"Ποινήν εκτίω"

«Σας είπα πως δεν ζητώ την ψήφον σας αλλά την καρδιά σας κι εσείς το πήρατε τοις μετρητοίς και μου δώσατε την καρδιά σας αλλά μου στερήσατε την ψήφον σας», είπε με το γνωστό του στυλ απευθυνόμενος στους εκλέκτορες ο κ. Πολύδωρας, αμέσως μετά την ψηφοφορία που ανέδειξε στην προεδρία της ΝΔ τον κ. Καραμανλή.
Έμπειρος πολιτικός, πληθωρικός σαν άνθρωπος, πολυμαθής, πολυτάλαντος και με χιούμορ. Είναι από τους πολιτικούς εκείνους που προτάσσουν του ατομικού τους συμφέροντος το κομματικό. Πιστός στις ιδέες του μπήκε μπροστά παραμονές των εκλογών κι έδωσε το στίγμα. Στρατιές «Πασόκων» θα πήγαιναν στο σπίτι τους με το «καλημέρα», σύμφωνα με τα λεγόμενά του, για «χάριν των γαλάζιων παιδιών». Τρόμαξε τότε τους μετριοπαθείς, δημιουργήθηκε κάποια αναταραχή, απορρόφησε όμως τους κραδασμούς αφού λειτούργησε σαν αλεξίσφαιρο της παράταξης και συσπείρωσε τη βάση της ΝΔ. Κι όμως το τόλμημά του αυτό το πλήρωσε ακριβά αφού έμεινε εκτός του πρώτου κυβερνητικού νυμφώνος.
«Ανεκλήθη εξ εφέδρων» αναγκαστικά, αφού πολύ σύντομα φάνηκε πως η ομάδα δεν τραβούσε και «πάγκος» δεν υπήρχε. Κι οι γκάφες των κυβερνητικών και τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Στο ζόρι το μεγάλο, τότε με τις υποκλοπές και τις απαγωγές των Πακιστανών, ήταν που αποφάσισε ο κ. Καραμανλής να κατεβάσει από τα κεραμίδια «τον γάτο», τον κ. Πολύδωρα, και να του δώσει το Δημόσιας Τάξης. Κι από την γκρίνια του, σκέφτηκε, θα γλιτώσω και θα ’χει ν’ ασχολείται ο κόσμος. Ευφράνθηκε, πράγματι, η καρδιά του Βύρωνος κι ευχαρίστησε δημόσια τον Θεό που του επέτρεψε να «άρχει των εκλεκτών». Με το χαρακτηριστικό του ύφος αυτοανακηρύχθηκε προστάτης των οργάνων της τάξης και μίλησε με πάθος για το δίκαιο του αστυνομικού. «Εσείς είστε το κράτος», ανέκραξε πάνω στον ενθουσιασμό του, «οι πραίτωρες ουρμπάνις».
Κι αυτά τα παιδιά πάλι που ο ίδιος αγκάλιασε και πόνεσε, κακά κι αχάριστα του βγήκαν. «Αντί του μάννα, χολήν» τον πότισαν, αντί ευγνωμοσύνης, «εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου» και πήγαν και κατέλαβαν, άκουσον άκουσον, τη Ρηγίλλης. Κι από πάνω τα σκάνδαλα να πληθύνονται κι οι γκάφες να διαδέχονται η μια την άλλη. Η μαγκιά, παραδείγματος χάριν, της κ. Μαριέττας Γιαννάκου που έκλεισε τα πανεπιστήμια κι έβγαλε στους δρόμους καθηγητές και φοιτητές. Συλλαλητήρια πανεκπαιδευτικά ανά εβδομάδα κι οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι από κοντά που τα ’καναν ρημαδιό κάθε τρεις και λίγο κι αποπροσανατόλιζαν την κοινή γνώμη. Την αγανάκτηση του κόσμου προκαλούσαν και συζητήσεις για νόμους περισσότερο αυταρχικούς και για την κατάργηση του ασύλου έβρισκαν όλο και πιο πρόθυμα ν’ ακούσουν αυτιά. Αυτά ήταν τα εύκολα, τα συνηθισμένα. Τώρα όμως;
Βουλιάζει το καράβι. Αύτανδρο κινδυνεύει να πάει. Το «γυρίστε πίσω τα λεφτά» δεν είναι πια ένα απλό σύνθημα κάποιων λίγων. Είναι απαίτηση που ακούγεται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο εφιαλτικά από όλο και πιο πολλούς. Δεν μας νοιάζει, κύριοι, τι έκαναν οι άλλοι. Αν ήταν κλέφτες και δεν πλήρωσαν έχετε ευθύνη γι’ αυτό. Εσείς όμως τώρα, «γυρίστε τα λεφτά πίσω». Τι άλλο θα βγει στη φόρα ακόμη; Ιδού! Ο εξ απορρήτων του κ. Τσιτουρίδη βρίσκεται μπλεγμένος στις χρηματιστηριακές φούσκες του ’99 και τον παρασέρνει τελικά στον όλεθρο. Κάπου εκεί ανακατεμένη κι η κόρη του Γενικού Γραμματέα του υπουργείου… Δικαιοσύνης. Το πόθεν έσχες του υιού τού… Προέδρου του Αρείου Πάγου ζητούν να ελεγχθεί με επερώτησή τους στη Βουλή κάποιοι περίεργοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εξαγριωμένος ο κ. Πρόεδρος πετά εκτός Ανωτάτου Δικαστηρίου τους δημοσιογράφους και σφραγίζει τα γραφεία τους… «Ελλάς, το μεγαλείο σου!»
Αν για κάτι μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον κ. Πολύδωρα, αυτό σίγουρα δεν είναι η έλλειψη ικανότητας ν’ αντιλαμβάνεται έγκαιρα τις καταστάσεις και να συλλαμβάνουν οι κεραίες του το επερχόμενο, το μοιραίο. Και σαν σαμουράι μπορεί να είναι ικανός να φτάσει ακόμη και στο χαρακίρι αν χρειαστεί, ηλίθιος όμως δεν είναι. Εδώ βλέπει να έχει διαλυθεί το σύμπαν, ως κι οι ζαρντινιέρες σηκώνονται και δέρνουν τους φοιτητές, τα βράδια οι «έκνομοι» της Κουμουνδούρου βάζουν τις κουκούλες τους, βγαίνουν στους δρόμους και γίνεται «των δομημένων ομολόγων» ανά τας οδούς και τας ρύμας της έρημης Αθήνας, κι αυτός θα πρέπει να κατανοεί και να δικαιολογεί τ’ αδικαιολόγητα. Σπασμένα τα μαγαζιά, καμένα τα αυτοκίνητα, αστυνομικά τμήματα παραδομένα στο πυρ το ιλαστήριον, ειδικοί φρουροί αφοπλισμένοι που τρέχουν πίσω από τους τρομοκράτες και τους εκλιπαρούν να τους λυπηθούν και να τους γυρίσουν πίσω τα όπλα. Χαμένα υποπολυβόλα, καμένο ως και το κουβούκλιο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, ρουκέτα στον θυρεό της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Και να ’χεις και τον κ. Αλαβάνο να σε κράζει σαν ακροδεξιό στη Βουλή! Όλοι και όλα στου ηρωικού Βύρωνα την πλάτη. Ε, όχι κι έτσι! Έχει κι η υπομονή τα όριά της.
Αγωνίστηκε φιλότιμα ο κ. υπουργός τη μια, προσπάθησε να τα μπαλώσει την άλλη, φώναξε, παρακάλεσε, απείλησε. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον. «Μην ενοχλείτε τον οδηγόν…», κατά που λένε. Απηύδησε. «Έτσι είστε;» σκέφτηκε. «Αγγαρείαν κάνω. Ποινήν εκτίω», έχασε την υπομονή του και βροντοφώναξε στη Βουλή κι έδωσε το δικαίωμα στα φοιτητάρια ν’ ανακράζουν, «λεφτεριά, λεφτεριά στο Βύρωνα Πολύδωρα». Άραγε, τι ήθελε να πει ο ποιητής; Πανικός επικράτησε στο Μαξίμου. Βουβαμάρα στην αρχή, τρεχαλητό αμέσως μετά. Να προλάβουν να τα μαζέψουν. Να πείσουν τον υπουργό να βάλει «την μάχαιραν εις την θήκην της» μιας και καλά το ξέρουν πως το «γαία πυρί μυχθήτω» του ταιριάζει απόλυτα σαν τον παραζορίσουν.
Βρήκε τον τρόπο κι άλλαξε κάπως τις δηλώσεις του ο ευφυής Μπάυρον. Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς, προλάβαμε και καταλάβαμε. Δεν ήταν «εν τη ρύμη του λόγου» αυτά που είπε ο Βυρωνέτος. Η ωμή, η πραγματική αλήθεια ήταν. Έτσι ακριβώς αισθάνονται ορισμένοι. Αγγαρεία κάνουν.