Μύρισε άνοιξη

Μάρτης. Μύρισε άνοιξη. Μπορεί κάθε τρεις και λίγο να μας φοβίζουν επιστήμονες κι ειδικοί πως επίκειται το τέλος του πλανήτη και να μας μαυρίζουν την ψυχή με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όμως μύρισε άνοιξη. Κι η άνοιξη δεν είναι η οποιαδήποτε εποχή. Είναι η αναγέννηση της φύσης. Το φως που παίρνει κεφάλι και το σκοτάδι που νικιέται. Μεγαλώνει η μέρα, μαλακώνει η φύση κι ανθίζει. Χρώματα κι αρώματα παντού και λουλούδια. Πολλά λουλούδια. Στο άσπρο, το κίτρινο, το κόκκινο, το μωβ.
Βγήκα την Κυριακή το πρωί μια βόλτα κι αγαλλίασε το μάτι μου. Ξάφνου, μπροστά μου, ένα χωράφι με παπαρούνες γεμάτο. Μπουμπούκια αμέτρητα οι άσπρες και κόκκινες τουλίπες. Ζήλεψα κι είπα να μαζέψω μερικές. Ευκαιρία, σκέφτηκα, να φτιάξω ένα όμορφο μπουκέτο για τη γυναίκα μου. Δείλιασα στην πρώτη κι έμεινε το χέρι μου μετέωρο. Μια τέτοια ομορφιά, συμπλήρωσα τη σκέψη μου, είναι κρίμα να μαραθεί στο βάζο κι έμεινε η παπαρούνα απείραχτη να καμαρώνει αγέρωχη.
Μάρτης. Μύρισε άνοιξη. Η εποχή των πρώιμων ερώτων. Τα πουλιά αλλάζουν φορεσιά κι η λαλιά τους παύει να είναι μονότονη και φοβισμένη. Έχουν δουλειά μπροστά τους τώρα. Τα θηλυκά μ’ ένα κλαδάκι τοσοδά στο ράμφος, ετοιμάζουν τη φωλιά που μέσα της θ’ αποθέσουν τοσοδούλικα αυγά γεμάτα κουκίδες και τ’ αρσενικά με το κελάηδισμά τους τα καλούν σ’ ένα σμίξιμο ερωτικό που θα τους περάσει ζωή και θα γονιμοποιήσει τ’ αυγό που θα ζεστάνουν.
Μύρισε άνοιξη και στις εκκλησίες ψέλνουν τα τροπάρια του Ακάθιστου Ύμνου. Δοξολογίες στην Υπέρμαχο Στρατηγό που για άλλη μια φορά έσωσε «πάσης εχθρών αλώσεως» την Πόλη. «Χαίρε τον κρίνον η Βλαστήσασα…, χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε». Μεγάλη Σαρακοστή κι ο κάθε χριστιανός το ’χει συνήθειο να νηστέψει τουλάχιστο για μια εβδομάδα. Έτσι, για το καλό. Ακόμη κι αυτοί που δεν πολυπιστεύουν, μια ανάγκη τέτοια για λίγη νήστεια τους βγαίνει. Πάντα όμως υπήρχαν οι αποκλίσεις από τον κανόνα κι όλες οι εποχές είχαν τους Βαραβάδες τους, τους ληστές, κι η δική μας γιατί ν’ αποτελέσει εξαίρεση;
Επιδρομή στου κράτους τ’ αδύναμα ταμεία. Γιούργια στων ασφαλιστικών ταμείων τ’ αποθεματικά. Αυτών που έχουν πρόβλημα και κινδυνεύουν με κατάρρευση. Οι κρατήσεις των φτωχών υπαλλήλων, ομόλογα κρυφά και φανερά, αγορασμένα πανάκριβα μέσα από τριγωνικές συναλλαγές μέσω Γερμανίας και Κύπρου. Η καταλήστευση σ’ όλο της το μεγαλείο, κρυμμένη πίσω από ανευθυνοϋπεύθυνους υποστηρικτές της νομιμότητας. Κι η αντιπολίτευση να ωρύεται και να χύνει κροκοδείλια δάκρυα, παρά το γεγονός ότι έκανε παρόμοια κι αυτή όταν ήταν στα πράγματα με υποχρεωτικές άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών στην Τράπεζα της Ελλάδος και αυστηρά κατευθυνόμενες επενδύσεις. Κι η κυβέρνηση από τη μεριά της, σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου να ξεπλένει τα χέρια της και ν’ αναθεματίζει και να καταριέται τη μοίρα της την κακή που, ενώ είχε ριχτεί στη μάχη κατά της διαπλοκής, την αναγκάζει να εγκαταλείπει τον στόχο της και να δηλώνει εκ των υστέρων «μηδενική ανοχή» στα δικά της παιδιά, τα κακομαθημένα.
Μύρισε άνοιξη κι όλα τα μπουμπούκια ανθίζουν μαζεμένα και μέσα από το άνθος του κακού, ωμές με σαδιστική ειλικρίνεια, ξεχύθηκαν αντί για μύρα, οι δηλώσεις του κ. Αλογοσκούφη. Τίθεται «θέμα αναστολής της μείωσης των φορολογικών συντελεστών», είπε, «ή επιβολής τέλους ή φόρου για να πληρωθούν τα αναδρομικά των δικαστών που επιδικάζονται». Κι εδώ τίθενται κάποια ερωτηματικά. Απειλούν την οικονομική πορεία του τόπου οι δικαστές; Είναι οι δικαστές διατεθειμένοι ν’ αναλάβουν το κόστος της επιβολής «δικαστόσημου» και να παραδοθούν στο μένος και τη χλεύη ενός ολόκληρου λαού;
Πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις που δεν απαντώνται ελαφρά τη καρδία. Από πρώτη ματιά ο υπουργός Οικονομίας φαίνεται να έχει δίκιο. Σίγουρα καμιά κοινωνική τάξη δεν δικαιούται να καθορίζει από μόνη της τις αποδοχές της, και μάλιστα αναδρομικά, ανατρέποντας προϋπολογισμούς κι οικονομικές πολιτικές. Είχα αναφερθεί και παλαιότερα στο θέμα όταν το Μισθοδικείο αποφάσιζε αυξήσεις μαμούθ για τους λειτουργούς της δικαιοσύνης. Αυξήσεις παράλογα υψηλές που προκαλούσαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Από την άλλη, στη χώρα του πάρτα όλα, με την παράταξη που υποσχόταν στους πάντες τα πάντα στην κυβέρνηση, η απόφαση αυτή ίσως και να είναι δικαιολογημένη.
Διαμαρτύρονται από τη μεριά τους οι δικαστές επικαλούμενοι τα συνταγματικά τους δικαιώματα και με δηλώσεις αυτού του τύπου θεωρούν πως θίγεται το κύρος τους. Κανένας όμως δεν είναι σε θέση να προστατέψει το κύρος του δικαστή περισσότερο από τον ίδιο κι αποφάσεις τέτοιου είδους σίγουρα δεν προασπίζουν το κύρος του. Ειλικρινά με προβληματίζει το πώς θα εφαρμοστούν τελικά αυτές οι αποφάσεις. Θα τολμήσει το κράτος να μην εφαρμόσει δικαστικές αποφάσεις; Κι αν το τολμήσει δεν θ’ αποδειχτεί αυταρχικό, αφερέγγυο κι επικίνδυνο; Από την άλλη θα διακινδυνεύσει ένα πισωγύρισμα της οικονομίας, αφού τα 2 δις ευρώ που διεκδικούν οι δικαστές αντιπροσωπεύει το 1% του ΑΕΠ κι εκτινάσσει αυτόματα το έλλειμμα στο 3,6% που σημαίνει επιτήρηση και πάλι;
Μύρισε άνοιξη κι η φύση οργιάζει. Μεθυστικά αρώματα απλώνονται παντού. Κι αν δεν είν’ αυτά η αιτία του μεθυσιού που έχει καταλάβει τους ιθύνοντες, τότε ίσως το νέφος είναι που τους πείραξε.