ΠΕΡΙ ΗΘΙΚΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Δεν μου αρέσει να παίζω με την ηθική και φοβάμαι τους ηθικολογούντες γιατί αυτοί συνήθως είναι οι πιο επικίνδυνοι. Όσο πιο συχνά δηλαδή αναφέρεται σ’ αυτήν κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι αυτός ο κάποιος να μην είναι φανατικός οπαδός της. Και ποιος στ’ αλήθεια θα μπορούσε να ισχυριστεί πως δρα και λειτουργεί πάντοτε με γνώμονα τους τύπους και τους κανόνες της ηθικής;
Πάντα έτσι ήταν κι οι άνθρωποι κι οι κοινωνίες. Έφτιαχναν νόμους κι έταζαν κανόνες για να ’χουν τη δυνατότητα στη συνέχεια να τους παραβιάζουν. Το καταλαβαίνω αυτό. Ανθρώπινες είναι οι αδυναμίες κι οι σκέψεις οι πονηρές και τα παραστρατήματα. Άλλωστε δυο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Χριστός ήταν Εκείνος που έκανε τους φοβερούς διώκτες της παραστρατημένης γυναίκας ν’ αποχωρίσουν με κατεβασμένο κεφάλι λέγοντάς τους «ο αναμάρτητος ας είναι αυτός που θα ρίξει πρώτος τον λίθο», ή κάτι τέτοιο.
Τους ηθικολόγους φοβάμαι. Αυτούς που κάνουν σημαία τους την ηθική και ζητούν να καούν στην πυρά όσοι κατά τη γνώμη τους παραστράτησαν. «Στο πυρ το εξώτερον», «εις την γέεναν του πυρός». Κι αν κάνει τον ηθικολόγο ένας αγράμματος ή κάποιος με μειωμένη αντίληψη, τότε πολύ εύκολα μπορούμε να πούμε, «πάει στα κομμάτια, τόσα ξέρει, τόσα λέει». Κι αν επιμένει περισσότερο, το πολύ πολύ να τον κατατάξουμε στους γραφικούς και πάει ξεμπερδέψαμε. Το πράγμα σοβαρεύει όμως αν κάνει σημαία την ηθική κάποιος οφθαλμοφανέστατα υποκριτής. Εκεί που τα πάντα αλλάζουν και μπορεί να γίνουν τραγικά είναι αν, λόγου χάρη, την τακτική ακολουθήσει μια ολόκληρη παράταξη. Κι εδώ κοιτάξτε τι συνέβη.
Δυο φορές όλες κι όλες κέρδισε τις εκλογές το κόμμα της Δεξιάς από το 1981 μέχρι σήμερα. Μέσα σε 26 χρόνια δυο φορές σχημάτισε κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία. Πώς; Με ποια συνταγή; Ακούστε την. Δεν είχε πρόγραμμα τέτοιο που θα ήταν ικανό να πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να την εμπιστευτεί. Δεν είχε λύσεις να προτείνει στα χρόνια προβλήματα της χώρας κι ούτε στελέχη πιο ικανά. Διέθετε όμως θράσος κι υποκρισία. Ίδια η συνταγή και τις δυο φορές. Υποκρισία και παραπλάνηση. Εκμεταλλευόμενοι τη φυσική αδυναμία, λόγω ασθενείας, του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Ανδρέα Παπανδρέου, σήκωσαν τα λάβαρα της ηθικής και βγήκαν στα κεραμίδια. Ακόμη φτάνουν στ’ αυτιά μου οι κραυγές τους. «Ψεύτες, κλέφτες, ανήθικοι πασόκοι». Κι από κοντά τα ΜΜΕ. «Ο απατεώνας και το τσόκαρο» σε πηχυαίους τίτλους κι οχτάστηλα.
«Αρχάγγελος της κάθαρσης» αυτοαναγορεύτηκε ο κ. Μητσοτάκης και δήλωνε πανέτοιμος να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, να κλείσει τους ανέντιμους στη φυλακή και να επαναφέρει τη χώρα στον κόσμο της τάξης και της ηθικής. Κι έγιναν οι εκλογές και κέρδισε με ποσοστό μεγάλο. Είχε συντρέξει βέβαια κι η Αριστερά, η προοδευτική, σ’ αυτό. Κι έγινε η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση κι ο κ. Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και βούλιαξε «η κυβέρνηση της κάθαρσης» στον βόρβορο των σκανδάλων και των ανομημάτων της. Μόνη οδηγήθηκε σε παραίτηση αφού οι ίδιοι οι βουλευτές της τρόμαξαν και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.
Αυτά την πρώτη φορά γιατί υπήρξε και δεύτερη. Βέβαια είναι γνωστό τοις πάσι πως η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα μπορεί να επαναληφθεί. Κι εδώ επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Το γεγονός πως ακόμη και το στημένο Ειδικό Δικαστήριο του κ. Κόκκινου δεν τόλμησε να καταδικάσει τον Ανδρέα, τίποτα δεν τους δίδαξε και συνέχισαν την ίδια τακτική. Εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του κ. Σημίτη να διαχειριστεί την εντολή του λαού κι αντί να δώσει την απαραίτητη ώθηση στη χώρα έστρεψε άκομψα κι άγαρμπα το πάλαι ποτέ κίνημα όσο μπορούσε πιο δεξιά. Τη στάση αυτή ερμήνευσαν (;) κατά το δοκούν οι υπουργοί του κι έδωσαν όπλα στη νεοδεξιά να πιάσει τις κατσαρόλες και να βγει στους δρόμους ξανά. Τι για σκάνδαλα, τεκμηριωμένα τάχα μου, ακούσαμε, τι για διαπλοκή, τι για ανηθικότητα. Κι απ’ όλα αυτά τα δεινά θα μας γλίτωνε «σεμνά και ταπεινά» ο κ. Καραμανλής, ο νεότερος. Κι ο ελληνικός λαός, ευκολόπιστος όπως πάντα, τους πίστεψε. Κι έγινε κυβέρνηση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κι ο κ. Καραμανλής πρωθυπουργός. Αυτός που θα ’φερνε τη μεταρρύθμιση παντού και που δήλωνε πως δεν είναι δυνατόν ν’ ανεχθεί «πεντέξι νταβατζήδες να κάνουν κουμάντο τη χώρα». Μόνο που πολύ σύντομα αναγκάστηκε ο καινούριος «αρχάγγελος της κάθαρσης» να μείνει κλεισμένος στο Μαξίμου ή απομονωμένος στη Ραφήνα για ν’ αποφύγει, κατά το δυνατόν, το κόστος των ενεργειών των στελεχών της σεμνής και ταπεινής κυβέρνησής του. Και τι δεν ζήσαμε αυτά τα τρία χρόνια. Και τι δεν είδαν τα μάτια μας και τι δεν άκουσαν τ’ αυτιά μας! Αποδείχτηκε περίτρανα πως οι ηθικολόγοι δεν ήταν και τόσο ηθικοί κι η σεμνότητα κι η ταπεινότητα, προπέτασμα καπνού που έκρυβε προθέσεις κακές και συμπεριφορές άθλιες.
Είδαμε 45, 55, 65 υψηλόβαθμους (συγχωρήστε με γιατί έχασα τον λογαριασμό), να παραιτούνται πανικόβλητοι και ν’ αναγκάζονται, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, να εγκαταλείπουν άδοξα θέσεις και θώκους προεδρικούς. Είδαμε «κουμπάρους» να περιφέρονται σιδηροδέσμιοι και να διαπομπεύονται για παραδειγματισμό, είδαμε τον γηραιό διοικητή του ΙΚΑ να πεθαίνει στα σκαλοπάτια της ερωμένης-συνεργάτιδάς του, χτυπημένος από του αγανακτισμένου (;) αντίζηλου το χέρι, μέσα σ’ ένα όργιο φημολογίας για πιθανολογούμενους στημένους διαγωνισμούς, αδιαφάνειες, χρηματισμούς και χαμένους υπηρεσιακούς φακέλους σ’ ερωτικά κρησφύγετα. Είδαμε, είδαμε, είδαμε κατά το «φάγανε, φάγανε, φάγανε», του ηρωικού Μαυρογιαλούρου.
Σεμνές και ταπεινές ηθικές, σεμνά και ταπεινά σκάνδαλα. Και το θύμα όλων αυτών των καταστάσεων, το κατασυκοφαντημένο ΠΑΣΟΚ, τι κάνει; Βγήκε να φωνάξει, να καταγγείλει, να καταδικάσει; Πήρε τους δρόμους διαφωτίζοντας και ξεσηκώνοντας τον κόσμο;
Τίποτα δεν λειτουργεί κι η χώρα κυβερνάται από τον αυτόματο πιλότο. Η οικονομία υπό επιτήρηση, τα εθνικά θέματα παραδομένα στη μεγαλοψυχία των Αμερικανών, η Εκκλησία υποταγμένη στον Χριστόδουλο της Δεξιάς Του Κυρίου, τα Πανεπιστήμια κλειστά, τριακόσιοι-τετρακόσιοι κουκουλοφόροι καταλύουν το κράτος κι εξευτελίζουν αστυνομίες και πραίτωρες. Κι εσείς «συντρόφια» τι περιμένετε; Να διαλυθεί το σύμπαν; Έτσι κι αλλιώς τα χείλη του ΚΚΕ άλαλα είναι, το σύνδρομο του ’89 θα τους ταλανίζει για πολύ ακόμη, στον Συνασπισμό μοιράζουν και ξαναμοιράζουν τις έδρες που πιθανόν θα πάρουν κι εσείς αντί να βγείτε στους δρόμους κάθεστε και μαλώνετε για το εάν θα έπρεπε να διαγραφεί ο Πάγκαλος ή ο Κουλούρης ή κι οι δυο.
Κανείς δεν επιχαίρει για το κατάντημα και την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης. Έτσι κι αλλιώς οι Απόκριες πέρασαν, οι μάσκες έπεσαν κι οι μασκαράδες αποκάλυψαν την τραγική φιγούρα τους. Μήπως, λέω μήπως, είναι ώρα για νέες ελπίδες και γι’ αγώνες καινούριους χωρίς ωραιοποιήσεις και δογματισμούς; Με λόγια απλά και κατανοητά, μπας και την ύστατη ώρα περισωθεί κάτι.