Ένα πονεμένο μήνυμα

Κοντεύει μήνας από τις Ευρωεκλογές. Αυτές, ντε, που έφεραν τα πάνω κάτω και το περιβόητο μήνυμά τους ακόμη ψάχνεται. Ακόμη δηλαδή προσπαθεί να βρει τον αποδέκτη, αλλά πού; Χτυπά την πόρτα των κομμάτων, μισοανοίγει αυτή, «πήραμε, πήραμε», τ’ απαντούν και του βροντούν το εξώφυλλο κατάμουτρα. Της κακομοίρας γίνεται. Χαμός! Θα μου πεις, τέτοιο που είναι κι αυτό, καλά να πάθει! Ακούς εκεί να έχει τη δύναμη να φτύσει κόμματα και πολιτικούς σχηματισμούς το μισό σχεδόν του πληθυσμού και να ’χει την απαίτηση μετά και το θράσος (ο πληθυσμός) να θέλει να το καταλάβουν και να υποδεχτούν το μήνυμά του μετά φανών και λαμπάδων. Αμ, δε! Γίνονται τέτοια πράγματα; Και βέβαια δεν γίνονται. Έτσι κι αυτό, έρημο και πονεμένο, τριγυρνά αμήχανο και προβληματισμένο. Εν πάση περιπτώσει, το σημαντικό είναι πως είναι γεγονός υπαρκτό. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΕΣΤΑΛΗ. Τώρα το ότι επέλεξαν οι παραλήπτες την τακτική της στρουθοκαμήλου, να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο δηλαδή, και να ερμηνεύουν το αποτέλεσμα κατά το δοκούν, είναι δικαίωμά τους. Αλλά θα πρέπει να βρουν και τους χάνους που θα το χάψουν. Γιατί όπως και να το κάνουμε τώρα, το άνυδρο καλοκαίρι, είναι κομμάτι δύσκολο στο κουτόχορτο να ευδοκιμήσει.

Ακούς εκεί! Αμέσως μετά την ήττα ανακάλυψαν στην κυβέρνηση τα αίτια. Δεν φταίει, λέει, που τα ’καναν όλα ρημαδιό, δεν φταίνε οι ρεμούλες, οι απάτες, οι κομπίνες, οι κουμπάροι, τα Βατοπέδια, η κακοδιαχείριση, οι φόροι, η λεηλασία των ταμείων, οι άγονες γραμμές, σε συνδυασμό με την ανεργία, την ανασφάλεια και την ανέχεια, οι μετανάστες τούς φταίνε. Και βέβαια είναι πρόβλημα οι λαθρομετανάστευση. Τεράστιο. Που χρήζει ιδιαίτερης μελέτης και αποφασιστικής αντιμετώπισης. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι τις ξενοφοβικές κορώνες του Καρατζαφέρη (που όμως τσίμπησε ένα 7 και κάτι %) που υιοθέτησαν και τις επιχειρήσεις «σκούπα» μπροστά στις κάμερες για εντυπωσιασμό, πόρω απέχει. Α, είναι κι οι κουκούλες που τις θυμήθηκαν ξαφνικά μέσα στο κατακαλόκαιρο κι είπαν να τις πατάξουν. Λες και το έγκλημα δεν είναι η βία, οι φωτιές, οι καταστροφές των καταστημάτων, οι λεηλασίες, η κατάλυση του κράτους, εν ολίγοις, αλλά οι κουκούλες. Για να καταλάβω δηλαδή, η κουκούλα μάς καίει ή που πρέπει να προστατέψουμε τη ζωή, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την περιουσία, τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα, δηλαδή, δικαιώματα του πολίτη.

Εδώ, μπροστά μπροστά, στα χείλη να κρέμεται, έτοιμο το έχουν το επιχείρημα. Αυτοί που απείχαν, λέει, ήταν δικοί τους. Δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί ήταν θυμωμένοι, μούτρα τούς κρατούσαν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τον χώρο και θα επιστρέψουν στο μαντρί στις εθνικές εκλογές. Και για να μην ξεχνιόμαστε, συνέχισαν τα ίδια και μας πλάκωσαν καλοκαιριάτικα στους φόρους. Η βενζίνη έχει σειρά τώρα, τα κινητά, τα αυτοκίνητα, τα σκάφη κι οι ημιυπαίθριοι που έχουν το ζουμί. Κι ο προγραμματισμός ίδιος κι απαράλλαχτος. Ανύπαρκτος όπως πάντα. Όπου μας πάει κι όπου βγει. Γι’ αυτό και στις πρώτες πυρκαγιές βρεθήκαμε απροετοίμαστοι πάλι. Γιατί περίμεναν … βροχές και δεν φρόντισαν για ελικόπτερα. Αυτούς που απείχαν όμως τους περιμένουν να επιστρέψουν. Κούνια που τους κούναγε!

Στην αριστερά πάλι, εκεί να δεις γλέντια, σύντροφε Γρηγοράκη, που μου έκανες την τιμή να ασχοληθείς με το άρθρο μου. Και βέβαια δεν έχω σκοπό να αντιδικήσω μαζί σου. Συμφωνώ μ’ αυτά που γράφεις και επαυξάνω. Νικητές είναι. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται κι αφού αυτοί είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Μόνο που κάποια ερωτήματα, όσο νάναι, μου γεννιούνται. Αλήθεια, τι μπορεί να συμβαίνει όταν σε χαλαιπούς καιρούς ένα κόμμα που δήθεν υπερασπίζεται τον εργάτη, τον αδύναμο, τον κατατρεγμένο, αντί να κερδίζει οπαδούς χάνει; Δεν μπορεί. Δύο τινά συμβαίνουν. Ή ο αγώνας του είναι ατελέσφορος κι η επικοινωνία του με τον λαό προβληματική, ή μας πήραν χαμπάρι, κατά το κοινώς λεγόμενο. Η Νέα Δημοκρατία κυβερνά πέντε χρόνια τώρα, αν δεν κάνω λάθος, κι όχι το ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η υπεύθυνη για την κατάντια μας κι αυτήν οφείλουμε να πολεμήσουμε. Κι όμως, περιέργως πώς, στου ΚΚΕ τα χείλη βρίσκεται μόνιμα η ίδια καραμέλα. ΠΑΣΟΚ πρώτα και Νέα Δημοκρατία μετά, προσφέροντάς της στήριξη επί της ουσίας και δίδοντας το δικαίωμα να το χαρακτηρίζουν άδικα (;) σαν τον αριστερό ψάλτη της κυβέρνησης.

Τέτοια και τόση εμμονή, συγχώρησέ με, αλλά μου δημιουργεί υποψίες. Τα ίδια και τα ίδια, το ίδιο παραμύθι καθημερινά κι ας τα βγάζει όλο και πιο δύσκολα ο μεροκαματιάρης κι ας ψάχνει εναγώνια από κάπου να πιαστεί. Ένα τοσοδά όραμα, μια σταλίτσα ελπίδα, ζητάει, αλλά πού; Γιατί εκεί, στον Περισσό, έχουν άλλα προβλήματα. Πώς να αποκαταστήσουν τον Στάλιν, για παράδειγμα, νοιάζονται, πώς να σωρεύσουν πλούτο στα ταμεία του κόμματος, αρνούμενοι κάθε έλεγχο, και να τον διοχετεύσουν, αλήθεια, πού; Στους αναξιοπαθούντες μήπως ή στις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις; Κι ακόμη πώς να πληρώσουν τα ελάχιστα στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους, αφού κάνουν τάχα μου κομματική δουλειά, την ώρα που για τους άλλους εργαζόμενους διεκδικούν υπερβολικές αυξήσεις. Αυτά και άλλα πολλά δεν είναι δυνατόν σήμερα να περάσουν απαρατήρητα. Όλο και κάποιος, ο Πάγκαλος, ας πούμε, θα βρεθεί να τα επισημάνει, άγαρμπα πιθανώς, ή κάποιος δημοσιογράφος στα debate. Απάντηση χρειάζονται πειστική και όχι εκνευρισμούς και κραυγές περί αντικομμουνισμού και τα τοιαύτα, που εντέλει δεν φοβίζουν πια ούτε και στιγματίζουν όπως παλιά. Εκτός κι αν θεωρούν τους εαυτούς τους μόνους αλάθητους και άρα υπεράνω πάσης κριτικής. Είναι όμως;

Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα πήραν, δυστυχώς, μια πιο δραματική τροπή, όπου φτώχεια και μουρμούρα, γι’ αυτό και δεν θα τα σχολιάσω. Ίσως το σοκ του εκλογικού αποτελέσματος τους βοηθήσει να βρουν τον δρόμο τους. Για το καλό της πολυφωνίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, φυσικά. Έτσι κι αλλιώς το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: δεύτερο ΚΚΕ δεν σηκώνει ο τόπος.

Στα του ΠΑΣΟΚ, τώρα. Ξαφνιάζει ευχάριστα η μετεκλογική συμπεριφορά του. Σαν να σοβάρεψε ξαφνικά. Πορεύεται χωρίς πανηγυρισμούς και τυμπανοκρουσίες και δείχνει να έχει στρωθεί στη δουλειά. Αυτό ίσως κάτι υποδηλώνει. Αρκεί να μην επαναπαυτούν γιατί αυτή την ώρα ο λαός «την πάσα ελπίδα» του σ’ αυτούς την έχει αποθέσει και είναι κρίμα να γελαστεί ξανά.

Τώρα, όσον αφορά την ταπεινότητά μου, δεν το έκρυψα ποτέ πως είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ, κι από τα πιο παλιά μάλιστα, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να δίνω εξετάσεις ή να προσπαθώ να περάσω την όποια βάση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια σε καμιά περίπτωση πως δεν βλέπω τα στραβά και τα ανάποδα και πως δεν τα επισημαίνω. Άλλωστε όταν χρειάστηκε να διαχωρίσω τη θέση μου από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, το έκανα χωρίς να φοβηθώ κανένα και χωρίς να υπολογίσω κόστος και συνέπειες.