Έχε το νου σου στο παιδί

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα,
διάβασα πριν από λίγες μέρες στις Ματιές του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στα Νέα. Είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι που το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον μεγάλο μας Μίκη Θεοδωράκη και το επανέλαβε με αφορμή τον άδικο σκοτωμό του Αλέξη και τον ξεσηκωμό των νέων που ακολούθησε. Κι εγώ πήρα το θάρρος να δανειστώ τους στίχους του και να τους αφιερώσω σ’ ένα άλλο παιδί, τον Διαμαντή, που αυτή την ώρα δίνει τη δική του μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
«Υπερασπίσου το παιδί» που αργοπεθαίνει. Γιατί δεν ήταν εχθρός ο Διαμαντής για να τον πολεμήσουμε. Ούτε ο στρατιώτης του κακού που έπρεπε να εξαφανίσουμε. Δικό μας παιδί είναι. Που τέλειωσε το Λύκειο με λαχτάρες, αγωνίες, πιθανόν και με ξενύχτια, όπως ακριβώς και τα δικά μας παιδιά. Που έδωσε πανελλήνιες και πέρασε στην Αστυνομία. Χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και την, άλλοτε απαραίτητη, συνηγορία του χαφιέ της γειτονιάς. Με οράματα και ελπίδες για έναν κόσμο καλύτερο. Για να συμβάλλει με τις λιγοστές του δυνάμεις στη διαφύλαξη του νόμου και της τάξης που ορίσαμε. Κι εμείς, με την ανοχή μας, αφήσαμε να τον γαζώσουν με τα καλάσνικοφ. Κι είναι εικοσιενός χρονών μόνο! Ας ευχηθούμε να γλιτώσει τουλάχιστον. Έτσι κι αλλιώς οι «γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί», μας έχουν, προ πολλού, πουλήσει.