Ας κρατήσουν οι χοροί

«Μέχρι πρωίας γλέντησαν οι Ρεθυμνιώτες την Τσικνοπέμπτη», γράφουν οι εφημερίδες. Μιας και δεν τους έχει μείνει τίποτ’ άλλο, καλά κάνουν. «Ας κρατήσουν οι χοροί», που λέει κι ο γνωστός τραγουδοποιός, γιατί τι άλλο απόμεινε αλήθεια στην πάλαι ποτέ πόλη των γραμμάτων; Γράμματα με την έννοια του παραπάνω όρου, αν δεν κάνω λάθος, σημαίνει πολιτισμός. Σημαίνει ανθρωπιά κι ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει γύρω μας, δίπλα μας. Τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια, όπως ας πούμε στην Πανεπιστημιούπολη, όπου η κατάληψη συνεχίζεται. Και θρηνώ κι εγώ μαζί με άλλους για την Παιδεία την ημιθανή, αυτήν που από καιρό έχει πέσει σε κώμα, και γύρω της στήνονται σε χορό οι μοιρολογίστρες. Όλοι συμφωνούν πως είναι άρρωστη βαριά, αλλά διαφωνούν ριζικά στη θεραπεία. Τέτοια που είναι ας τη δώσουμε στους ιδιώτες λένε οι μισοί, μην την ενοχλείτε ωρύονται οι άλλοι. Αφήστε την ήσυχη να βρει τον δρόμο της μόνη της και μέχρι τότε ας κάνουν κατάληψη κι ας χορεύουν πάνω στο νεκροκρέβατό της προασπιζόμενοι τα συμφέροντα κάποιων καθηγητάδων και την αρρωστημένη μανία κάποιων αντιδραστικών. Κι η κυβέρνησή μας, η μεταρρυθμιστική, κινείται στους γνωστούς ράθυμους ρυθμούς και στην αντιπολίτευση γίνεται «της δυσπιστίας».
Ας κρατήσουν οι χοροί στην πόλη που ενώ είναι συγκοινωνιακά αποκλεισμένη, που έκανε πάρκινγκ την άμμο, που κοιτάζει μ’ αδιαφορία το τσιμεντένιο κουφάρι του νοσοκομείου, το χάλι του μεγάρου (;) της αστυνομίας και μύρια όσα, άρχισε ο διάλογος κι οι προβληματισμοί για το αν χρειάζεται να γίνει καζίνο, λες κι αυτό είναι όλο μας το πρόβλημα. Λες και μια πόλη που θέλει να προβάλλεται σαν τουριστική θα χάσει από την υποτιθέμενη λειτουργία ενός καζίνο. Κι οι κοινωνικές επιπτώσεις; θα με ρωτήσετε. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία αυτά είναι αστεία πράγματα, θα σας απαντήσω, γιατί η πολιτεία είναι εκείνη που μπορεί να θέσει τους κανόνες λειτουργίας και τους όποιους περιορισμούς. Και τα γράμματα; Κι ο πολιτισμός; Ταιριάζει ένα καζίνο στην πόλη των γραμμάτων ή προάγει τον πολιτισμό η λειτουργία καζίνο; Και βέβαια όχι. Θα προσελκύσει όμως τουρισμό. Θα καταστήσει την πόλη κέντρο πραγματικό ολόκληρης της Κρήτης και θα βοηθήσει στην προβολή της. Άφησε που μ’ αυτήν την αφορμή μπορεί κάποιος να νοιαστεί πραγματικά για το λιμάνι και την κατ’ ευφημισμόν μαρίνα. Αλλά τι λέω τώρα! Εμείς και στην ιδέα μόνο ανατριχιάζουμε.
Τα ήθη μας δεν τα επιτρέπουν αυτά. Ο τόπος που γέννησε Γιαμπουδάκηδες κι ανάδειξε Αρκάδια δεν τα σηκώνει αυτά. Είμαστε περήφανος λαός εμείς και την ιστορία και τους ήρωές μας τους τιμούμε. Πού ακούστηκε καζίνο στην πόλη τ’ Αρκαδιού! Από την άλλη πάλι, «χωματερή στ’ Αρκάδι» έγραψα σε προηγούμενο σημείωμά μου και συγχωρήστε με που επανέρχομαι. Τα ’χει αυτά ο πολιτισμός κι η καλύτερη ποιότητα ζωής. Όσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο ενός λαού τόσο, αναγκαστικά, αυξάνονται κι οι όγκοι των σκουπιδιών που κάπου πρέπει να πάνε. Όλοι συμφωνούμε σ’ αυτό αλλά διαφωνούμε στο που. Ή μάλλον όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να πάνε αλλού. Πού; Μα στου γείτονα. Κι ο γείτονας λέει παραδίπλα, κι ο παραδίπλα πιο μακριά, και το παιχνίδι της κολοκυθιάς συνεχίζεται.
Έπρεπε, λέει, να ’χε κλείσει από καιρό ο ΧΥΤΑ στον Μαρουλά και τώρα κινδυνεύουμε από πρόστιμα τσουχτερά. Τη δόξα του Κουρουπητού ζηλέψαμε; Όχι βέβαια. Και τώρα τι κάνουμε; Στο και πέντε, τι μπορούμε να κάνουμε; Θ’ ακολουθήσουμε την εύκολη λύση κι ας είναι η πιο παράλογη. Θα επεκτείνουμε τη χωματερή στ’ Αρκάδι που και μόνο η ύπαρξή της θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να μας κάνει ν’ ανατριχιάζουμε. Κι ύστερα καθόμαστε και θρηνολογούμε επειδή κάποιοι επιτήδειοι απέθεσαν λυματολάσπη, τ’ απόβλητα των χοιροτροφείων τους, στο δάσος τ’ Αρκαδιού, στις ιστορικές Κουκουναριές, μια ανάσα από τον περίβολο του Μοναστηριού. Καλά έκαναν οι άνθρωποι. Στο κράτος της πλάκας που ζούμε, σκέφτηκαν, ποιος θα μας δει ή ποιος θα μας ενοχλήσει; Κι όταν βρέθηκε ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος να το καταγγείλει, πάλι η λύση ήταν εύκολη. Ένας φορτωτής σήκωσε τη λάσπη και τη διασκόρπισε στους γύρω ελαιώνες και την ευρύτερη περιοχή, διασκορπίζοντας παράλληλα τη ρύπανση παντού. Κακώς, σκέφτομαι, πολύ κακώς. Τι στο καλό φοβήθηκαν, την απόσταση; Ούτε πεντακόσια μέτρα δεν είναι η αυλή του Μοναστηριού. Εκεί έπρεπε να την αποθέσουν, φόρο τιμής στον πολιτισμό μας. Ας κρατήσουν οι χοροί.