Απελπισία

Έγραφα προ ημερών για την τρομοκρατία των ισχυρών. Αυτών που εκμεταλλεύονται τη θέση τους ή τα όποια προνόμια τούς έχει παραχωρήσει η Πολιτεία, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Και για να μην παρεξηγηθώ μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Δικαίωμα αναφαίρετο είναι η απεργία. Θεμιτό και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ιερός και καθόλα σεβαστός ο αγώνας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ακόμη περισσότερο για την ικανοποίηση οικονομικών και μη αιτημάτων. Μέχρι εκεί όμως. Μέχρι του σημείου όπου ο αγώνας του ενός δεν θα οδηγεί στην απόγνωση τον άλλο.

Εδώ και αρκετά χρόνια όμως έχει κόψει η μαγιά. Ο καθένας κάνει του κεφαλιού του χωρίς να υπολογίζει τον άλλο. Αρκεί να μπορεί να το κάνει. Φτάνει να αισθάνεται ισχυρός για κάτι τέτοιο. Και δυστυχώς, με το κράτος να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, όλο και περισσότεροι αισθάνονται ισχυροί. Οι αγρότες, για παράδειγμα, που κάθε τρεις και λίγο κλείνουν τους δρόμους και κόβουν την Ελλάδα στα δύο ή τα τρία. Οι ΔΕΗτζήδες που κατεβάζουν τους διακόπτες και βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι. Ακόμη και οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού που κλείνουν μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, όπως και οι εκπαιδευτικοί που κατεβάζουν τα μολύβια και αφήνουν στη μέση τη διόρθωση των γραπτών των μαθητών, κρατώντας σε ιδιότυπη ομηρία παιδιά και γονείς.

Περνάμε δύσκολες ώρες. Όλοι ανεξαιρέτως. Η οικονομία, που παρά τα εξοντωτικά μέτρα, δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρει στο τέλος. Μισθωτοί και λοιποί εργαζόμενοι που βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται επικίνδυνα, τις συντάξεις τους να εξαϋλώνονται από τη μια και να γίνονται άπιαστο όνειρο από την άλλη, έμποροι και υπόλοιποι ελεύθεροι επαγγελματίες που βλέπουν μόνο μαυρίλα.

Πάει το γέλιο, χάθηκε από τα χείλη, και το κέφι αντικατέστησε το στρες, το άγχος και η αβεβαιότητα. Κατεβάσαμε όλοι τα κεφάλια, παραζαλιστήκαμε, κόπηκαν με το μαχαίρι τα καλαμπούρια και οι συζητήσεις περί τούτων και των άλλων και κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Το μουντό αντικατέστησε το φωτεινό. Στους δρόμους δεν περπατούν πια άνθρωποι χαρωποί και στην ερώτηση «τι κάνεις;» η συνηθισμένη απάντηση είναι «το παλεύω». Από όσους μπορούν και το παλεύουν ακόμη. Στα μαγαζιά η κίνηση είναι ελάχιστη, οι τσέπες άδειες και οι υποχρεώσεις τρέχουν. Διάβασα κάπου πως αυξήθηκαν κατακόρυφα οι ψυχικές ασθένειες και όλο και περισσότεροι, λέει, τώρα τελευταία επισκέπτονται τους ψυχολόγους.

Την ίδια ώρα οι δείκτες δεν δείχνουν σημάδια ανάκαμψης και τα σύννεφα πυκνώνουν, αφού ακόμη και η εκταμίευση της τρίτης δόσης του δανείου βρίσκεται στον αέρα. Τα έσοδα βρέθηκαν εκτός στόχου στο πεντάμηνο, ξέφυγαν οι δαπάνες ταμείων και νοσοκομείων και όλα δείχνουν πως πάμε για νέο πακέτο μέτρων το φθινόπωρο. Μέτρα που ωστόσο δεν αποδίδουν, γιατί όσο μικραίνει η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή, τόσο πέφτει και η κατανάλωση. Παράδειγμα τα τσιγάρα, που ύστερα από τις απανωτές αυξήσεις και τα μέτρα κατά του καπνίσματος, δημιούργησαν μια μαύρη τρύπα 1 δις ευρώ που απειλεί να τινάξει στον αέρα τον προϋπολογισμό.

Οι μόνοι που δεν καταλαβαίνουν Χριστό είναι οι παλικαράδες του ΠΑΜΕ. Ο ιδιωτικός, μισθοφορικός, στρατός της Παπαρήγα που κάνει κουμάντο στο λιμάνι του Πειραιά και δεν νοιάζεται για τη ζημιά που προκαλεί στον τουρισμό, το εμπόριο και τους χιλιάδες συμπατριώτες μας που θέλουν να ταξιδέψουν. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», δεν κουράζονται να φωνάζουν και γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους κοινωνία, νόμους και δικαστικές αποφάσεις, κάνοντας επίδειξη μιας προκλητικής, βάρβαρης δύναμης και τεστάροντας τις αντοχές και την ανεκτικότητα της Πολιτείας. Δηλώνουν με αυθάδεια πως δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα, πως δεν τους δεσμεύουν οι νόμοι και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τον πόνο και την αγωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιό τους, που αποσκοπεί στη διάλυση κάθε μορφής οικονομίας και στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Άλλωστε στον Πειραιά τα έχουν καταφέρει εν μέρει. Ήδη οδήγησαν σε μαρασμό τόσο την ευρύτερη περιοχή, όσο και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, όπου η κατάσταση είναι πέρα για πέρα απελπιστική.

Μάχονται το κεφάλαιο, θα μου πεις. Μα το κεφάλαιο, φίλε μου, και τρόπους έχει να διασφαλίσει τα συμφέροντά του και τα μέσα διαθέτει προς τούτο. Δεν θέλεις την κρουαζιέρα εσύ; Δεν χάλασε ο κόσμος. Θα πάει παραπέρα. Στα λιμάνια της Γένοβας, της Μασσαλίας, της Βαρκελώνης, της Πάλμα ντε Μαγιόρκα, της Βενετίας, της Σανόνα και της Μάλτας. Βάζει το συνδικάτο τους δικούς του κανόνες στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη; Στέλνει τα σκάφη του αυτό στην Τουρκία, όπου λειτουργούν περίπου 100 οργανωμένα ναυπηγεία. Θαυμάστε τα αποτελέσματα των αγώνων τους. Εκεί που μέχρι πριν από λίγα χρόνια έφταναν για επισκευή κάπου 30 πλοία τον μήνα, δίνοντας ζωή σε επιχειρήσεις και ψωμί σε οικογένειες, σήμερα το αντίστοιχο διάστημα ούτε 2 πλοία δεν πλησιάζουν.

Και η κυβέρνηση, θα με ρωτήσετε; Αυτή τι κάνει; Να σας απαντήσω ευχαρίστως. Κλαψουρίζει και παρακολουθεί εκ του μακρόθεν την κατεδάφιση της όποιας αξιοπιστίας έχει απομείνει σε αυτή τη ρημαδοχώρα. Οι υπουργοί της, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μένουν μόνοι να υπερασπιστούν τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουν και στη χειρότερη σφυρίζουν κλέφτικα, αλληλοϋποβλέπονται και τα συντροφικά μαχαιρώματα πάνε σύννεφο. Ακόμη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βγήκαν στο μεϊντάνι, αρνούμενοι να στηρίξουν τα μέτρα που αναγκάστηκε, λόγω μνημονίου, να πάρει η κυβέρνηση. Αυτοί πάλι τι να επιδιώκουν, άραγε; Να πτωχεύσουμε μια ώρα αρχίτερα, ή να οδηγηθεί ο τόπος σε νέες περιπέτειες;

Δυστυχώς δεν είναι ώρα για φιλοσοφίες, ιδεολογήματα και ευαισθησίες. Ο λαός υποφέρει και πρέπει να ξαναβρεί το συντομότερο δυνατό τον βηματισμό του. Άλλη λύση δεν υπάρχει μιας και το μάννα εξ ουρανού, εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον, έπεσε μία και μοναδική φορά στην ιστορία. Έκτοτε…πάπαλα! Τα μαγικά πάλι δεν πιάνουν και άλλες εναλλακτικές προτάσεις δεν υπάρχουν. Ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά. Το ΚΚΕ επιδιώκει και εύχεται να πτωχεύσει η χώρα, μήπως, μέσα από τον γενικό χαλασμό, κερδίσει κάτι και ο Σαμαράς που μάχεται το μνημόνιο, δηλώνει σε όλους τους τόνους πως θα το τηρήσει και θα τιμήσει την υπογραφή της χώρας.

Άρα; Άρα δεν μένει τίποτα άλλο από το να ανασκουμπωθούμε. Να πούμε μπόρα είναι και θα περάσει, να σφίξουμε για άλλη μια φορά το ζωνάρι και να αλλάξουμε τρόπο ζωής, αφού, όπως όλοι παραδεχόμαστε, το είχαμε παραξηλώσει. Τη μεγαλύτερη ευθύνη ωστόσο την έχει η κυβέρνηση, που πρέπει να ανασυγκροτηθεί το συντομότερο. Να τακτοποιήσει τα του οίκου της και να επιταχύνει το έργο της, μπας και δούμε κάποτε Θεού πρόσωπο.

Το τελευταίο μού ακούγεται σαν ευχολόγιο, αλλά, όταν εννιά μήνες μετά τις εκλογές δεν έχει στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό, τι άλλο να πω;