Ενός λεπτού σιγή, πολλών λεπτών… κραυγή

«Κι εσύ, λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς…» Αυτά που πίστεψες, γι’ αυτά που σου δημιουργήθηκαν ελπίδες, ένα καλύτερο αύριο που οραματίστηκες, δεν ήταν απατηλό όνειρο. Προεκλογικά λόγια, υποσχέσεις σοβαροφανείς και προγράμματα βαθυστόχαστα ήταν, από ένα κόμμα που αγωνιούσε να σε πείσει πως άλλαξε, πως δεν έχει καμιά σχέση με την παλιά, αμαρτωλή Δεξιά. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν νέοι, ωραίοι οι περισσότεροι, καλλιεργημένοι, με καλές σπουδές στο εξωτερικό κι έναν αέρα κοσμοπολίτη που, όπως και να το κάνουμε, προσελκύει.
Προσπαθούσαν να σου μιλούν απλά, να σε πλησιάσουν, να σε πείσουν. Σου μίλησαν για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή με όραμα, για τη σύγχρονη αντίληψη. Για μια νέα διακυβέρνηση με ανασύσταση του κράτους, για αγώνα κατά της διαπλοκής, για φροντίδα στους αδύναμους κι ενίσχυση των χαμηλότερων εισοδηματικά τάξεων. Για όλα μίλησαν, όλα τα υποσχέθηκαν. Μέχρι την Αριστερά κόντεψαν ν’ απογυμνώσουν από συνθήματα και να της αποστερήσουν επιχειρήματα.
Σου μίλησαν για μια νέα εποχή με νέες ιδέες και ήθος νέο. Για τη μάχη της καθημερινότητας και τον σεβασμό στον πολίτη. Όλ’ αυτά θα λυνόντουσαν ως δια μαγείας αν τους ψήφιζες και μάλιστα σεμνά και ταπεινά. Δεν σε κατηγορώ που σ’ έπεισαν ούτε τον χαρακτηρισμό του αφελή σου προσάπτω. Ήθελες και τους πίστεψες. Ανάγκη είχες να κρατηθείς από κάπου. Για μια ελπίδα ζούμε, για ένα καλύτερο μέλλον που δικαιούμαστε όλοι στο κάτω κάτω.
Δεν το πολυσκέφτηκες, υποθέτω. Σε συνεπήρε ο ενθουσιασμός, ήθελες να τιμωρήσεις και τους άλλους για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, και τους ψήφισες. Ποσοστό μεγάλο τους έδωσες κι εκλογική δύναμη τέτοια που να μπορέσουν άνετα να κυβερνήσουν και να κάνουν ανεμπόδιστα πράξη τις ιδέες και τα οράματά τους.
Νίκη μεγάλη. Πανηγυρισμοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο κι εσύ σε στάση αναμονής. Περίοδος χάριτος. Οι πρώτες εξαγγελίες βαρύγδουπες. Απογραφή, βασικός μέτοχος, μάχη κατά της διαπλοκής. Ο χρόνος κυλά πότε αργά, βασανιστικά και πότε πάλι μ’ αστραπιαία ταχύτητα ανάλογα με την εξέλιξη των «μεταρρυθμίσεων» και το μέγεθος της καρπαζιάς που έπεφτε κάθε φορά. Η απογραφή οδήγησε σε μέτρα λιτότητας, αύξηση του ΦΠΑ κι επιτήρηση από την έκπληκτη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο βασικός μέτοχος δεν πέρασε από τα κοινοτικά όργανα κι ύστερα από ένα θρίλερ απειλών κι εκβιασμών αποσύρθηκε και ξεχάστηκε κι η μάχη κατά της διαπλοκής εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει.
Τριάμισι χρόνια λιτότητας κι άλλα τόσα απίστευτης κυβερνητικής ανικανότητας είναι πολλά. Πάρα πολλά. Σ’ αυτό το διάστημα γνωρίσαμε τους πραίτορες, μάθαμε τις ζαρντινιέρες που δέρνουν, εμπεδώσαμε τα δομημένα, τους κουμπάρους, τις μίζες. Υποκλοπές, απαγωγές μεταναστών κι ασύμμετρες απειλές, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα.
«Κι εσύ, λαέ βασανισμένε», τι κάνεις; Τους συγχώρησες τη μια φορά, τους δικαιολόγησες την άλλη, κράτησες το στόμα σφαλιστό την παράλλη, κατάπιες την κοροϊδία των συμβασιούχων, το αλλαλούμ των πανελληνίων, τι άλλο σου μένει τώρα; Βιαστικά προκήρυξαν εκλογές. Μάνι μάνι να τις κάνουν να ξεμπερδεύουν, στον ύπνο να σε πιάσουν, σκέφτηκαν.
Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι απλά κακή, είναι επικίνδυνη. Ξεκίνησε τη θητεία της με την πτώση του Σινούκ που σκότωσε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τελείωσε με μια καμένη Ελλάδα. Με όνειρα στ’ αποκαΐδια, με χωριά εξαφανισμένα από τον χάρτη, με 75 νεκρούς. Κάηκαν άνθρωποι στην Ελλάδα του 2007, το πήρατε χαμπάρι; Μόνοι κι αβοήθητοι. Μ’ ένα κράτος ανίκανο να τους προστατέψει και να τους υποστηρίξει. Οι νεκροί είναι πολλοί. Αδικαιολόγητα πολλοί. Πιο πολλοί όμως είναι οι απογοητευμένοι, οι απελπισμένοι, οι θυμωμένοι. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Τώρα! Πριν μας βρουν κι άλλες συμφορές γιατί ο χειμώνας που έρχεται προβλέπεται βαρύς. Σε λίγες μέρες, στην κάλπη, πρέπει να εισπράξει το αντίτιμο του έργου της γιατί εσύ κι εγώ, ο απλός λαός, πονάμε.
Να τιμωρηθεί ο δικομματισμός μας παροτρύνουν τα μικρά κόμματα. Συμφωνώ μαζί τους κι εγώ αλλά, «δεν πρόκειται να συνεργαστούμε ποτέ και με κανέναν», διακηρύσσουν κάποια απ’ αυτά. Τι λες, ρε φίλε; Να σε ψηφίσω δηλαδή, να σ’ ενισχύσω, να τιμωρήσω τον δικομματισμό και ν’ αφήσουμε μια ρημαγμένη χώρα ακυβέρνητη; Ε, όχι, δεν σφάξανε. Αυτή η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να προχωρήσει κι ο λαός της, αυτός ο υπέροχος, να μπορέσει να ζήσει ήσυχος επιτέλους.