Είναι έτσι;

Μέρες τώρα δεν λέει να καταλαγιάσει ο θόρυβος με τα ομόλογα. Ειδικοί ομολογολόγοι κοντεύουμε να γίνουμε όλοι μας. Ενώ μέχρι χθες δηλαδή γνωρίζαμε τα ομόλογα τα απλά, μάθαμε τώρα και τα σύνθετα, τα φανερά και τα κρυφά, τα σταθερά και τα υψηλού ρίσκου. Μάθαμε ποιος τα εκδίδει, σε ποιους απευθύνονται και πόσο τιμώνται ακριβώς. Το να τα αγοράσει κάποιος στο 85, άντε στο 87% της αξίας τους θεωρείται συμφέρουσα η τιμή. Το να τα πληρώσει στο 106,75 μάλλον πως του την φέρανε. Μάθαμε επίσης πως για να φτάσουν από τον εκδότη στον αγοραστή δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Το τεκμηριώσαμε καλά πως για να φτάσει ένα ομόλογο από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στο ΤΕΑΔΥ λόγου χάρη, θα πρέπει πρώτα να πάρει των ομματιών του, να ξενιτευτεί, να ταξιδέψει σε Λονδίνα, Γερμανίες και Κύπρο για να καταλήξει κατάκοπο, ώριμο και σιτεμένο στου ασφαλιστικού ταμείου την αγκαλιά. Και δεν φτάνει η διαδρομή η τόση κι η ταλαιπωρία, αρχίζει κι ο μαραθώνιος για την ανακάλυψη αυτών που έφαγαν κι η αναζήτηση του ποσού που αναλογεί στον καθένα.
Για σταθείτε, βρε παιδιά. Είσαστε καλά; Τόσες διαδρομές δηλαδή τσάμπα τις έκανε αυτό το ομόλογο, το ρημάδι; Να μην βγάλει το κατιτίς του κι ο διαμεσολαβητής; Τι θα γίνει δηλαδή αυτός; Κλέφτης; Ανάλογα με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουμε ενεργεί κι αυτός. Μέχρι off shore εταιρείες αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει κι εξωτικά νησιά, κάτι για Καϊμάν άκουσα να λένε, για να καταφέρει το δίκιο του, το βιος του, αυτό που του αναλογεί τέλος πάντων, να φτάσει σίγουρα και με ασφάλεια σε Hitech ταμεία κι ασ’ τους άλλους να τρέχουν μετά σε βενζινάδικα κι όπου αλλού, για να τ’ ανακαλύψουν. Ν’ ανακαλύψουν τι στο τέλος τέλος; Αξία του πρόσθεσαν οι άνθρωποι, δεν έκαναν και κανένα έγκλημα. Δεν έχετε ακούσει για την προστιθέμενη αξία; Ε, αυτή είναι. Βάλε ο ένας, άρπαξε ο άλλος, ήρθε η αξία του κι αβγάτισε. Προστέθηκε, πώς το λένε; Μπέρδεψαν τις εκδοχές, μαλλιά κουβάρια έγιναν υπουργοί και παρατρεχάμενοι, πάλι καλά που βρήκαν κι αυτόν τον δόλιο τον Σημαιοφορίδη και του τα φόρτωσαν. Κι έχεις κι από πάνω την αντιπολίτευση να ωρύεται. «Ληστεύετε τα ταμεία, πίνετε τον ιδρώτα του υπαλλήλου και του εργάτη».
«Εμείς τα προστατεύουμε και βάζουμε κανόνες για το ποιος θα φάει και πόσο, ενώ εσείς ήσασταν χαμένοι στην αδιαφάνεια», αντιτείνει η κυβέρνηση.
«Άλλο τότε», συνεχίζει απτόητη η αντιπολίτευση, «κι ύστερα τι; Συμψηφισμούς θα κάνουμε;». Άδικο έχει; Άντε τώρα ν’ αρχίσουμε τους υπολογισμούς και τα μετρήματα. Τόσα φάγαν οι δικοί τους, τόσα οι άλλοι, βγάλε εσύ άκρη φτωχέ πλην τίμιε φορολογούμενε. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να, θα πολυμπλέξει το πράγμα και θα χαλάσει το κλίμα στα παράθυρα τα τηλεοπτικά. Αυτά.
Κι ενώ στην πρωτεύουσα γίνεται «του ομόλογου του δομημένου», στον μικρόκοσμο του Ρεθύμνου έσκασε βόμβα μεγατόνων. Απρόσμενα κι απροειδοποίητα. Σε Κούγκι το μετατρέψαμε ανοιξιάτικα, σε μπαρουταποθήκη τ’ Αρκαδιού που πήρε φωτιά από την πιστόλα του πυρπολητή. Στον αέρα, λέει, και με δικαστική απόφαση μάλιστα, 39 οικισμοί του Νομού που ήρθαν να προστεθούν στους άλλους 13 που δεν είχε προλάβει να δημοσιευθεί στο ΦΕΚ η απόφαση του Νομάρχη. Δικαιωμένοι δηλώνουν κάποιοι και σηκώνουν τη μύτη ψηλά, χαμένα τα ’χουν οι πολλοί, προβληματίζονται οι λίγοι υποψιασμένοι. Τι άραγε συνέβη; Ποιος εγκλημάτησε πάλι εις βάρος του τόπου μας του χιλιοταλαιπωρημένου; Ποιος κορόιδεψε τον κόσμο; Ποιοι ολιγώρησαν και πρέπει τώρα αρχές κι εξουσίες να τρέχουν και να μην φτάνουν αναζητώντας λύσεις πολιτικές;
Δεν είμαι ούτε δικηγόρος ούτε μηχανικός για να μπορώ να εκφέρω γνώμη μετά λόγου γνώσεως. Να τα βάλω κάτω δηλαδή και να σας αραδιάσω νόμους και διατάγματα, αρτιότητες κατά παρέκκλιση και ζώνες των οχτακοσίων. Είμαι όμως υποψιασμένος μιας και ζω και κινούμαι στο Ρέθυμνο όπου οι πάντες, ευτυχώς ή δυστυχώς, γνωρίζουν τους πάντες. Και τους υπεύθυνους και τους ανεύθυνους. Και τους αρμόδιους για την έκδοση αδειών και τους έχοντας την ευθύνη για τη μεταγραφή των ακινήτων. Στις ίδιες θέσεις πεισματικά γαντζωμένοι, παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι χρόνια ατέλειωτα. Καθεστώς έχουν γίνει στην πόλη. Σαν αξιοθέατα θα τους παρουσιάζουμε σε λίγο. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε κι αυτοί οι ίδιοι μένουν. Καμία δύναμη δεν είναι ικανή να τους ταράξει. Είναι τυχαίο; Παρά τις ιδιορρυθμίες τους, τα πιστεύω τους τα παράξενα, τις σκοπιμότητες που υπηρετούν την κάθε φορά. Αυθεντίες που διεκδικούν για τον εαυτό τους του Πάπα το αλάθητο. Ελάχιστοι και μικρόνοες, κατά τη γνώμη τους, αυτοί που έχουν αντίθετη άποψη από τη δική τους. Οι ίδιοι είναι οι μόνοι που θεωρούν πως ξέρουν να διαβάζουν νομοθεσίες, οι μόνοι που δικαιούνται να ερμηνεύουν αυθεντικά και έγκυρα τους νόμους. Τα σιγοψιθυρίζουν όλα αυτά στους διαδρόμους σκεφτικοί οι δικηγόροι μεταξύ τους, τους τρέμουν οι μηχανικοί, βοούν τα συμβολαιογραφεία χρόνια και χρόνια, χωρίς τίποτα ν’ αλλάζει.
Όλοι ξέρουν τι συμβαίνει, τι γίνεται, τι ψήνεται αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Ομερτά. Τέτοιο ένα πράγμα. Είναι κι εκδικητικοί, βλέπετε, και δεν ξεχνούν. Κι ο κάθε επαγγελματίας, «άστο να πάει στο διάολο», σκέφτεται, «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» και δεν το βγάζει κανένας τελικά. Και μεγάλωσε το φίδι και θράσεψε. Και ζέστανε τ’ αβγό και νάτο που έσκασε. Και θέλετε να πιστέψουμε τώρα πως όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι, οι παντογνώστες, που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, επί 20 και πλέον έτη ζούσαν μέσα στην άγνοια τη μεγάλη; Ελαφρά καρδία χορηγούσε άδειες η Πολεοδομία και θεωρούσε όρους δόμησης, ανεύθυνα μετέγραφε τους τίτλους το Υποθηκοφυλακείο; Παράνομα λειτουργούσαν όλα αυτά τα χρόνια ή πρέπει να δεχτούμε τα όσα ανερυθρίαστα ισχυρίζονται, ότι τάχαμου είχαν μαύρα μεσάνυχτα; Σοβαρά; Και θέλετε να τους πιστέψουμε; Είπαμε κράτος της πλάκας, αλλά όχι κι έτσι.
Ας αφήσουμε όμως τ’ αστεία. Το διάταγμα του 1987, προς λύπην μερικών, πέτυχε τον στόχο του. Έδωσε πνοή στους στάσιμους οικισμούς, ζωντάνεψε την ύπαιθρο, έφερε νέους κατοίκους, δουλειές μαζί και χρήματα. Οι περισσότεροι από τους οικισμούς αυτούς έχουν πάψει πλέον προ πολλού να είναι στάσιμοι. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι οικισμοί γεμάτοι ζωντάνια που αναπτύσσονται συνεχώς κι εξαπλώνονται. Αυτό ίσως ενοχλεί. Ίσως και να θίγει συμφέροντα. Όμως αυτός δεν είναι λόγος τέτοιος που να δικαιολογεί τα περίεργα κι επικίνδυνα παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη του ρεθεμνιώτικου λαού.