα, που οι άλλοι έκρυβαν όπως η γάτα το σκατό, ούτε για το δυσθεώρητο χρέος. Αντίθετα έτρεξε, παρακάλεσε, παζάρεψε, με αποτέλεσμα να υπάρξει την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή ο επώδυνος, αλλά αναγκαίος, Μηχανισμός Στήριξης και να μην αναγκαστεί να πτωχεύσει η χώρα.
Αλήθεια έκτη. Έπρεπε να ληφθούν μέτρα; Βεβαιότατα ναι. Η χώρα είχε φτάσει στο μη περαιτέρω. Ο γιγάντιος κρατικός μηχανισμός είχε μπλοκάρει τα πάντα, με αποτέλεσμα να επικρατεί παντού η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, οι κλίκες και τα παραμάγαζα. Το ότι αμέλησε να το κάνει η προηγούμενη και η προ-προηγούμενη κυβέρνηση αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να παρθούν κιόλας. Το ασφαλιστικό, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και η εξυγίανση του δημόσιου τομέα θεωρούνταν καυτές πατάτες που κανένας δεν τολμούσε να αγγίξει. Εδώ είχαμε φτάσει, εν έτη 2010, να μην γνωρίζει πόσους απασχολεί το Δημόσιο, πόσους πληρώνει και προπάντων από πού. Δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που είχαν αποδημήσει προ πολλού εις Κύριον, εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να λαμβάνουν κανονικά τις συντάξεις τους. Για τέτοια κατάντια μιλάμε! Και χρειάστηκε να γίνει απογραφή και να στηθεί επιτέλους μία Ενιαία Αρχή Πληρωμών για να αρχίσει να ξεκαθαρίζει λίγο το πράγμα.
Αλήθεια έβδομη. Η κυβέρνηση μετά την υπογραφή του Μνημονίου έδειξε μια αξιοζήλευτη αποφασιστικότητα, τόσο στην εφαρμογή του, όσο και στη λήψη επώδυνων μέτρων και ο Πρωθυπουργός δήλωνε σε όλους τους τόνους πως δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Έλαβε σκληρές αποφάσεις και συγκρούστηκε τόσο με τα συνδικάτα όσο και με οργανωμένα συμφέροντα. Μέχρι εκεί όμως, γιατί ο μεγάλος ασθενής, το υπερτροφικό Δημόσιο, ζει και βασιλεύει. Δεν το περιόρισε ούτε προχώρησε σε κατάργηση και συγχώνευση χιλιάδων άχρηστων οργανισμών και επιχειρήσεων που κατασπαταλούν και ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα. Έτσι ό,τι κέρδισε από τη λήψη των περιοριστικών μέτρων το έχασε από τις σπατάλες των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ και των Νοσοκομείων. Είναι νωρίς ακόμη; Θα δείξει. Πάντως τώρα τελευταία, έδειξε πως υπολογίζει και το πολιτικό κόστος αφού άρχισε τα δωράκια. Έτσι όμως δουλειά δεν γίνεται.
Αλήθεια όγδοη. Η μόνη λύση είναι η πιστή εφαρμογή του Μνημονίου. Μπορεί να ακούγεται δυσάρεστο, αλλά δυστυχώς τα αυγά δεν βάφονται με πορδές. Ένα νοικοκυριό που ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει, αργά ή γρήγορα θα πάει φούντο. Εκτός εάν πατήσει έγκαιρα φρένο, βάλει μια τάξη στα οικονομικά του και αρχίσει πάλι από την αρχή. Το ίδιο ισχύει και για το κράτος. Μόνο έτσι, μόνο αν πιάσουν τόπο τα μέτρα, θα συναινέσουν οι δανειστές μας να επιμηκύνουν τον χρόνο εξόφλησης του χρέους, ώστε να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Αλήθεια ένατη. Για ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Όμως, με τις υπάρχουσες συνθήκες, για να κάνει κάποιος μια επένδυση στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι ή λαμόγιο, που αποσκοπεί σε κάποια αρπαχτή, ή τρελός. Και μιας και δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, δεν πρόκειται να δούμε ούτε σεντς αν δεν σοβαρευτούμε. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα έχει τεθεί υπό διωγμό η επιχειρηματικότητα και το κέρδος έχει δαιμονοποιηθεί. Αναλογιστείτε όμως πόσοι από εμάς είναι διατεθειμένοι να στήσουν μια δουλειά με στόχο όχι να κερδίσουν, αλλά αντίθετα να χάσουν. Ουδείς. Και προκαλώ έναν που θα ισχυριστεί το αντίθετο. Χώρια από αυτό όμως, μπορεί στην πράξη να προχωρήσει μια επένδυση; Πολύ αμφιβάλλω. Αν δεν την μπλοκάρει ο Κουβέλης και η Μπιρμπίλη, με τις γνωστές “ευαισθησίες” τους, σίγουρα θα μπλέξει σε κάποιο δήμαρχο, σε κάποιο γείτονα που ενοχλείται, σε έναν περιβαλλοντικό σύλλογο, τέλος πάντων, που θα σε τυλίξει σε μια κόλα χαρτί και θα σε στείλει στο Συμβούλιο Επικρατείας και άντε ξεμπέρδευε. Εδώ στοίχειωσε η εκτροπή του Αχελώου, το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τόσα άλλα, και εσύ, αφελή φορολογούμενε, ονειρεύεσαι ανάπτυξη και περιμένεις επενδύσεις; Εδώ έρχεται το ΣτΕ και ακυρώνει νόμο του 1997 για μια τεράστια επένδυση που ολοκληρώνεται ήδη, εδώ το ίδιο δικαστήριο ακύρωσε την άδεια του Παγοδρομίου που λειτουργεί εδώ και δυόμισι χρόνια, και εσύ μου λες παραμύθια!
Αλήθεια δέκατη. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Μόνο που για να υπάρχουν εργάτες πρώτα και πάνω από όλα θα πρέπει να υπάρχουν και εργοδότες. Αλλιώς δουλειά…πάπαλα! Έτσι συνηθίζεται να γίνεται και δεν βλέπω με ποιο τρόπο μπορεί να αλλάξει αυτό. Όταν δαιμονοποιείς την επιχειρηματικότητα, όταν το κράτος σε θεωρεί δεδομένο φοροφυγά και έρχεται κάθε τρεις και λίγο και σου τα παίρνει με τις περιβόητες περαιώσεις, όταν όλοι οι εργατικοί νόμοι αποσκοπούν στην προστασία της εργασίας και μόνο, κάτι δεν πάει καλά. Έτσι είναι, φίλε μου. Δεν μπορείς να πολεμάς με νύχια και με δόντια την επιχείρηση, να βάζεις μύρια όσα εμπόδια σε κάθε επένδυση και μετά να κάθεσαι να κλαις για τις χαμένες θέσεις εργασίας. Και σε αυτό το σημείο οι θέσεις των κομμάτων της Αριστεράς είναι τουλάχιστον αλλοπρόσαλλες. Κλείστε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα μουσεία, καταλάβετε την Ακρόπολη, πείτε όχι στο Μνημόνιο για να πτωχεύσει η πλουτοκρατία. Μα, βρε αθεόφοβοι, το κράτος θα πτωχεύσει. Οι μισθοί και τα μεροκάματα θα μείνουν απλήρωτα. Θα κλείσουν οι τράπεζες και θα χάσει η μαρίδα τις λίγες καταθέσεις της, ενώ η πλουτοκρατία που μάχεστε όχι μόνο θα βρει τρόπο να επιβιώσει, αλλά θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες χάους που θα δημιουργηθούν και θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη θέση της. Τα καταλάβατε; Εδώ το ΚΚΕ ήταν το πρώτο που μείωσε τους μισθούς των εργαζομένων του και τώρα προχωρά σε απολύσεις προσωπικού.
Αλήθεια ενδέκατη. Δεν πήγε και ούτε θα πάει κανένας φυλακή. Το πολιτικό σύστημα ξέρει τον τρόπο να αυτοπροστατεύεται. Έτσι, όσες εξεταστικές και να στήσει, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο. Θα παίζει για λίγο καιρό στα κανάλια, θα τροφοδοτεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και πέραν τούτου ουδέν. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν οδηγούμαστε πουθενά. Δεν είναι δυνατόν από τη μια να κόβεις το δώρο του συνταξιούχου των 500 ευρώ και από την άλλη να επιτρέπεις να κυκλοφορούν ελεύθεροι μεγαλόσχημοι πρώην υπουργοί που τα τσέπωσαν χοντρά. Δεν στέκεται, δεν γίνεται, γιατί εκτός από απαράδεκτο είναι και ανήθικο. Άφησε που αποθρασύνονται και σου ζητάνε και τα ρέστα. Βατοπέδι; Πού το είδατε το σκάνδαλο; Έτσι δεν λένε; Siemens, ομόλογα και δεν ξέρω ποιο άλλο. Και εδώ μιλάμε μόνο για τις σκαστές περιπτώσεις. Για αυτές που τους τσάκωσαν με τη γίδα στον ώμο. Φανταστείτε πόσα άλλα έχουν κουκουλωθεί χωρίς να γίνει περαιτέρω έρευνα.
Αλήθεια δωδέκατη και τελευταία. Πρόθεση της αντιπολίτευσης είναι να κοντύνει την κυβέρνηση. Να την ταπεινώσει και να την εμφανίσει πως πολιτεύεται κόντρα στη βούληση του ελληνικού λαού. Αυτό μέχρις ενός σημείου είναι θεμιτό. Όταν βάζει όμως το Μνημόνιο στη μέση, παίζει εν ου παικτοίς. Με πράγματα δηλαδή που δεν χωρούν παιχνίδια. Πέρα και έξω από κάθε όριο, γιατί θυσιάζει στην αρένα της πολιτικής την επιβίωση της χώρας. Φαντάζεστε τι θα συμβεί αν γίνει πιστευτή και αποδοκιμαστεί η κυβέρνηση; Φαντάζεστε τις ιαχές, τους πανηγυρισμούς και τα παράθυρα; Φαντάζεστε μετά τον Παπανδρέου να πει “εγώ δεν μπορώ να κυβερνήσω έτσι και ζητώ ανανέωση της λαϊκής εντολής”; Πριν προλάβεις να πεις κύμινο θα μας έχουν κόψει τον βήχα οι τροϊκανοί και εκεί κατά Χριστούγεννα μεριά θα βαρέσουμε το μεγάλο κανόνι. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα για όλους.
