Επεισόδια

Οι διαδηλώσεις αυτές δεν μοιάζουν με καμιά από τις προηγούμενες που έχουμε ζήσει. Γιατί σ’ αυτές πρωταγωνιστούν νεαροί. Γιατί βγήκαν στους δρόμους αμούστακα παιδιά με τον θυμό να πλημμυρίζει τις αθώες τους καρδιές. Έχουν περάσει τόσες μέρες κι όμως τα παιδιά επιμένουν. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς μας γιατί;
Ο θάνατος του Αλέξη, του συνομίληκού τους, ήταν η αιτία ή μήπως απλά ήταν η αφορμή; Σίγουρα ο πρώτος έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αλλά τα αίτια είναι βαθύτερα κι είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτά. Εμείς που επιτρέψαμε να δημιουργηθούν οι ασφυκτικές συνθήκες που τα κάνουν να επαναστατούν. Γιατί τους παραδίδουμε ένα κόσμο γεμάτο αδιέξοδα. Αυτά απλώς γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια κοινωνία χωρίς ιδανικά, χωρίς παιδεία, χωρίς ηθικούς φραγμούς.
Γιατί τα φορτώσαμε μ’ ένα σωρό άχρηστα μαθήματα, τα πνίξαμε στα φροντιστήρια και τα σπρώξαμε στο κυνήγι του άψυχου βαθμού. Γιατί δεν τα μάθαμε να σέβονται τους άλλους αφού πρώτοι εμείς δεν τα σεβαστήκαμε. Γιατί δεν τους μάθαμε να τιμούν τα σύμβολα αφού δεν τους εξηγήσαμε τι αντιπροσωπεύουν κι είναι γι’ αυτά αδιάφορα και ξένα. Γιατί δεν τα κρατήσαμε στη ζεστασιά του σπιτιού επειδή λείπαμε οι ίδιοι. Γιατί χαθήκαμε στην πανάκεια του ευδαιμονισμού και του πλουτισμού. Έτσι τα ιδανικά που τους κληρονομήσαμε ήταν η αρπαχτή, το εύκολο κέρδος, οι «άκρες» και το μέσον.
Γιατί τα περιθωριοποιήσαμε στα φτηνά μπαράκια και τα ίντερνετ καφέ. Γιατί ο προορισμός Γυμνάσιο-Λύκειο-Πανεπιστήμιο δεν τα ελκύει πια αφού η συνέχεια τους είναι γνωστή. Απαξίωση-ανεργία-εξάρτηση. Από ποιους; Από μας. Που θα πρέπει να τους συμπληρώνουμε διά βίου τον μισθό της εξαθλίωσης, αν τον πετύχουν κι αυτόν. Κι από πάνω τα σκοτώνουμε κιόλας στην πρώτη ευκαιρία. Κανονικά αυτή τη φορά. Ενσυνείδητα και ανάλγητα. Ανά χείρας όπλο-σκόπευση-θάνατος. Έτσι, για να τους σπάσουμε τον τσαμπουκά.
Τα παραξηγήσαμε τα παιδιά μας, ή μήπως δεν ασχοληθήκαμε ποτέ μας μ’ αυτά; Με τα προβλήματά τους, τις ανασφάλειές τους, τα αισθήματά τους. Όμως είναι νέοι και το αίμα τους βράζει. Αντιδρούν, αγανακτούν, ξεσπούν. Παίρνουν πέτρες και τις πετούν στα ξερά μας κεφάλια. Που ακόμη και τώρα δεν παίρνουν μπροστά να σκεφτούν λίγο.
«Να μ’ αγαπάς» τραγουδούν με απόγνωση, κάνουν καθιστική διαμαρτυρία, μοιράζουν λουλούδια, θρηνούν. Κι εμείς στον κόσμο μας. Σ’ αυτόν τον άδειο κόσμο, τον γεμάτο υποκρισία και ψευτιά.
Άλλος ένας προϋπολογισμός ψηφίστηκε μέσα σε κλίμα γενικευμένης αβεβαιότητας. Λόγια μεγάλα, κούφια, ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ένθεν κακείθεν. Και μέσα στον ορυμαγδό, μια γλυκιά φωνή προσπαθεί να μας πείσει πως ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση.
Δεν μπορεί, βρε παιδιά, να μιλάνε σοβαρά.
Ειλικρινά σας λέω, πλάκα μας κάνουν.
Εκτός κι αν έχουν σαλτάρει εντελώς.
Άντε και καλές γιορτές.