Πολιτική ηθική

Ηθική και πολιτική είναι έννοιες που δεν συμβαδίζουν. Δεν πάνε μαζί. Έτσι μας έχουν μάθει, μ’ αυτές μας έχουν μεγαλώσει, τελικά μας έπεισαν και τις έχουμε αποδεχτεί. Στην πολιτική αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα, γι’ αυτό κι η χρήση θεμιτών κι αθέμιτων μέσων συγχωρείται. Κι αν κάποιος δεν συμφωνεί με τα παραπάνω και τα έχει κάνει τρόπο ζωής, τι γίνεται τότε; Απλά μένει στην άκρη. Απόβλητο της κοινωνίας μας της υποκριτικής, της κοινωνίας του ωχαδελφισμού και του ευκαιριακού συμφέροντος.
Τον τοπικό βουλευτή τον κ. Όθωνα κατηγόρησαν πως ήταν πίσω από τον, άδικο κατά τη γνώμη μου, αποκλεισμό του κ. Νεονάκη, λες κι είχε δύναμη κι επιρροή τόση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που να του επιτρέπει να επιβάλλει υποψηφίους και να αποκλείει άλλους. Λες κι ήταν αυτός που άφησε εκτός ψηφοδελτίου τον κ. Κουλούρη, τον κ. Πάχτα κι έχρησε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας την κ. Γεννηματά. Ο καθένας που πολιτεύεται φιλοδοξεί να εκλεγεί και να εξασφαλίσει μια θέση στη Βουλή. Γι’ αυτό πασχίζει και αγωνίζεται να υποσκελίσει τους συνυποψηφίους του και να αναδειχτεί ο ίδιος. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και σ’ αυτά τα πλαίσια είναι υποχρεωμένος να κινηθεί. Αυτονόητο; Όχι για όλους γιατί εδώ βρεθήκαμε θεατές σ’ ένα θέατρο του παραλόγου. Τον λίθο του αναθέματος κίνησαν εναντίον του κ. Όθωνα σχετικοί και άσχετοι. Με το χρονόμετρο μετρούσαν τις ώρες που περνούσαν μέχρι να κάνει δήλωση, καταδικαστική του αποκλεισμού, ο κ. Όθωνας. Αυτονόητο; Ίσως.
Παράκλητο εμφάνισαν τον κ. Λαμπίρη, στενό φίλο της οικογένειας Παπανδρέου, που χρειάστηκε να ταξιδέψει μέχρι το Ρέθυμνο ο αδελφός του προέδρου για να τον πείσει. Γιατί να το κάνει; Αφού είχαν τόσο ισχυρό εκπρόσωπο, προς τι οι παρακλήσεις;
Ανύπαρκτο το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ στο Ρέθυμνο, ούτε για δείγμα μια πολιτική κίνηση, για τα μάτια του κόσμου έστω. Κι από κει κι ύστερα ο απόλυτος παραλογισμός. Πίσω από τον κ. Λαμπίρη συσπειρώθηκαν, φύρδην μύγδην, από κομματικά στελέχη μέχρι φιλόδοξοι παράγοντες. Όλοι στη μάχη, με όλα τα μέσα, ακόμη και με την εμπορία του ανθρώπινου πόνου και την εξαργύρωση της όποιας ευγνωμοσύνης.
Δεν τους ενδιέφερε να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε υπήρξαν κάποιοι που προέτρεπαν αδίστακτα τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τον αντίπαλο συνδυασμό αν δεν ψήφιζαν τον εκλεκτό τους. Δεν τους ενδιέφερε τόσο να νικήσει ο κ. Λαμπίρης, όσο το να χάσει ο κ. Όθωνας. Ούτε η δυναμική κοινοβουλευτική του παρουσία ούτε οι εκατοντάδες των επερωτήσεων του τους έκαναν ν’ αλλάξουν γνώμη. Ίσως αυτό ήταν που ενοχλούσε.
Οι κάλπες άνοιξαν, ο στόχος επετεύχθη, η πόλις εάλω, τα προσωπεία έπεσαν. Στο Ρέθυμνο, το ΠΑΣΟΚ, ύστερα από πολλά χρόνια, βρέθηκε στη δεύτερη θέση, κι ο κ. Λαμπίρης αποδείχτηκε όχι και τόσο στενός φίλος της οικογένειας Παπανδρέου αφού στην εσωκομματική διαμάχη απέφυγε να πάρει θέση υπέρ του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη κι αυτό όμως το αποτέλεσμα δεν τους ικανοποίησε απόλυτα. Βλέπετε ο εχθρός, ο κ. Όθωνας, κράτησε, δεν εξαφανίστηκε, δεν ισοπεδώθηκε. Πάνω από 9.800 Ρεθεμνιώτες τον τίμησαν με την ψήφο τους κι αυτό δεν τους άρεσε. Η βουλιμική τους διάθεση δεν είχε κορεσθεί. Άρχισαν λοιπόν ψιθυριστά να διαδίδουν πώς, τάχα μου, ο κ. Όθωνας θα έκανε ένσταση και θα κήρυττε έκπτωτο τον εκλεκτό τους, εφευρίσκοντας μόνοι τους και τα επιχειρήματα. Μέχρι που βγήκε ο ίδιος ο κ. Όθωνας και τους ξεμπρόστιασε. «Δεν εξετάζω το ενδεχόμενο να επιδιώξω βουλευτική έδρα στις αίθουσες των δικαστηρίων», τους πέταξε κατάμουτρα και συνέχισε, «δηλώνω κατηγορηματικά πως ΔΕΝ θα αποδεχτώ βουλευτική έδρα ως αποτέλεσμα δικαστικής απόφασης, υπό την προϋπόθεση ότι θα ακολουθήσει η ίδια κατηγορηματική δημόσια δέσμευση εκ μέρους και των δυο άλλων συνυποψηφίων».
Νομίζω πως καμιά φορά υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Πολιτική και ηθική μπορούν και πρέπει ν’ αρχίσουν να συνυπάρχουν.