Εναντίον του λαού

Μεγάλη προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλω και σ’ ασκήσεις αυτοπειθαρχίας να υποβληθώ για να τα καταφέρω να παρακολουθήσω τα δελτία ειδήσεων έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση τελικά. Ένα μήνα μόλις και κάτι μέρες μετά τις εκλογές λες κι έπεσαν πάνω μας όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες κι ήρθε το κράτος και κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του λαού.
Ανατιμήσεις τεράστιες, φρικιαστικές, παντού, επιβολή νέων φόρων, αυξήσεις στους ήδη υπάρχοντες, συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ, απειλές, οικονομική τρομοκρατία τέτοια που από μόνη της είναι ικανή να οδηγήσει κάποιον σε απόγνωση. Θα μου πεις, δεν το ήξερα; Δεν το περίμενα; Αναμενόμενο ήταν αλλά όχι κι έτσι. Μια αδύναμη κυβέρνηση, με ισχνή πλειοψηφία, να προχωρήσει τόσο σύντομα σε μια τόσο γενικευμένη επίθεση που τρόμαξε ακόμη και βουλευτές κι υψηλόβαθμα στελέχη της, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Και το κακό είναι πως δεν φαίνεται διέξοδος. Μια τόσηδα αχτίδα έστω που θα δώσει κουράγιο σ’ ένα λαό παραζαλισμένο. Με το 20%, σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, κάτω από τα όρια της φτώχειας και τους άλλους, τους πολλούς, να προσπαθούν μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, να τα φέρουν βόλτα. Κι η αντιπολίτευση; Αυτή που θα έπρεπε να δίνει μάχες καθημερινές, τι κάνει; Αυτή κι αν σφυρίζει αδιάφορα στον δικό της ρυθμό!
Πιάνεται η ψυχή μου κάθε βράδυ, κι ελπίδα καμιά, από πουθενά. Τα κόμματα της Αριστεράς, βολεμένα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, συνεχίζουν τη στείρα πολιτική της καταγγελίας και της άρνησης των πάντων, αφήνοντας στην ουσία ανενόχλητη την κυβέρνηση ν’ αλωνίζει και στο ΠΑΣΟΚ, απ’ όπου ίσως θα είχαμε κάτι να περιμένουμε, γίνεται της επί πληρωμή εκδιδομένης γυναικός, για να χρησιμοποιήσω έναν κάπως πιο ευπρεπή όρο. Όλοι εναντίον του λαού;
Δεν είχα σκοπό ν’ ασχοληθώ με τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το μπορώ το θέμα. Με πονά και με χαλά. Όμως τα όσα απίστευτα βλέπουμε να διαδραματίζονται καθημερινά δεν μπορούν και δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα. Φταίει ο κ. Σημίτης κι η κυβέρνησή του ισχυρίζονται οι μεν, φταίει η ανεπάρκεια του σημερινού προέδρου αντιτείνουν οι δε. Τα μεγάλα συμφέροντα, επιχειρήσεις τύπου και ΜΜΕ, είναι πίσω από την κρίση καταγγέλλει ο κ. Παπανδρέου, «όφειλες να τους έχεις νικήσει», του απαντά ο κ. Βενιζέλος. Και το ΠΑΣΟΚ, βρε παιδιά; Ο κόσμος του; Οι αστείρευτες δυνάμεις τού ελληνικού λαού που έλεγε ο μακαρίτης ο Ανδρέας, πού πήγαν; Τι έγιναν; Κάποιοι την έκαναν μ’ ελαφρά πηδηματάκια απογοητευμένοι, λέω εγώ, κι οι υπόλοιποι, αποσβολωμένοι, παρακολουθούν έναν αδελφοκτόνο αγώνα του παράλογου που οδηγεί στον αλληλοεξευτελισμό και την αλληλοεξόντωση. Εναντίον του λαού στην ουσία.
Με νύχια και με δόντια πάλεψαν κάποιοι μετά τις εκλογές του 2004 για να μη γίνει συζήτηση για τα αίτια της ήττας. Την ενότητα χρησιμοποιούσαν σαν πρόσχημα και τότε. Να μη θιγούν κάποιοι, να μην αποδοθούν ευθύνες. Το κουκούλωμα των εγκληματικών λαθών, της αλαζονείας, του καθεστωτισμού, όρος για μια επίπλαστη ενότητα. Απαγορευμένη συζήτηση το γιατί το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι κίνημα λαού. Γιατί έχασε τον εργάτη, τον μικρομεσαίο, τον ελεύθερο επαγγελματία και γιατί ξεφούσκωνε τα λάστιχα των τρακτέρ για να κάμψει την αγωνιστικότητα του αγρότη.
Αποκρατικοποιήσεις στη λογική να πουλήσουμε ό,τι πουλιέται-μέχρι αποθέματα χρυσού πούλησε η Τράπεζα της Ελλάδος-φορομπηχτικές πολιτικές, λιτότητα για τον πολύ λαό και πάλι λιτότητα, την ώρα που οι έξυπνοι πλούτιζαν και δημιουργούσαμε καινούρια τζάκια και γιάπις πολυάσχολους. Απαγορευμένη ακόμη κι η αναφορά για να μη θιγεί, τρομάρα μας, η ιστορία και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Για όλα φταίει ο κ. Σημίτης; Σίγουρα όχι. Κι αν καταλογίζονται πολλά στη διακυβέρνησή του, σίγουρα δεν ήταν ο μόνος υπαίτιος. Και συμφέροντα τον στήριξαν και εταιρείες τύπου και ΜΜΕ. Τον στήριξαν όμως και πάρα πολλά στελέχη και η τότε πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος Σημίτη άφησε τεράστιο έργο. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο. Ξεστράτισε το ΠΑΣΟΚ από τον δρόμο του, θάμπωσε το όραμα και ξέφτισε κι έχασε το στίγμα και την ιδεολογία του. Το κοινό συμφέρον υποτάχθηκε στο ατομικό, ατόνησαν οι οργανώσεις και χάθηκε η συντροφικότητα.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ παράλαβε ο κ. Παπανδρέου για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Ένα κόμμα (;) που πλειοψηφούσε στην Εκάλη και στου Παπάγου κι έχανε στις φτωχογειτονιές και την περιφέρεια. Ένα ΠΑΣΟΚ κατασυκοφαντημένο, διαλυμένο, αφερέγγυο, και μετά από λίγο, ηττημένο. Φταίει ο κ. Παπανδρέου για την παραπέρα πορεία; Και ναι και όχι. Έχει ευθύνη γιατί δεν τόλμησε να κάνει ρίξεις, να το κάνει ομοιογενές και να του δώσει έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό. Βοηθήθηκε σ’ αυτό; Όχι όσο έπρεπε. Κάποιοι δεν προσπάθησαν αρκετά, κάποιοι ολιγώρησαν, κάποιοι του την είχαν στημένη.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι σε κρίση βαθύτατη. Όμως κρίσεις έχει περάσει πολλές και ξέρει να τις ξεπερνά, αρκεί να θέλει. Η 11 του Νοέμβρη είναι ανάγκη να αναδείξει έναν Παπανδρέου ισχυρό κι ένα ΠΑΣΟΚ αληθινά ενωμένο. Κι ο κ. Βενιζέλος χρειάζεται, κι ο κ. Σκανδαλίδης, κι εσύ, κι ο καθένας. Να διαλυθούν οι στρατοί, να πέσουν οι τόνοι, και να γίνουν οι απαραίτητες συζητήσεις, οι αναλύσεις κι οτιδήποτε άλλο απαιτηθεί, με στόχο να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα που θα το βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσει θέσεις και ιδεολογίες και θα το οδηγήσουν σε νέους, νικηφόρους αυτή τη φορά, αγώνες.