Το έσχες και το αίσχος

Μεγάλη συζήτηση γίνεται πάλι αυτές τις μέρες με αφορμή τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων πόθεν έσχες των εθνοπατέρων και των εθνομητέρων μας. Από μια πρώτη ματιά κάτι σαν υπερηφάνεια ένιωσα να με πλημμυρίζει. Αυτή την ανάταση την ψυχική που μας καταλαμβάνει ανεξήγητα κάποιες φορές, μας ανεβάζει σε ύψη δυσθεώρητα και μας δίνει τη δυνατότητα να μεγαλουργούμε σαν έθνος. Κι αυτό γιατί δεν είναι φτωχοί οι αντιπρόσωποί μας στη Βουλή. Το αντίθετο θα έλεγα.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία εμφανίζονται από εύποροι έως υπερβολικά πλούσιοι. Ακίνητα με το τσουβάλι διαθέτουν. Σπίτια, διαμερίσματα, γραφεία, οικόπεδα, αγροτεμάχια και βοσκοτόπια. Μέχρι για ιδιόκτητα νησάκια μιλάμε. Ξέχωρα τα σκάφη και τα κότερα. Αλλά εκεί που γίνεται ο μαύρος χαμός είναι με τ’ αυτοκίνητα. Το τι βουλευτικό όχημα κυκλοφορεί δεν λέγεται. Κι η εικόνα συμπληρώνεται με καταθέσεις, ομόλογα και μετοχές. Κι εντάξει, τα έχουν. Με γεια τους, με χαρά τους και σε κανέναν μας δεν πέφτει λόγος εκτός, ίσως, από τις κουτσομπολίστικες εκπομπές κι αυτές όταν δεν έχουν πιο ζουμερό θέμα. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι στο «έσχες», αλλά στο «πόθεν».
Πόθεν έσχες στα νεοελληνικά σημαίνει «από πού τα έχεις;». Και στην καθομιλουμένη, «για κάτσε, ρε κουμπάρε», όχι κουμπάρε γιατί ’ναι παρεξηγήσιμη λέξη αυτή την εποχή, αλλά φίλε. «Για κάτσε, ρε φίλε, έχεις τις διαμερισματάρες σου, τις οικοπεδάρες σου, τις αυτοκινητάρες σου. Από πού τα βρήκες αυτά; Του πατέρα σου ήταν ή τα ’κανες μόνος σου με τη δουλειά σου την τίμια;» Εκεί είναι το ζουμί. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα», λόγια τ’ αέρα δηλαδή.
Θέατρο του παραλόγου έχει καταντήσει πια αυτή η ιστορία. Αίσχος σκέτο. Στα πλαίσια της διαφάνειας δήθεν, πετούν εκεί μια δήλωση κακογραμμένη και πάει ξεμπερδέψαμε. Εμ, δεν είναι διαφάνεια αυτή, κύριοι. Σκέτη κοροϊδία είναι. Κι οι υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με τον έλεγχο, εκεί θα έπρεπε να επικεντρώνουν την προσοχή τους. Εκεί και στις δαπάνες τις προεκλογικές.
Δεν μας ενδιαφέρει η περιουσία του καθενός, η μεταβολή της μας ενδιαφέρει. Η αυξομείωση από χρονιά σε χρονιά και η προέλευση των αποκτηθέντων περιουσιακών στοιχείων. Γιατί ας αφήσουμε τα ψέματα. Η βουλευτική αποζημίωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν σαν ικανοποιητική. Άνθρωποι είναι κι οι βουλευτές, οικογένειες έχουν κι έξοδα τεράστια. Είναι κι οι εκλογές που γίνονται κάθε τρεις και λίγο, από πού καλύπτονται όλ’ αυτά; Κι οι περιουσίες τους, κατά περίεργο τρόπο, αυξάνονται και γιγαντώνονται. Οι μέρες είναι πονηρές και στους καιρούς της αρπαχτής που ζούμε, ο καθένας πρέπει να κάνει τον λογαριασμό του.
Οι εκλογές είναι πάλι προ των πυλών και τα κόμματα θα πρέπει έγκαιρα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Δεν είναι σωστό να υιοθετηθεί η άποψη πως είναι όλοι το ίδιο και να κληθούμε στο τέλος να ψηφίσουμε τον λιγότερο κλέφτη.
Θλίψη μάς καταλαμβάνει την κάθε φορά που γίνεται κάποιο ατύχημα και χάνουν τη ζωή τους συνάνθρωποί μας. Αλλά τούτο πάλι, να πάρει δηλαδή στην κυριολεξία ο ποταμός τόσους νέους ανθρώπους, είναι ανήκουστο. Τι να πει κανείς. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Το ’κανε ξανά τι θαύμα του ο χρυσοποίκιλτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, πλην Κρήτης, ευτυχώς. Αυτή τη φορά τα βέλη του είχαν στόχο τα κόμματα του 2-3 %. Τις μειονότητες που θέλουν να επιβληθούν, κατακεραύνωσε. «Ειρήνη υμίν», Μακαριώτατε. Χωρίς να είμαι ειδικός, η Εκκλησία νομίζω πως πρέπει όλους να τους αγκαλιάζει. Ακόμη και τα πρόβατα τα απολωλότα.