Ρουκέτες

Πάει! Πέρασε ο παλιός ο χρόνος! Ένα, κυριολεκτικά, δίσεκτο έτος ανήκει στην ιστορία πια. Μόνο που άφησε πίσω του κακή κληρονομιά και λιγοστές ελπίδες. Με την Ελλάδα να βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία και με μια κυβέρνηση «μηδενικής ανοχής», αφού δεν την ανέχονται άλλο ούτε αυτοί που την ψήφισαν πριν από ένα χρόνο και κάτι. Με την οικονομική δυσπραγία, τις τιμές των αγροτικών προϊόντων σε εξευτελιστικά επίπεδα, το κέντρο της Αθήνας καμένο και τους εργατοϋπάλληλους να μάχονται για να μην ανοίξουν τα καταστήματα ούτε την τελευταία Κυριακή του χρόνου. Έχουν τα δίκια τους κι αυτοί. Αλλά κι οι άλλοι; Οι έμποροι με τα σπασμένα μαγαζιά και τα άδεια ταμεία; Που είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται μπροστά στα αδιάφορα μάτια της αστυνομίας, του κράτους της πλάκας; Που το μόνο της μέλημα ήταν να διασώσει το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Σύνταγμα κι ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους με τους σιδερόφραχτους σ’ επιφυλακή και τους νεαρούς να χορεύουν κύκλο γύρω τους;
Έφυγε το 2008 κι άφησε ενθύμιο το κακοπαιγμένο show του Ψωμιάδη και μια παγωμάρα στις καρδιές που ούτε οι Άγιες Ημέρες που πέρασαν στάθηκαν ικανές να τις ζεστάνουν. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε τη στιγμή που μια μεγάλη αβεβαιότητα πλανάται, με την οικονομική κρίση να φουντώνει και με μια ύφεση να μας απειλεί, να! τόοοση, με το συμπάθιο.
Αρχές του καινούριου χρόνου, ευχές για υγεία από παντού, τηλεφωνήματα, e-mail, SMS κι εγώ δεν θα ήθελα με τίποτα να ασχοληθώ με τα δυσάρεστα. Για το γιορτινό τραπέζι ήθελα να γράψω με την οικογένεια μαζεμένη ανέμελη γύρω του, τις εύθυμες συζητήσεις και το χαρτάκι για το καλό του χρόνου που εξέλειπε κι αυτό. Για τους μικρούς καλαντιστές που σε πείσμα των καιρών βγήκαν ξανά στους δρόμους. Με τα τρίγωνα, τις υπέροχες φάλτσες φωνούλες τους και τις ξαναμμένες φατσούλες που έσκαγαν χαμόγελο χαράς μπροστά στο ταπεινό φιλοδώρημα. Για τις ελπίδες που φουντώνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και την ψευδαίσθηση πως πάνε, πέρασαν τα δύσκολα κι ο καινούριος χρόνος με την ορμή του νέου, μόνο χαρές θα φέρει. Αυτά ήθελα να σχολιάσω κι ακόμα περισσότερα. Μόνο που δεν μ’ άφησαν τα σκυθρωπά πρόσωπα που αντίκριζα πίσω από την επίπλαστη ευθυμία. Μόνο που μ’ έπνιξαν οι κλαυθμοί, οι οδυρμοί και η οσμή του θανάτου που αναδυόταν κι εξακολουθεί να αναδύεται ακόμα, δυστυχώς, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τη φιλόξενη Φάτνη που γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος.
Λωρίδα της Γάζας. Τόπος πόνου και μαρτυρίου, συνώνυμος των κολαστηρίων και των κρεματορίων του Χίτλερ, φτιαγμένος από τα ίδια τα θύματα του τότε. Εκεί που επιμένουν να βρίσκονται και να ζουν οι κολασμένοι της Γης, όπως τους κατάντησαν οι Ισραηλινοί. Αποκλεισμένοι εδώ και χρόνια από τον έξω κόσμο. Ασφυκτικά κλεισμένος στη στενή λωρίδα που του παραχωρήθηκε (;), πολιορκημένος από στεριά, θάλασσα και αέρα, ένα ολόκληρος λαός, απόκληρος του κόσμου τούτου, αργοπεθαίνει. Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα. Χωρίς εφόδια, τρόφιμα και φάρμακα, υπομένει ένα ανηλεές σφυροκόπημα που πίσω του αφήνει νεκρούς κι άλλους νεκρούς και πιο πολλούς σακατεμένους. Αδιάκριτα. Νέους και γέρους ανήμπορους, γυναίκες και προπάντων αθώα παιδιά. Θεέ μου, πρόσεξες το τρομαγμένο τους βλέμμα; Τα μάτια τους τα ανοιγμένα τεράστια από τον φόβο και τον πόνο; Μόνο λίγα λαγούμια κι υπόγεια τούνελ κάτω από τα τείχη τούς έμειναν για επικοινωνία κι ανεφοδιασμό. Και τώρα τα βομβαρδίζουν κι αυτά.
Κι όλοι εμείς, ο «πολιτισμένος κόσμος» γύρω μας, παρακολουθεί προκλητικά αδιάφορος. Μα τους πετάνε ρουκέτες κι αυτοί, ψιθυρίζουν υποκριτικά. Τρομοκράτες είναι, κραυγάζουν άλλοι. Λες και μπορεί να συγκριθεί ο αρτιότερα οργανωμένος και τελειότερα εξοπλισμένος στρατός του κόσμου, αυτός του Ισραήλ, με τα λιανοντούφεκα και τις στρακαστρούκες της Χαμάς. Λες και μπορούν στα σοβαρά να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη του Ισραήλ. Αλλά είπαμε, παιχνίδια των ισχυρών είναι αυτά. Του παράφρονα μακελάρη Μπους που, και την ύστατη ώρα ακόμη, γράφει το φινάλε της θλιβερής αποχώρησής του με αίμα. Κι ο Ομπάμα, βρε παιδιά; Αυτός που έκανε τις καρδιές δισεκατομμυρίων ανθρώπων να σκιρτήσουν, πού είναι; Πού βρίσκεται;
Σέβεται τους θεσμούς, λέει το περιβάλλον του και κάνει διακοπές στη Χαβάη. Γιατί η Αμερική έχει Πρόεδρο κι ο ίδιος δεν έχει αναλάβει ακόμη. Είναι έτσι ή μήπως διαφέρει σημαντικά η προεκλογική περίοδος από τον προεδρικό θώκο της μητρόπολης του καπιταλισμού; Σύντομα θα δείξει.
Καλή χρονιά, πάντως!