Καρναβάλι

Πότε πρόλαβε κι άνοιξε το Τριώδιο, για πότε έφτασε η Τσικνοπέμπτη κι η Κυριακή της Απόκρεω, ούτε που το κατάλαβα. Κι αν έλειπαν τα πολύχρωμα σημαιάκια στους δρόμους κι οι παράξενες χαρωπές φιγούρες που είναι τοποθετημένες εδώ κι εκεί να μου το θυμίζουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ούτε που θα μου περνούσε καν από το μυαλό πως έχουμε Απόκριες. Κι όμως, να, αύριο, μεθαύριο είναι της Τυρινής, με τις μασκάρες, λέει, και τον βασιλιά Καρνάβαλο να ’χει την τιμητική του.

Ξώφαλτσα πέρασαν οι Απόκριες φέτος και δεν με άγγιξαν. Μέσα στη γκρίνια και τη μουρμούρα. Κι απόμεινε η αναμονή του καρναβαλιού μόνο. Αλλά έτσι όπως έχει καταντήσει κι αυτό ξεκομμένο από την καθημερινότητα, κινδυνεύει να μοιάζει με μια φιέστα τυποποιημένη. Τι να φταίει άραγε για τη συμπεριφορά μας αυτή; Μην είναι η οικονομική κρίση και η ύφεση που μας απειλεί; Μην είναι οι αναδουλειές και η αβεβαιότητα που δεν αφήνει το μυαλό να ξεθολώσει και το κέφι να φουντώσει; Σίγουρα είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα ξεχωριστό. Κι άλλοτε είχαμε δυσκολίες. Άλλωστε σε τούτη τη χώρα όλο από στενωπό σε στενωπό βρισκόμαστε κι όλο βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ χωρίς ποτέ να μπορούμε να βγούμε στην έρημη έξοδο. Και παλιότερα τα ’φερνε ο κόσμος δύσκολα βόλτα. Ίσως και να ήταν χειρότερα τότε γιατί υπήρχε φτώχεια πραγματική. Πείνα και των γονέων, που λένε. Που όμως δεν εμπόδιζε τον κόσμο να γλεντήσει, να σατιρίσει, να κοροϊδέψει τις πίκρες και τα βάσανά του, να ξεφαντώσει. Μασκαράδες αυτοσχέδιοι, εκ του προχείρου ντυμένοι με το βρισκούμενο, με παλιόρουχα, μεσοφόρια, βράκες, μουτζούρες στο πρόσωπο και κουδούνια στο σώμα, που σχημάτιζαν παρέες στο άψε σβήσε και γέμιζαν με τραγούδια και χαρούμενες φωνές τα σοκάκια.

Τσίκνιζαν στα σπίτια οι νοικοκυρές και μοσχομύριζαν οι γειτονιές από τηγανισμένο χοιρινό λίπος και ξύδι. Κι έβλεπες πρόσωπα ξαναμμένα, με μύτες κατακόκκινες από το κρασί, να ρίχνονται με μανία στο γλέντι και άλλους που έστηναν στο πι και φι παραστάσεις και σκετσάκια με χοντροκομμένα αστεία, σόρδινα και ξετσιπωσιές, που ήταν καλοδεχούμενες κι απογείωναν το κέφι. Αυτά από νωρίς μέχρι αργά το βράδυ. Γιατί το πρωί πάλι είχε δουλειά και βάσανα που δεν είχαν τελειωμό. Αυτά τότε. Γιατί τώρα, δυστυχώς, εμείς οι ίδιοι είμαστε για τα καρναβάλια. Κανείς μας δεν νοιάζεται πια για το γλέντι. Έλειψε ο ενθουσιασμός μαζί κι οι μερακλήδες που ξεσήκωναν τους άλλους κι απόμειναν οι ομάδες κι οι σύλλογοι που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανό το καρναβάλι τουλάχιστον. Και πάλι καλά, δηλαδή. Γιατί διαφορετικά ποιος θα οργάνωνε το πανηγύρι, ποιος θα έβγαζε τον κόσμο στους δρόμους και ποιος θα έφτιαχνε, εντέλει, τα άρματα που σατιρίζουν, εκτός των άλλων, και την επικαιρότητα;

Τα μάθατε πιστεύω. Κάποιος σύλλογος, λέει, φίλων του Αγίου Όρους (;) κίνησε τη διαδικασία κι έφτασε στα δικαστήρια προκειμένου να απαγορέψει το άρμα που σατιρίζει τον Εφραίμ, να παρελάσει. Δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Εδώ, στη χώρα της πλάκας που ζούμε, ο Εφραίμ μας μάρανε; Εδώ βγήκε κοτζάμ πρωθυπουργός και ζήτησε συναίνεση στην οικονομία για να ξεπεραστεί η κρίση κι αντί για γιούχα, εμείς τον πήραμε στα σοβαρά. Συναίνεση ζήτησε από τα κόμματα, από τους εργαζόμενους και τους κοινωνικούς εταίρους κι όλους εμάς. Μόνο που ήταν εκ του πονηρού η πρότασή του. Γιατί βέβαια δεν ήμασταν εμείς αυτοί που έκαναν την περιβόητη απογραφή, που λεηλάτησαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που ξεπούλησαν δημόσιες επιχειρήσεις και που χάρισαν στη συμμορία του Εφραίμ τη μισή Ελλάδα. Και τώρα ζητά συναίνεση! Ζητά δηλαδή να συμφωνήσουμε και να πληρώσουμε με τη θέλησή μας τον τεράστιο λογαριασμό που δημιούργησε η ανικανότητα της κυβέρνησής του.

Δεν μπορεί, βρε παιδιά, πλάκα μάς κάνουν. Να δηλώσει ο δήμος της Πάτρας πως τιμά το έργο του Εφραίμ, ζητούσαν επιτακτικά αυτοί που κατέφυγαν στα δικαστήρια. Κι εγώ απορώ με τον δήμαρχο της Πάτρας που επέμεινε στην άρνησή του. Πράγματι αξίζουν έπαινοι στον Εφραίμ, όπως αξίζουν και στον Παλαιοκώστα και τον άλλο, τον Ριτζάι. Δεν είναι λίγο, εδώ που τα λέμε, να τους τα πάρει όλα ο πρώτος και να τους φύγουν μέσα από τις φυλακές με ελικόπτερο οι τελευταίοι. Πάντως καλύτερη εποχή δεν μπορούσαν να βρουν από την τωρινή. Μέσα στις Απόκριες, δηλαδή. Παραμονές του καρναβαλιού και με τον πρωθυπουργό να κόπτεται για συναίνεση.