Έλεος!

Βαρέθηκα να ακούω για τον Δήμο Αρκαδίου. Την κάθε φορά, σε κάθε δημοσίευμα, να τον εμφανίζουν σαν πλούσιο, τάχα μου, ευνοημένο από τη φύση, αναπτυγμένο. Και όμως, φίλοι μου, τα φαινόμενα απατούν και η πραγματικότητα πόρω απέχει από την εντύπωση που σκόπιμα (;) έχει καλλιεργηθεί. Ίσως, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να ίσχυαν τα παραπάνω. Και ακόμη περισσότερο θα έλεγα, όσον αφορά την ανάπτυξη τουλάχιστον, αφού πραγματικά ο Δήμος αυτός θα μπορούσε να είναι πρότυπο σε ουκ ολίγους τομείς. Στην ευρωστία, την πρωτοπορία, τον πολιτισμό, τις καλλιέργειες. Να που δεν είναι όμως. Το αντίθετο μάλιστα. Και αυτή τη στιγμή λίγο απέχει από το να τον λυπάσαι για την κατάντια του.

Καταχρεωμένος ο ίδιος, ρημαγμένοι οι περισσότεροι οικισμοί, παρατημένες στην τύχη τους οι τουριστικές περιοχές. Με άθλιο οδικό δίκτυο, χωρίς βασικά έργα υποδομής. Και βέβαια, ούτε συζήτηση για αποχέτευση που έχει γίνει όνειρο άπιαστο, απατηλό, αντικατοπτρισμός στην έρημο της αδιαφορίας και της τσαπατσουλιάς αρμοδίων και μη. Τόσα χρόνια χαμένα, ελπίδες που διαψεύστηκαν οικτρά, εξαγγελίες που ξεχάστηκαν, τις πήρε ο αέρας και πάνε, λόγια παχιά, εύκολα ειπωμένα από χείλη που, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν.

Οι τετραετίες πέρασαν, ο Καποδίστριας κοντεύει να παραχωρήσει τη θέση του στον Καλλικράτη και μαζί του, δυστυχώς, να παραδώσει ένα δήμο παρατημένο στο έλεος, με ανυπαρξία έργου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κυρίως σε έργα βιτρίνας και σε πετρόχτιστους καλλωπισμούς, στερημένο παντελώς προγραμματισμού, με πλήρη αδιαφάνεια, τόσο στη λήψη των αποφάσεων όσο και στη διαχείριση που, κατά γενική παραδοχή, γίνεται με μπακαλίστικες και άκρως επιλήψιμες μεθόδους.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μόνο σαν ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να εκλάβει κάποιος την έναρξη της κατασκευής του έργου της αποχέτευσης. Ενός έργου ζωτικής σημασίας για την περιοχή, πολυδιαφημισμένου και πολυαναμενόμενου. Του μοναδικού έστω έργου από τα πολλά που είχαν εξαγγελθεί για να ξεχαστούν στη συνέχεια και του οποίου την αναγκαιότητα αναγνωρίζουν οι πάντες. Από τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, τους ξενοδόχους και τους μικροεπαγγελματίες, μέχρι τους δύστυχους, υποτελείς, απλούς κατοίκους, που αγόγγυστα υπέμειναν την ταλαιπωρία από το ξεχαρβάλωμα των δρόμων και την περιοδική διακοπή της υδροδότησης μέχρι την ανασκαφή των χωριών, που σε ορισμένα τουλάχιστον σημεία, τα έχουν καταστήσει απροσπέλαστα.

Να όμως που οι ταλαίπωροι δημότες γελάστηκαν πάλι. Για μια ακόμη φορά. Ίσως γιατί το ξεκίνημα του έργου ήταν πολύ καλό για να είναι και αληθινό. Κι αυτό γιατί προτού καλά καλά ξεκινήσει το έργο σταμάτησε και ακούστε την αιτία. Κάποιοι, λέει, είχαν τη φαεινή ιδέα να στήσουν τα αντλιοστάσια στον γιαλό. Προσέξτε, όχι στην ζώνη παραλίας, αλλά πάνω στην άμμο κυριολεκτικά. Χωρίς, σύμφωνα με τις καταγγελίες, να το προβλέπουν οι μελέτες, χωρίς να έχουν παρθεί οι απαραίτητες εγκρίσεις, χωρίς να έχουν εκδοθεί οι σχετικές άδειες, ούτε να τους έχει παραχωρήσει αυτό το δικαίωμα η καθ’ ύλην αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Έλεος, δηλαδή! Είπαμε, ζούμε στη χώρα του παράδοξου, στο κράτος της πλάκας, αλλά όχι κι έτσι!

Και έρχομαι τώρα εγώ ο αφελής να αναρωτηθώ δημόσια. Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Εντάξει, ξεσηκώθηκαν οι περιβαλλοντικοί σύλλογοι, ο σύλλογος αρχιτεκτόνων, ακόμη και οι «χελωνάκηδες» του συλλόγου ΑΡΧΕΛΩΝ το κατάγγειλαν. Επενέβη ο Εισαγγελέας. Και λοιπόν; Τι θα γίνει με τα χρήματα που σπαταλήθηκαν στην άμμο; Με τους δρόμους που, ειδικά μετά τις τελευταίες βροχές, έχουν καταστεί αδιάβατοι; Με τα λύματα που εξακολουθούν να τρέχουν στους δρόμους και τα ρέματα και μολύνουν ακόμη και το νερό που πίνουμε; Με τους δεκάδες παράνομους αγωγούς που καταλήγουν στη θάλασσα που γεμίζει φυσαλίδες, και όχι μόνο, και βρομοκοπά ο τόπος;

Δεν φτάνει η συγκοινωνιακή απομόνωση του Νομού, η οικονομική κρίση που μαστίζει τη διεθνή κοινότητα και η κατά συνέπεια συρρίκνωση του τουριστικού ρεύματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά ερχόμαστε κι εμείς να καταστρέψουμε μόνοι μας ό,τι απόμεινε. Την ομορφότερη παραλία με την πάλαι ποτέ καταγάλανη θάλασσα και τη χρυσή αμμουδιά. Γιατί σίγουρα δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να κάνουν μπάνιο τα παιδιά μας και οι τουρίστες, οι κουτόφραγκοι όπως τους λέγαμε παλαιότερα, στα βοθρολύματα. Κάποια στιγμή και οι λιγοστοί τουρίστες που απόμειναν θα μας φτύσουν κι εμείς θα μείνουμε με το καμάρι πως φέραμε το καταστροφικό μας έργο σε πέρας.

Κάτι πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό. Κάποιοι πρέπει να πάρουν την απόφαση και να κινήσουν τα νήματα για να συνεχιστεί το έργο. Σωστά και μελετημένα όμως. Προτού να είναι πολύ αργά. Προτού νεκρωθεί εντελώς η θαυμάσια αυτή περιοχή που ήδη κινδυνεύει να μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών.