Διεθνές «δίκαιο»

Λήγει η θητεία της Κάρλα Ντε Πόντε, τη θυμάστε βέβαια την ξινή εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αυτή την ανέραστη νευρωτική «κυρία» που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να καθαρίσει την τέως Γιουγκοσλαβία απ’ ό,τι ξέφυγε από τους αμερικάνικους πυραύλους και τους βομβαρδισμούς από τα αόρατα αεροπλάνα, στέλνοντας στο Διεθνές Δικαστήριο τους Σέρβους ηγέτες και μόνον αυτούς.
Ένας πόλεμος είναι πάντα πόλεμος με εγκλήματα κι από τη μια μεριά κι από την άλλη, θηριωδίες, φοβερές καταστροφές, πόνο και πολύ θάνατο. Πολλοί οι εγκληματίες, πολλοί κι οι υπεύθυνοι αφού όλοι τους χρησιμοποιούν τα ίδια όπλα και τις ίδιες μεθόδους. Σφαγές έκαναν οι Σέρβοι, σφαγές κι οι Μουσουλμάνοι ή μήπως σκορπούσαν ροδοπέταλα οι τελευταίοι; Την πληρώνουν πάντα όμως μόνο οι χαμένοι. Αυτοί που είδαν τη χώρα τους να διαμελίζεται, να σωριάζεται σε ερείπια, οι αδύναμοι, οι νικημένοι, οι καταχτημένοι, αυτοί που τελικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. «Ουαί τοις ηττημένοις». Το δίκαιο του ισχυρού σε όλο του το μεγαλείο. Η δικαιοσύνη της σκοπιμότητας, του συμφέροντος και της Pax Americana.
Στην άκρη η Ντε Πόντε κι αναζητούν ήδη τον κατάλληλο διάδοχο, αυτόν που θα φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά που είχε αναλάβει, τη διατεταγμένη υπηρεσία που θα ντύσει με νομικά επιχειρήματα ειλημμένες εκ των προτέρων καταδικαστικές αποφάσεις.
Ανακουφίστηκα προς στιγμήν και χάρηκα σαν διάβασα την είδηση. «Στα κομμάτια», σκέφτηκα, «ο νέος μπορεί να είναι καλύτερος», αλλά αμέσως, «Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο / Μην πεις πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως / Πως θα 'ναι το λυκόπουλο, καλύτερο απ’ τον Λύκο / Τότε μονάχα να χαρείς: σαν φύγει ο τελευταίος», θυμήθηκα τους πάντα επίκαιρους στίχους του Βάρναλη.