Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Είπα να βάλω φρένο στον εαυτό μου και να σιωπήσω. Κουβέντα να μην πω, ούτε να γράψω. Να το παίξω μουγκός, προσωρινά τουλάχιστον. Μέχρι τις εκλογές οπωσδήποτε, γιατί δεν θέλω να μπλεχτώ με τα τοπικά. Να αφήσω τους ανθρώπους να πούνε με την ησυχία τους τα δικά τους. Να μας τάξουν τα συνηθισμένα. Ξέρετε τώρα: Γιοφύρια και ποτάμια, και αν παρασφίξουν τα πράγματα και ζοριστούν, γιατί όχι και μαρίνες και καράβια που θα ανεβοκατεβαίνουν καθημερινά στην Αθήνα, πάρκινγκ, αστυνομικά μέγαρα και γιατί όχι και νοσοκομεία. Εντός και εκτός πόλεως αυτά. Και ακόμη, αναβάθμιση του Πανεπιστημίου, σύσφιξη των σχέσεών του με την τοπική κοινωνία και ίδρυση νέων σχολών. Αυτά περίμενα να ακούσω να εξαγγέλλονται για πολλοστή φορά, και να κοινοποιούνται οράματα και σχέδια ολοκληρωμένα. Να όμως που μου χάλασε τη σούπα ο Σαμαράς με τα περί Μνημονίου.
Δειλά το ξεκίνησε στην αρχή, και σκέφτηκα πως δεν μπορεί, πλάκα μας κάνει. Με τον πόνο μας παίζει. Έλα όμως που ο λαός ζορίζεται από χίλιες μεριές! Έλα που μισθωτοί και συνταξιούχοι γονάτισαν από τις περικοπές και τους φόρους! Έλα που μαγαζάτορες και επιχειρηματίες είτε βάζουν λουκέτο, είτε είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας και, ως γνωστόν, όποιος πνίγεται, προσπαθεί να κρατηθεί και από τα μαλλιά του ακόμη. Έτσι όταν τον άκουσαν για πρώτη φορά να λέει πως έχει τρόπο και από το Μνημόνιο να μας απαλλάξει και το έλλειμμα της χώρας να μηδενίσει μέσα σε ένα χρόνο, γέλασαν με αυτό το γέλιο του πικραμένου. Του στερημένου, του νηστικού που του τάζουν καρβέλια. Τη δεύτερη φορά όμως έστησε το αυτί του. Μας τα ’παν κι άλλοι αυτά, σκέφτηκε. Πες πες όμως κάποιοι άρχισαν να τσιμπούν το δόλωμα και να αναρωτιούνται: Λες;
Ζεματισμένη ακόμη από το Μνημόνιο και τις περικοπές η μεγάλη πλειοψηφία κρατά αποστάσεις από την κυβέρνηση και κάπως έτσι οι δημοσκοπήσεις δεν της βγαίνουν. Αργά, ως συνήθως, συνειδητοποίησε πως κινδυνεύει να συντριβεί στις κάλπες του “Καλλικράτη” και άλλαξε τροπάρι. Αντιμνημονιακοί εσείς; Μνημόνιο και των γονέων εμείς, γιατί χανόμαστε. Κάπως έτσι χάθηκε η ουσία των τοπικών εκλογών. Κάπως έτσι παρασύρθηκα κι εγώ, αθέτησα τον λόγο μου, και νάμαστε πάλι μαζί.
Ο Παπανδρέου φταίει, λέει ο Σαμαράς, για τα χάλια της οικονομίας. Αυτός οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, αυτός έφερε τη φτώχεια και την ανεργία, αυτός ευθύνεται για την ύφεση και τα λουκέτα στα μαγαζιά. Πρωθυπουργό του Μνημονίου τον ανεβάζει, υποτελή της Τρόικας τον κατεβάζει και τον φοβερίζει με εξεταστικές, όταν και όποτε γίνει πρωθυπουργός ο ίδιος. Και η πλάκα είναι πως δείχνει να τα πιστεύει αυτά που λέει. Και θα μας βγάλει από το Μνημόνιο, και θα φέρει ανάπτυξη στον τόπο, και θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο! Για στάσου, βρε Μεγάλε, γιατί θα μας κουφάνεις εσύ!
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια αφού διέλυσε τα πάντα; Κάτω από το βάρος των σκανδάλων της δεν συνετρίβει, ή μήπως κάνω λάθος; Εσύ πού ήσουν τότε; Σε κανένα άλλο πλανήτη; Δεν ήσουν υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή; Δεν τα έβλεπες τότε; Και αφού γνώριζες τη λύση γιατί δεν του την έλεγες, του χριστιανού, αλλά τον άφηνες να τραβιέται και να μας παρασύρει όλους μαζί στον όλεθρο; Εκτός; Εκτός, λέω εγώ τώρα, και αν πρέπει να λέμε και καμιά βλακεία (άλλη λέξη ήθελα να γράψω) πότε πότε απλά και μόνο για να περνά η ώρα. Εδώ όμως το παιχνίδι άρχισε να χοντραίνει επικίνδυνα και κάποιες αλήθειες, γνωστές σε όλους, πρέπει να τις ξαναπούμε, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Όσο πικρές και αν είναι αυτές. Όσο και αν κινδυνεύουμε να στεναχωρήσουμε κάποιους και να χαλάσουμε τις καρδιές μας, μέρες που είναι.
Αλήθεια πρώτη. Ο Σημίτης, παρά τις όποιες επιτυχίες (ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, μεγάλα έργα, ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση) παρέδωσε στον Καραμανλή ένα εξοργιστικά πολυάνθρωπο και εξαιρετικά σπάταλο κράτος που νοσούσε βαθύτατα. Εκτός από διεφθαρμένο και αφερέγγυο, ήταν απελπιστικά αναποτελεσματικό και με μια γραφειοκρατία που τσάκιζε κόκαλα. Αυτή την Ελλάδα παρέδωσε. Θα μου πεις τώρα, μόνο αυτός έφταιγε; Σίγουρα όχι. Κυβέρνησε ωστόσο οκτώ ολόκληρα χρόνια και όπως είναι γνωστό, εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλοι. Και όσο για την ανάπτυξη του 4 και 5 τοις εκατό που μας τσαμπουνά εκ των υστέρων, ας έλλειπαν τα δεκάδες δισεκατομμύρια της Ολυμπιάδας και σου έλεγα εγώ! Όχι. Δεν έφυγε ο Σημίτης επειδή έτσι του την έδωσε ξαφνικά. Την πανωλεθρία φοβήθηκε και όταν κατάλαβε πως το γιγάντιο πακέτο, που μοίρασε στη ΔΕΘ το φθινόπωρο του 2003, δεν ήταν ικανό να αναστρέψει το κλίμα.
Αλήθεια δεύτερη. Αυτό το κράτος παρέλαβε ο Καραμανλής το 2004, έχοντας κάνει σημαία του τη μάχη κατά της διαφθοράς και έχοντας, κατά τους ισχυρισμούς του, το λεγόμενο “ηθικόν πλεονέκτημα”. Κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι για την κόλαση. Από το σεμνά και ταπεινά που ευαγγελιζόταν, φτάσαμε στους κολλητούς, τους κουμπάρους, τα δικά μας παιδιά, τις μίζες και τις ρεμούλες. Η παράταξη του κ. Σαμαρά έκανε τις υποκλοπές, καταλήστεψε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και έκανε κόλλυβα την Ελλάδα και τη χάρισε στους μοναχούς του Βατοπεδίου. Σκάνδαλα πάσης φύσεως και μεγέθους. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Από τον θάνατο του Βαρθολομαίου στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας, μέχρι το “πήδημα” του Ζαχόπουλου. Ψευτιές, αναξιοπιστίες, αδιαφάνειες. Και το πιο σύντομο ανέκδοτο; Τα στοιχεία που στέλναμε στους κουτόφραγκους. Τα περιβόητα greek statistic.
Αλήθεια τρίτη. Ο Παπανδρέου έδωσε ελπίδα στον λαό. Από τη μια στηλίτευε τα σκάνδαλα και από την άλλη χάιδευε αυτιά. Έλεγε πως λεφτά υπάρχουν. Ίσως και να το πίστευε κιόλας. Ίσως δεν περίμενε να είναι τόσο τραγική η κατάσταση. Το είπε όμως. Και πήρε τις εκλογές με 10 τόσες μονάδες διαφορά. Άργησε να το συνειδητοποιήσει; Καθυστέρησε να αντιδράσει; Ίσως. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν υπαρκτό.
Αλήθεια τέταρτη. Με το που βγήκε έπεσαν όλοι πάνω του να τον φάνε. Από το ΚΚΕ που φρένιασε κυριολεκτικά, μέχρι τον Μπαρόζο και τον Αλμούνια. Στις 4 του Οκτώβρη έγιναν οι εκλογές και όμως από την πρώτη του μήνα, πριν αναλάβει δηλαδή, το ΠΑΜΕ είχε καταλάβει το λιμάνι του Πειραιά. Και οι Κοινοτικοί ζητούσαν μέτρα εδώ και τώρα. Τα λησμονήσαμε; Δεν νομίζω. Ούτε εξαντλήσαμε το θέμα. Απλά θα χρειαστεί να επανέλθω και αυτό σκοπεύω να κάνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου