Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007
Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;
«Όσον αφορά το πρόσωπό μου, ίδρυσα το ΠΑΣΟΚ και θα παραμείνω μέλος του ΠΑΣΟΚ», δήλωσε ο κ. Σημίτης κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο φημισμένο «London School of Economics» του Λονδίνου, γράφουν τα ΝΕΑ κι οι φλεγματικοί Άγγλοι ακόμη γελούν.
Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007
Ετσιθελισμός; Σωπάτε, καλέ!
Ιστορίες καθημερινής τρέλας, επίδειξης δύναμης κι αυταρχισμού ακούμε πολλές την κάθε μέρα, την κάθε ώρα. Κάποιες απ’ αυτές ξεπερνούν και τη φαντασία ακόμη και μας κάνουν να στεκόμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον δύστυχο που τις εκμυστηρεύεται. Να όμως που τα πράγματα είναι έτσι κι ακόμη χειρότερα. Θέλετε ένα μικρό παράδειγμα; Απολαύστε το!
Το ΙΚΑ στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει την εισφοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία, βγάζει κλιμάκια για να ελέγχουν τις επιχειρήσεις. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Σωστό είναι το μέτρο και πρέπει να επαινεθεί γιατί ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρέπει να χάνουν πόρους ούτε οι εργαζόμενοι τα ένσημά τους. Για τον λόγο αυτό έχει επιβληθεί στις επιχειρήσεις να τηρούν ειδικό βιβλίο στο οποίο είναι υποχρεωμένες να αναγράφουν τα στοιχεία των εργαζομένων, την ημερομηνία πρόσληψης κλπ, και το οποίο θα πρέπει να επιδεικνύεται στους ελεγκτές σε κάθε ζήτηση. Ας έλθουμε στην πράξη τώρα. Διατηρώ μια μικρή επιχείρηση ενοικιαζομένων διαμερισμάτων στο Σφακάκι του Δήμου Αρκαδίου. Πρωί 6 Μαΐου του 2004. Η επιχείρηση δεν έχει αρχίσει να λειτουργεί ακόμη κι έχει μόλις προσληφθεί μια καμαριέρα για τον καθαρισμό. Αυτήν βρίσκει το κλιμάκιο. Τη ρωτά πότε προσλήφθηκε, του απαντά αυτή και στη συνέχεια της ζητά το ειδικό βιβλίο του ΙΚΑ για να δει αν είναι καταχωρημένη.
«Α, δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά», τους απαντά.
Το κλιμάκιο σ’ αυτή την περίπτωση θα μπορούσε, για να μην πω πως ήταν υποχρεωμένο, ν’ αναζητήσει τον υπεύθυνο ή να της ζητήσει να με πάρει ένα τηλέφωνο. Αν γινόταν αυτό, το ζήτημα θα είχε λυθεί κι όλα θα ήταν μια χαρά. Έλα, όμως, που είμαστε στην Ελλάδα! Έλα που έχουμε τη νοοτροπία χωροφύλακα της δεκαετίας του ’50 που συνοψίζεται στο «θα σε τυλίξω εγώ σε μια κόλλα χαρτί, να δεις τι θα πάθεις».
Αυτή τη νοοτροπία, δυστυχώς, είχε και το περί ου ο λόγος κλιμάκιο κι έτσι βρέθηκα «γραμμένος» χωρίς να το πάρω είδηση.
Μπλεγμένος στα γρανάζια
Πρωί πρωί την άλλη μέρα πάω στο ΙΚΑ να παραπονεθώ, να τους δώσω τα απαραίτητα στοιχεία και να λήξει η υπόθεση εκεί. Έτσι νόμιζα.
«Α, αυτό το κλιμάκιο ήταν από την Αθήνα και θα πρέπει να περιμένεις να λάβεις την έκθεση ελέγχου», με πληροφόρησαν, ευγενικά δεν μπορώ να πω, κι εγώ μη έχοντας άλλον τρόπο ν’ αντιδράσω, πήρα τα παράπονά μου κι έφυγα.
Πέρασαν κάποιοι μήνες και πράγματι έλαβα μια ειδοποίηση που με καλούσε να πληρώσω 500 ευρώ πρόστιμο. Πήρα μαζί μου ξανά το βιβλίο του ΙΚΑ, την πρόσληψη της υπαλλήλου, την κατάσταση του επόπτη εργασίας, την αναγγελία του ΟΑΕΔ κι ότι άλλο απαιτείται και καμαρωτός καμαρωτός, σίγουρος πως θα βρω το δίκιο μου, πήγα στο κατάστημα του ΙΚΑ Ρεθύμνης.
«Τώρα ήρθες! Το πρόστιμο έχει επιβληθεί κι η προθεσμία για ένσταση έχει περάσει», μου είπαν.
Άρχισα να μην αισθάνομαι καλά. «Βρε παιδιά, πότε έγιναν όλ’ αυτά;» ρώτησα ο αφελής. «Πότε ήλθε η έκθεση, πότε έληξε η προθεσμία, πότε τα είπατε, πότε τα συμφωνήσατε», που έλεγε κι ο Σταυρίδης σε μια παλιά καλή ελληνική ταινία.
«Σας στείλαμε την απόφαση με απόδειξη παραλαβής κι έχουμε και τ’ αποδεικτικό », με κατακεραυνώνουν.
«Πού ’ν’ το;»
«Να, το», μου λένε και μου πασάρουν ένα δελτίο με μια άγνωστη σε μένα υπογραφή. Τους το λέω, «δεν είμαστε γραφολόγοι», μου απαντούν κι «εν πάση περιπτώσει, υπεύθυνο είναι το ταχυδρομείο. Εμείς από τη στιγμή που έχουμε την απόδειξη, είμαστε εντάξει».
Να το καταπιώ πάει πολύ, και, μη έχοντας τι άλλο να κάνω, παίρνω δρόμο και να ’μαι στα ΕΛΤΑ, στη Μοάτσου.
«Αυτά τα χειρίζονται στη διαλογή στον Κουμπέ», μου λένε έκπληκτοι για την άγνοιά μου. Εξακολουθώ να επιμένω να βρω την άκρη, πεισμώνω και φτάνω στον Κουμπέ. Εξηγώ την κατάσταση, κοίταζε ο ένας αρμόδιος τον άλλο, «θα το ερευνήσουμε, μείνε ήσυχος», μου λένε στο τέλος. Εγώ όμως πιο ανήσυχος απ’ όσα είδα, ξαναγυρίζω στο ΙΚΑ. «Κάνε μια ένσταση κι ας είναι εκπρόθεσμη», με συμβουλεύουν τώρα «και πες τα στην επιτροπή». Μάλλον για να με ξεφορτωθούν το ’καναν. Όχι που θα καθόμουνα με σταυρωμένα χέρια. Πιάστηκα απ’ αυτό και μια και δυο έτοιμη η ένσταση, κατατεθειμένη και πρωτοκολλημένη. Δεν ήταν τόσο για το ποσόν, για το γαμώτο ήταν.
Ετσιθελισμός Νο 2
Πέρασαν έντεκα μήνες από τότε. Χρειάστηκα ασφαλιστική ενημερότητα, δεν μου την έδιναν, έκανα ρύθμιση, αναγκάστηκα και πλήρωσα το τίμημα του ετσιθελισμού τους. Και πάνω εκεί να την και την ειδοποίηση για την εκδίκαση της ένστασης. Την Τετάρτη 24 του Οκτώβρη 2007 και ώρα 15.00 καλείσθε και τα λοιπά και τα λοιπά. Η ευκαιρία που έψαχνα για να τους αποδείξω πανηγυρικά το λάθος τους είχε φτάσει.
Τρεις παρά πέντε βρίσκομαι στον προθάλαμο του γραφείου του διευθυντή του ΙΚΑ, όπου θα συνεδρίαζε η επιτροπή, μαζί με αρκετούς άλλους ταλαίπωρους. Στον πίνακα ανακοινώσεων βλέπω αναρτημένες διάφορες εγκυκλίους. Μιας και περιμένω λέω να ρίξω μια ματιά. Ανάμεσα στις άλλες βρίσκονται και δυο προσκλήσεις. Η μια για ώρα 15.00 αναφέρει πως η επιτροπή θα εξετάσει τις ενστάσεις 6 εργαζομένων κι άλλων τόσων εταιρειών. Πρώτη στη σειρά η δική μου. «Καλά πάμε», σκέφτηκα. «Τουλάχιστον θα ξεμπερδέψω γρήγορα». Κοιτάζω και τη διπλανή. Αυτή αναφέρει ίδια μέρα και ώρα 15.30 κι έχει άλλες τόσες υποθέσεις.
Η ώρα περνά, έρχεται η επιτροπή κι αρχίζει να καλεί τους εργαζομένους. Εξαντλείται ο κατάλογος, φτάνει η σειρά μου. Έτσι νόμιζα, αλλά ο αρμόδιος είχε άλλη γνώμη. Κι αφού την εξουσία την είχε αυτός, αρχίζει να καλεί τους εργαζόμενους από την άλλη πρόσκληση. Δεν αντιδρώ. «Πάει στα κομμάτια», σκέφτομαι, «εργαζόμενοι είναι και σαν τέτοιοι ίσως και να πρέπει να προηγούνται». Εξαντλείται κι αυτός ο κατάλογος. «Έφτασε η σειρά μου», σκέφτομαι ξανά και κάνω ένα βήμα μπροστά. Έλα όμως που ο αρμόδιος, αυτός με την εξουσία, φωνάζει τον τελευταίο της δεύτερης πρόσκλησης. Κεραμίδα μου ’πεσε στο κεφάλι. Στην επιτροπή συμμετέχει δικαστικός, εκπρόσωποι του ΙΚΑ, της επιθεώρησης εργασίας, των εργαζομένων. «Δεν μπορεί», σκέφτομαι, «κάποιο λάθος θα ’γινε». Πάνω εκεί, ξαναβγαίνει ο αρμόδιος, αυτός με το ύφος της εξουσίας, και καλεί τον προτελευταίο της δεύτερης πρόσκλησης. «Ακόμη τούτ’ η άνοιξη, ραγιάδες ραγιάδες», που λέει κι ο ποιητής. Διαμαρτύρομαι. Αρχίζω να φωνάζω. Με καλούν μέσα. «Σήμερα θα εκδικάσουμε το αν η ένστασή σας είναι εκπρόθεσμη ή όχι. Αν την κερδίσετε θα σας καλέσουμε ξανά». Ελλάς 2007!
Τι απόγινε; Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω. Θα σας ενημερώσω πάντως.
Το ΙΚΑ στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει την εισφοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία, βγάζει κλιμάκια για να ελέγχουν τις επιχειρήσεις. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Σωστό είναι το μέτρο και πρέπει να επαινεθεί γιατί ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρέπει να χάνουν πόρους ούτε οι εργαζόμενοι τα ένσημά τους. Για τον λόγο αυτό έχει επιβληθεί στις επιχειρήσεις να τηρούν ειδικό βιβλίο στο οποίο είναι υποχρεωμένες να αναγράφουν τα στοιχεία των εργαζομένων, την ημερομηνία πρόσληψης κλπ, και το οποίο θα πρέπει να επιδεικνύεται στους ελεγκτές σε κάθε ζήτηση. Ας έλθουμε στην πράξη τώρα. Διατηρώ μια μικρή επιχείρηση ενοικιαζομένων διαμερισμάτων στο Σφακάκι του Δήμου Αρκαδίου. Πρωί 6 Μαΐου του 2004. Η επιχείρηση δεν έχει αρχίσει να λειτουργεί ακόμη κι έχει μόλις προσληφθεί μια καμαριέρα για τον καθαρισμό. Αυτήν βρίσκει το κλιμάκιο. Τη ρωτά πότε προσλήφθηκε, του απαντά αυτή και στη συνέχεια της ζητά το ειδικό βιβλίο του ΙΚΑ για να δει αν είναι καταχωρημένη.
«Α, δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά», τους απαντά.
Το κλιμάκιο σ’ αυτή την περίπτωση θα μπορούσε, για να μην πω πως ήταν υποχρεωμένο, ν’ αναζητήσει τον υπεύθυνο ή να της ζητήσει να με πάρει ένα τηλέφωνο. Αν γινόταν αυτό, το ζήτημα θα είχε λυθεί κι όλα θα ήταν μια χαρά. Έλα, όμως, που είμαστε στην Ελλάδα! Έλα που έχουμε τη νοοτροπία χωροφύλακα της δεκαετίας του ’50 που συνοψίζεται στο «θα σε τυλίξω εγώ σε μια κόλλα χαρτί, να δεις τι θα πάθεις».
Αυτή τη νοοτροπία, δυστυχώς, είχε και το περί ου ο λόγος κλιμάκιο κι έτσι βρέθηκα «γραμμένος» χωρίς να το πάρω είδηση.
Μπλεγμένος στα γρανάζια
Πρωί πρωί την άλλη μέρα πάω στο ΙΚΑ να παραπονεθώ, να τους δώσω τα απαραίτητα στοιχεία και να λήξει η υπόθεση εκεί. Έτσι νόμιζα.
«Α, αυτό το κλιμάκιο ήταν από την Αθήνα και θα πρέπει να περιμένεις να λάβεις την έκθεση ελέγχου», με πληροφόρησαν, ευγενικά δεν μπορώ να πω, κι εγώ μη έχοντας άλλον τρόπο ν’ αντιδράσω, πήρα τα παράπονά μου κι έφυγα.
Πέρασαν κάποιοι μήνες και πράγματι έλαβα μια ειδοποίηση που με καλούσε να πληρώσω 500 ευρώ πρόστιμο. Πήρα μαζί μου ξανά το βιβλίο του ΙΚΑ, την πρόσληψη της υπαλλήλου, την κατάσταση του επόπτη εργασίας, την αναγγελία του ΟΑΕΔ κι ότι άλλο απαιτείται και καμαρωτός καμαρωτός, σίγουρος πως θα βρω το δίκιο μου, πήγα στο κατάστημα του ΙΚΑ Ρεθύμνης.
«Τώρα ήρθες! Το πρόστιμο έχει επιβληθεί κι η προθεσμία για ένσταση έχει περάσει», μου είπαν.
Άρχισα να μην αισθάνομαι καλά. «Βρε παιδιά, πότε έγιναν όλ’ αυτά;» ρώτησα ο αφελής. «Πότε ήλθε η έκθεση, πότε έληξε η προθεσμία, πότε τα είπατε, πότε τα συμφωνήσατε», που έλεγε κι ο Σταυρίδης σε μια παλιά καλή ελληνική ταινία.
«Σας στείλαμε την απόφαση με απόδειξη παραλαβής κι έχουμε και τ’ αποδεικτικό », με κατακεραυνώνουν.
«Πού ’ν’ το;»
«Να, το», μου λένε και μου πασάρουν ένα δελτίο με μια άγνωστη σε μένα υπογραφή. Τους το λέω, «δεν είμαστε γραφολόγοι», μου απαντούν κι «εν πάση περιπτώσει, υπεύθυνο είναι το ταχυδρομείο. Εμείς από τη στιγμή που έχουμε την απόδειξη, είμαστε εντάξει».
Να το καταπιώ πάει πολύ, και, μη έχοντας τι άλλο να κάνω, παίρνω δρόμο και να ’μαι στα ΕΛΤΑ, στη Μοάτσου.
«Αυτά τα χειρίζονται στη διαλογή στον Κουμπέ», μου λένε έκπληκτοι για την άγνοιά μου. Εξακολουθώ να επιμένω να βρω την άκρη, πεισμώνω και φτάνω στον Κουμπέ. Εξηγώ την κατάσταση, κοίταζε ο ένας αρμόδιος τον άλλο, «θα το ερευνήσουμε, μείνε ήσυχος», μου λένε στο τέλος. Εγώ όμως πιο ανήσυχος απ’ όσα είδα, ξαναγυρίζω στο ΙΚΑ. «Κάνε μια ένσταση κι ας είναι εκπρόθεσμη», με συμβουλεύουν τώρα «και πες τα στην επιτροπή». Μάλλον για να με ξεφορτωθούν το ’καναν. Όχι που θα καθόμουνα με σταυρωμένα χέρια. Πιάστηκα απ’ αυτό και μια και δυο έτοιμη η ένσταση, κατατεθειμένη και πρωτοκολλημένη. Δεν ήταν τόσο για το ποσόν, για το γαμώτο ήταν.
Ετσιθελισμός Νο 2
Πέρασαν έντεκα μήνες από τότε. Χρειάστηκα ασφαλιστική ενημερότητα, δεν μου την έδιναν, έκανα ρύθμιση, αναγκάστηκα και πλήρωσα το τίμημα του ετσιθελισμού τους. Και πάνω εκεί να την και την ειδοποίηση για την εκδίκαση της ένστασης. Την Τετάρτη 24 του Οκτώβρη 2007 και ώρα 15.00 καλείσθε και τα λοιπά και τα λοιπά. Η ευκαιρία που έψαχνα για να τους αποδείξω πανηγυρικά το λάθος τους είχε φτάσει.
Τρεις παρά πέντε βρίσκομαι στον προθάλαμο του γραφείου του διευθυντή του ΙΚΑ, όπου θα συνεδρίαζε η επιτροπή, μαζί με αρκετούς άλλους ταλαίπωρους. Στον πίνακα ανακοινώσεων βλέπω αναρτημένες διάφορες εγκυκλίους. Μιας και περιμένω λέω να ρίξω μια ματιά. Ανάμεσα στις άλλες βρίσκονται και δυο προσκλήσεις. Η μια για ώρα 15.00 αναφέρει πως η επιτροπή θα εξετάσει τις ενστάσεις 6 εργαζομένων κι άλλων τόσων εταιρειών. Πρώτη στη σειρά η δική μου. «Καλά πάμε», σκέφτηκα. «Τουλάχιστον θα ξεμπερδέψω γρήγορα». Κοιτάζω και τη διπλανή. Αυτή αναφέρει ίδια μέρα και ώρα 15.30 κι έχει άλλες τόσες υποθέσεις.
Η ώρα περνά, έρχεται η επιτροπή κι αρχίζει να καλεί τους εργαζομένους. Εξαντλείται ο κατάλογος, φτάνει η σειρά μου. Έτσι νόμιζα, αλλά ο αρμόδιος είχε άλλη γνώμη. Κι αφού την εξουσία την είχε αυτός, αρχίζει να καλεί τους εργαζόμενους από την άλλη πρόσκληση. Δεν αντιδρώ. «Πάει στα κομμάτια», σκέφτομαι, «εργαζόμενοι είναι και σαν τέτοιοι ίσως και να πρέπει να προηγούνται». Εξαντλείται κι αυτός ο κατάλογος. «Έφτασε η σειρά μου», σκέφτομαι ξανά και κάνω ένα βήμα μπροστά. Έλα όμως που ο αρμόδιος, αυτός με την εξουσία, φωνάζει τον τελευταίο της δεύτερης πρόσκλησης. Κεραμίδα μου ’πεσε στο κεφάλι. Στην επιτροπή συμμετέχει δικαστικός, εκπρόσωποι του ΙΚΑ, της επιθεώρησης εργασίας, των εργαζομένων. «Δεν μπορεί», σκέφτομαι, «κάποιο λάθος θα ’γινε». Πάνω εκεί, ξαναβγαίνει ο αρμόδιος, αυτός με το ύφος της εξουσίας, και καλεί τον προτελευταίο της δεύτερης πρόσκλησης. «Ακόμη τούτ’ η άνοιξη, ραγιάδες ραγιάδες», που λέει κι ο ποιητής. Διαμαρτύρομαι. Αρχίζω να φωνάζω. Με καλούν μέσα. «Σήμερα θα εκδικάσουμε το αν η ένστασή σας είναι εκπρόθεσμη ή όχι. Αν την κερδίσετε θα σας καλέσουμε ξανά». Ελλάς 2007!
Τι απόγινε; Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω. Θα σας ενημερώσω πάντως.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007
Εναντίον του λαού
Μεγάλη προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλω και σ’ ασκήσεις αυτοπειθαρχίας να υποβληθώ για να τα καταφέρω να παρακολουθήσω τα δελτία ειδήσεων έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση τελικά. Ένα μήνα μόλις και κάτι μέρες μετά τις εκλογές λες κι έπεσαν πάνω μας όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες κι ήρθε το κράτος και κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του λαού.
Ανατιμήσεις τεράστιες, φρικιαστικές, παντού, επιβολή νέων φόρων, αυξήσεις στους ήδη υπάρχοντες, συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ, απειλές, οικονομική τρομοκρατία τέτοια που από μόνη της είναι ικανή να οδηγήσει κάποιον σε απόγνωση. Θα μου πεις, δεν το ήξερα; Δεν το περίμενα; Αναμενόμενο ήταν αλλά όχι κι έτσι. Μια αδύναμη κυβέρνηση, με ισχνή πλειοψηφία, να προχωρήσει τόσο σύντομα σε μια τόσο γενικευμένη επίθεση που τρόμαξε ακόμη και βουλευτές κι υψηλόβαθμα στελέχη της, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Και το κακό είναι πως δεν φαίνεται διέξοδος. Μια τόσηδα αχτίδα έστω που θα δώσει κουράγιο σ’ ένα λαό παραζαλισμένο. Με το 20%, σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, κάτω από τα όρια της φτώχειας και τους άλλους, τους πολλούς, να προσπαθούν μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, να τα φέρουν βόλτα. Κι η αντιπολίτευση; Αυτή που θα έπρεπε να δίνει μάχες καθημερινές, τι κάνει; Αυτή κι αν σφυρίζει αδιάφορα στον δικό της ρυθμό!
Πιάνεται η ψυχή μου κάθε βράδυ, κι ελπίδα καμιά, από πουθενά. Τα κόμματα της Αριστεράς, βολεμένα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, συνεχίζουν τη στείρα πολιτική της καταγγελίας και της άρνησης των πάντων, αφήνοντας στην ουσία ανενόχλητη την κυβέρνηση ν’ αλωνίζει και στο ΠΑΣΟΚ, απ’ όπου ίσως θα είχαμε κάτι να περιμένουμε, γίνεται της επί πληρωμή εκδιδομένης γυναικός, για να χρησιμοποιήσω έναν κάπως πιο ευπρεπή όρο. Όλοι εναντίον του λαού;
Δεν είχα σκοπό ν’ ασχοληθώ με τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το μπορώ το θέμα. Με πονά και με χαλά. Όμως τα όσα απίστευτα βλέπουμε να διαδραματίζονται καθημερινά δεν μπορούν και δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα. Φταίει ο κ. Σημίτης κι η κυβέρνησή του ισχυρίζονται οι μεν, φταίει η ανεπάρκεια του σημερινού προέδρου αντιτείνουν οι δε. Τα μεγάλα συμφέροντα, επιχειρήσεις τύπου και ΜΜΕ, είναι πίσω από την κρίση καταγγέλλει ο κ. Παπανδρέου, «όφειλες να τους έχεις νικήσει», του απαντά ο κ. Βενιζέλος. Και το ΠΑΣΟΚ, βρε παιδιά; Ο κόσμος του; Οι αστείρευτες δυνάμεις τού ελληνικού λαού που έλεγε ο μακαρίτης ο Ανδρέας, πού πήγαν; Τι έγιναν; Κάποιοι την έκαναν μ’ ελαφρά πηδηματάκια απογοητευμένοι, λέω εγώ, κι οι υπόλοιποι, αποσβολωμένοι, παρακολουθούν έναν αδελφοκτόνο αγώνα του παράλογου που οδηγεί στον αλληλοεξευτελισμό και την αλληλοεξόντωση. Εναντίον του λαού στην ουσία.
Με νύχια και με δόντια πάλεψαν κάποιοι μετά τις εκλογές του 2004 για να μη γίνει συζήτηση για τα αίτια της ήττας. Την ενότητα χρησιμοποιούσαν σαν πρόσχημα και τότε. Να μη θιγούν κάποιοι, να μην αποδοθούν ευθύνες. Το κουκούλωμα των εγκληματικών λαθών, της αλαζονείας, του καθεστωτισμού, όρος για μια επίπλαστη ενότητα. Απαγορευμένη συζήτηση το γιατί το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι κίνημα λαού. Γιατί έχασε τον εργάτη, τον μικρομεσαίο, τον ελεύθερο επαγγελματία και γιατί ξεφούσκωνε τα λάστιχα των τρακτέρ για να κάμψει την αγωνιστικότητα του αγρότη.
Αποκρατικοποιήσεις στη λογική να πουλήσουμε ό,τι πουλιέται-μέχρι αποθέματα χρυσού πούλησε η Τράπεζα της Ελλάδος-φορομπηχτικές πολιτικές, λιτότητα για τον πολύ λαό και πάλι λιτότητα, την ώρα που οι έξυπνοι πλούτιζαν και δημιουργούσαμε καινούρια τζάκια και γιάπις πολυάσχολους. Απαγορευμένη ακόμη κι η αναφορά για να μη θιγεί, τρομάρα μας, η ιστορία και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Για όλα φταίει ο κ. Σημίτης; Σίγουρα όχι. Κι αν καταλογίζονται πολλά στη διακυβέρνησή του, σίγουρα δεν ήταν ο μόνος υπαίτιος. Και συμφέροντα τον στήριξαν και εταιρείες τύπου και ΜΜΕ. Τον στήριξαν όμως και πάρα πολλά στελέχη και η τότε πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος Σημίτη άφησε τεράστιο έργο. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο. Ξεστράτισε το ΠΑΣΟΚ από τον δρόμο του, θάμπωσε το όραμα και ξέφτισε κι έχασε το στίγμα και την ιδεολογία του. Το κοινό συμφέρον υποτάχθηκε στο ατομικό, ατόνησαν οι οργανώσεις και χάθηκε η συντροφικότητα.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ παράλαβε ο κ. Παπανδρέου για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Ένα κόμμα (;) που πλειοψηφούσε στην Εκάλη και στου Παπάγου κι έχανε στις φτωχογειτονιές και την περιφέρεια. Ένα ΠΑΣΟΚ κατασυκοφαντημένο, διαλυμένο, αφερέγγυο, και μετά από λίγο, ηττημένο. Φταίει ο κ. Παπανδρέου για την παραπέρα πορεία; Και ναι και όχι. Έχει ευθύνη γιατί δεν τόλμησε να κάνει ρίξεις, να το κάνει ομοιογενές και να του δώσει έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό. Βοηθήθηκε σ’ αυτό; Όχι όσο έπρεπε. Κάποιοι δεν προσπάθησαν αρκετά, κάποιοι ολιγώρησαν, κάποιοι του την είχαν στημένη.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι σε κρίση βαθύτατη. Όμως κρίσεις έχει περάσει πολλές και ξέρει να τις ξεπερνά, αρκεί να θέλει. Η 11 του Νοέμβρη είναι ανάγκη να αναδείξει έναν Παπανδρέου ισχυρό κι ένα ΠΑΣΟΚ αληθινά ενωμένο. Κι ο κ. Βενιζέλος χρειάζεται, κι ο κ. Σκανδαλίδης, κι εσύ, κι ο καθένας. Να διαλυθούν οι στρατοί, να πέσουν οι τόνοι, και να γίνουν οι απαραίτητες συζητήσεις, οι αναλύσεις κι οτιδήποτε άλλο απαιτηθεί, με στόχο να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα που θα το βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσει θέσεις και ιδεολογίες και θα το οδηγήσουν σε νέους, νικηφόρους αυτή τη φορά, αγώνες.
Ανατιμήσεις τεράστιες, φρικιαστικές, παντού, επιβολή νέων φόρων, αυξήσεις στους ήδη υπάρχοντες, συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ, απειλές, οικονομική τρομοκρατία τέτοια που από μόνη της είναι ικανή να οδηγήσει κάποιον σε απόγνωση. Θα μου πεις, δεν το ήξερα; Δεν το περίμενα; Αναμενόμενο ήταν αλλά όχι κι έτσι. Μια αδύναμη κυβέρνηση, με ισχνή πλειοψηφία, να προχωρήσει τόσο σύντομα σε μια τόσο γενικευμένη επίθεση που τρόμαξε ακόμη και βουλευτές κι υψηλόβαθμα στελέχη της, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Και το κακό είναι πως δεν φαίνεται διέξοδος. Μια τόσηδα αχτίδα έστω που θα δώσει κουράγιο σ’ ένα λαό παραζαλισμένο. Με το 20%, σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, κάτω από τα όρια της φτώχειας και τους άλλους, τους πολλούς, να προσπαθούν μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, να τα φέρουν βόλτα. Κι η αντιπολίτευση; Αυτή που θα έπρεπε να δίνει μάχες καθημερινές, τι κάνει; Αυτή κι αν σφυρίζει αδιάφορα στον δικό της ρυθμό!
Πιάνεται η ψυχή μου κάθε βράδυ, κι ελπίδα καμιά, από πουθενά. Τα κόμματα της Αριστεράς, βολεμένα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, συνεχίζουν τη στείρα πολιτική της καταγγελίας και της άρνησης των πάντων, αφήνοντας στην ουσία ανενόχλητη την κυβέρνηση ν’ αλωνίζει και στο ΠΑΣΟΚ, απ’ όπου ίσως θα είχαμε κάτι να περιμένουμε, γίνεται της επί πληρωμή εκδιδομένης γυναικός, για να χρησιμοποιήσω έναν κάπως πιο ευπρεπή όρο. Όλοι εναντίον του λαού;
Δεν είχα σκοπό ν’ ασχοληθώ με τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το μπορώ το θέμα. Με πονά και με χαλά. Όμως τα όσα απίστευτα βλέπουμε να διαδραματίζονται καθημερινά δεν μπορούν και δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα. Φταίει ο κ. Σημίτης κι η κυβέρνησή του ισχυρίζονται οι μεν, φταίει η ανεπάρκεια του σημερινού προέδρου αντιτείνουν οι δε. Τα μεγάλα συμφέροντα, επιχειρήσεις τύπου και ΜΜΕ, είναι πίσω από την κρίση καταγγέλλει ο κ. Παπανδρέου, «όφειλες να τους έχεις νικήσει», του απαντά ο κ. Βενιζέλος. Και το ΠΑΣΟΚ, βρε παιδιά; Ο κόσμος του; Οι αστείρευτες δυνάμεις τού ελληνικού λαού που έλεγε ο μακαρίτης ο Ανδρέας, πού πήγαν; Τι έγιναν; Κάποιοι την έκαναν μ’ ελαφρά πηδηματάκια απογοητευμένοι, λέω εγώ, κι οι υπόλοιποι, αποσβολωμένοι, παρακολουθούν έναν αδελφοκτόνο αγώνα του παράλογου που οδηγεί στον αλληλοεξευτελισμό και την αλληλοεξόντωση. Εναντίον του λαού στην ουσία.
Με νύχια και με δόντια πάλεψαν κάποιοι μετά τις εκλογές του 2004 για να μη γίνει συζήτηση για τα αίτια της ήττας. Την ενότητα χρησιμοποιούσαν σαν πρόσχημα και τότε. Να μη θιγούν κάποιοι, να μην αποδοθούν ευθύνες. Το κουκούλωμα των εγκληματικών λαθών, της αλαζονείας, του καθεστωτισμού, όρος για μια επίπλαστη ενότητα. Απαγορευμένη συζήτηση το γιατί το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι κίνημα λαού. Γιατί έχασε τον εργάτη, τον μικρομεσαίο, τον ελεύθερο επαγγελματία και γιατί ξεφούσκωνε τα λάστιχα των τρακτέρ για να κάμψει την αγωνιστικότητα του αγρότη.
Αποκρατικοποιήσεις στη λογική να πουλήσουμε ό,τι πουλιέται-μέχρι αποθέματα χρυσού πούλησε η Τράπεζα της Ελλάδος-φορομπηχτικές πολιτικές, λιτότητα για τον πολύ λαό και πάλι λιτότητα, την ώρα που οι έξυπνοι πλούτιζαν και δημιουργούσαμε καινούρια τζάκια και γιάπις πολυάσχολους. Απαγορευμένη ακόμη κι η αναφορά για να μη θιγεί, τρομάρα μας, η ιστορία και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Για όλα φταίει ο κ. Σημίτης; Σίγουρα όχι. Κι αν καταλογίζονται πολλά στη διακυβέρνησή του, σίγουρα δεν ήταν ο μόνος υπαίτιος. Και συμφέροντα τον στήριξαν και εταιρείες τύπου και ΜΜΕ. Τον στήριξαν όμως και πάρα πολλά στελέχη και η τότε πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος Σημίτη άφησε τεράστιο έργο. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο. Ξεστράτισε το ΠΑΣΟΚ από τον δρόμο του, θάμπωσε το όραμα και ξέφτισε κι έχασε το στίγμα και την ιδεολογία του. Το κοινό συμφέρον υποτάχθηκε στο ατομικό, ατόνησαν οι οργανώσεις και χάθηκε η συντροφικότητα.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ παράλαβε ο κ. Παπανδρέου για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Ένα κόμμα (;) που πλειοψηφούσε στην Εκάλη και στου Παπάγου κι έχανε στις φτωχογειτονιές και την περιφέρεια. Ένα ΠΑΣΟΚ κατασυκοφαντημένο, διαλυμένο, αφερέγγυο, και μετά από λίγο, ηττημένο. Φταίει ο κ. Παπανδρέου για την παραπέρα πορεία; Και ναι και όχι. Έχει ευθύνη γιατί δεν τόλμησε να κάνει ρίξεις, να το κάνει ομοιογενές και να του δώσει έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό. Βοηθήθηκε σ’ αυτό; Όχι όσο έπρεπε. Κάποιοι δεν προσπάθησαν αρκετά, κάποιοι ολιγώρησαν, κάποιοι του την είχαν στημένη.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι σε κρίση βαθύτατη. Όμως κρίσεις έχει περάσει πολλές και ξέρει να τις ξεπερνά, αρκεί να θέλει. Η 11 του Νοέμβρη είναι ανάγκη να αναδείξει έναν Παπανδρέου ισχυρό κι ένα ΠΑΣΟΚ αληθινά ενωμένο. Κι ο κ. Βενιζέλος χρειάζεται, κι ο κ. Σκανδαλίδης, κι εσύ, κι ο καθένας. Να διαλυθούν οι στρατοί, να πέσουν οι τόνοι, και να γίνουν οι απαραίτητες συζητήσεις, οι αναλύσεις κι οτιδήποτε άλλο απαιτηθεί, με στόχο να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα που θα το βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσει θέσεις και ιδεολογίες και θα το οδηγήσουν σε νέους, νικηφόρους αυτή τη φορά, αγώνες.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007
Διεθνές «δίκαιο»
Λήγει η θητεία της Κάρλα Ντε Πόντε, τη θυμάστε βέβαια την ξινή εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αυτή την ανέραστη νευρωτική «κυρία» που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να καθαρίσει την τέως Γιουγκοσλαβία απ’ ό,τι ξέφυγε από τους αμερικάνικους πυραύλους και τους βομβαρδισμούς από τα αόρατα αεροπλάνα, στέλνοντας στο Διεθνές Δικαστήριο τους Σέρβους ηγέτες και μόνον αυτούς.
Ένας πόλεμος είναι πάντα πόλεμος με εγκλήματα κι από τη μια μεριά κι από την άλλη, θηριωδίες, φοβερές καταστροφές, πόνο και πολύ θάνατο. Πολλοί οι εγκληματίες, πολλοί κι οι υπεύθυνοι αφού όλοι τους χρησιμοποιούν τα ίδια όπλα και τις ίδιες μεθόδους. Σφαγές έκαναν οι Σέρβοι, σφαγές κι οι Μουσουλμάνοι ή μήπως σκορπούσαν ροδοπέταλα οι τελευταίοι; Την πληρώνουν πάντα όμως μόνο οι χαμένοι. Αυτοί που είδαν τη χώρα τους να διαμελίζεται, να σωριάζεται σε ερείπια, οι αδύναμοι, οι νικημένοι, οι καταχτημένοι, αυτοί που τελικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. «Ουαί τοις ηττημένοις». Το δίκαιο του ισχυρού σε όλο του το μεγαλείο. Η δικαιοσύνη της σκοπιμότητας, του συμφέροντος και της Pax Americana.
Στην άκρη η Ντε Πόντε κι αναζητούν ήδη τον κατάλληλο διάδοχο, αυτόν που θα φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά που είχε αναλάβει, τη διατεταγμένη υπηρεσία που θα ντύσει με νομικά επιχειρήματα ειλημμένες εκ των προτέρων καταδικαστικές αποφάσεις.
Ανακουφίστηκα προς στιγμήν και χάρηκα σαν διάβασα την είδηση. «Στα κομμάτια», σκέφτηκα, «ο νέος μπορεί να είναι καλύτερος», αλλά αμέσως, «Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο / Μην πεις πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως / Πως θα 'ναι το λυκόπουλο, καλύτερο απ’ τον Λύκο / Τότε μονάχα να χαρείς: σαν φύγει ο τελευταίος», θυμήθηκα τους πάντα επίκαιρους στίχους του Βάρναλη.
Ένας πόλεμος είναι πάντα πόλεμος με εγκλήματα κι από τη μια μεριά κι από την άλλη, θηριωδίες, φοβερές καταστροφές, πόνο και πολύ θάνατο. Πολλοί οι εγκληματίες, πολλοί κι οι υπεύθυνοι αφού όλοι τους χρησιμοποιούν τα ίδια όπλα και τις ίδιες μεθόδους. Σφαγές έκαναν οι Σέρβοι, σφαγές κι οι Μουσουλμάνοι ή μήπως σκορπούσαν ροδοπέταλα οι τελευταίοι; Την πληρώνουν πάντα όμως μόνο οι χαμένοι. Αυτοί που είδαν τη χώρα τους να διαμελίζεται, να σωριάζεται σε ερείπια, οι αδύναμοι, οι νικημένοι, οι καταχτημένοι, αυτοί που τελικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. «Ουαί τοις ηττημένοις». Το δίκαιο του ισχυρού σε όλο του το μεγαλείο. Η δικαιοσύνη της σκοπιμότητας, του συμφέροντος και της Pax Americana.
Στην άκρη η Ντε Πόντε κι αναζητούν ήδη τον κατάλληλο διάδοχο, αυτόν που θα φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά που είχε αναλάβει, τη διατεταγμένη υπηρεσία που θα ντύσει με νομικά επιχειρήματα ειλημμένες εκ των προτέρων καταδικαστικές αποφάσεις.
Ανακουφίστηκα προς στιγμήν και χάρηκα σαν διάβασα την είδηση. «Στα κομμάτια», σκέφτηκα, «ο νέος μπορεί να είναι καλύτερος», αλλά αμέσως, «Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο / Μην πεις πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως / Πως θα 'ναι το λυκόπουλο, καλύτερο απ’ τον Λύκο / Τότε μονάχα να χαρείς: σαν φύγει ο τελευταίος», θυμήθηκα τους πάντα επίκαιρους στίχους του Βάρναλη.
Μποναμάς
6 δις ευρώ είναι ο μετεκλογικός μποναμάς της κυβέρνησης. Τόσα θα πληρώσουμε επιπλέον εγώ, εσύ, όλοι μας, με τον καινούριο προϋπολογισμό. Δεν μπορώ να πω τίποτα, δεν μου επιτρέπεται να παραπονεθώ, ούτε και να κατηγορήσω τον κ. Καραμανλή ή τον κ. Αλογοσκούφη. Κι οι δυο μάς είχαν προειδοποιήσει κι οι δυο μέσες άκρες μάς είχαν πει τι μας περιμένει μετά τις εκλογές. Φόροι στα ακίνητα, φορολογική κλίμακα χωρίς τιμαριθμοποίηση που εκμηδενίζει την όποια αύξηση δοθεί, πάγωμα μισθών, φτώχεια και μιζέρια στα κονδύλια για την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, άνοιγμα του ασφαλιστικού με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ασφαλισμένους και τα δικαιώματά τους.
Το αδηφάγο τέρας, το κράτος που διαμορφώσαμε, θέλει έσοδα ατέλειωτα για να τραφεί κι όχι ό,τι κι ό,τι. Θέλει φόρους που να αγγίζουν τους πολλούς για να εισπράττει περισσότερα χωρίς να θίγει τους οικονομικά ισχυρούς. Θέλει εξομοίωση των πάντων. Καταργείται π.χ. ο φόρος κληρονομιάς σ’ όλα τα ακίνητα, είτε πρόκειται για ένα ταπεινό δυαράκι είτε αφορά πολυτελείς βίλες των δύο και τριών χιλιάδων τετραγωνικών των βορείων προαστίων, πανάκριβα διαμερίσματα του Κολωνακίου και όχι μόνο. 160 εκατομμύρια ευρώ είναι η απώλεια εσόδων από την κατάργηση αυτή, 660 εκατομμύρια θ’ αποφέρει το 1% επί των ακινήτων, χώρια ο ενιαίος φόρος κατοχής μικρών και μεγάλων ιδιοκτησιών. Εξομοίωση και στη φορολογία των καυσίμων. 1 ευρώ θα πωλείται πλέον το πετρέλαιο θέρμανσης για την αντιμετώπιση, τάχα μου, της λαθρεμπορίας και της απώλειας σημαντικών εσόδων κι ο επιπλέον φόρος θα επιστρέφεται, λέει, από τις εφορίες ή τις τράπεζες, δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη από πού. Περίεργος είμαι να δω πώς θα λειτουργήσει το νέο μέτρο. Να δω ουρές να φτάνουν στους δρόμους, ταλαιπωρία, διαπληκτισμούς, φασαρία. Να δω τον γεράκο ή τη γριούλα που θα πάει με το μπιτόνι ν’ αγοράσει πετρέλαιο για τη θερμάστρα να στέκεται στην ουρά για να της επιστρέψουν 12 ευρώ. Να δω τον ξύπνιο με την καρότσα του 4Χ4 γεμάτη βαρέλια να φορτώνει πετρέλαιο που θα το χρησιμοποιήσει για την κίνηση του θηρίου που οδηγεί και των υπόλοιπων μηχανημάτων του να παίρνει το τιμολόγιο και να εισπράττει πίσω τον φόρο. Να δω, να δω, τι άλλο να δω από την τύφλα μας τη μαύρη.
Το αδηφάγο τέρας, το κράτος που διαμορφώσαμε, θέλει έσοδα ατέλειωτα για να τραφεί κι όχι ό,τι κι ό,τι. Θέλει φόρους που να αγγίζουν τους πολλούς για να εισπράττει περισσότερα χωρίς να θίγει τους οικονομικά ισχυρούς. Θέλει εξομοίωση των πάντων. Καταργείται π.χ. ο φόρος κληρονομιάς σ’ όλα τα ακίνητα, είτε πρόκειται για ένα ταπεινό δυαράκι είτε αφορά πολυτελείς βίλες των δύο και τριών χιλιάδων τετραγωνικών των βορείων προαστίων, πανάκριβα διαμερίσματα του Κολωνακίου και όχι μόνο. 160 εκατομμύρια ευρώ είναι η απώλεια εσόδων από την κατάργηση αυτή, 660 εκατομμύρια θ’ αποφέρει το 1% επί των ακινήτων, χώρια ο ενιαίος φόρος κατοχής μικρών και μεγάλων ιδιοκτησιών. Εξομοίωση και στη φορολογία των καυσίμων. 1 ευρώ θα πωλείται πλέον το πετρέλαιο θέρμανσης για την αντιμετώπιση, τάχα μου, της λαθρεμπορίας και της απώλειας σημαντικών εσόδων κι ο επιπλέον φόρος θα επιστρέφεται, λέει, από τις εφορίες ή τις τράπεζες, δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη από πού. Περίεργος είμαι να δω πώς θα λειτουργήσει το νέο μέτρο. Να δω ουρές να φτάνουν στους δρόμους, ταλαιπωρία, διαπληκτισμούς, φασαρία. Να δω τον γεράκο ή τη γριούλα που θα πάει με το μπιτόνι ν’ αγοράσει πετρέλαιο για τη θερμάστρα να στέκεται στην ουρά για να της επιστρέψουν 12 ευρώ. Να δω τον ξύπνιο με την καρότσα του 4Χ4 γεμάτη βαρέλια να φορτώνει πετρέλαιο που θα το χρησιμοποιήσει για την κίνηση του θηρίου που οδηγεί και των υπόλοιπων μηχανημάτων του να παίρνει το τιμολόγιο και να εισπράττει πίσω τον φόρο. Να δω, να δω, τι άλλο να δω από την τύφλα μας τη μαύρη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
