ΠΟΙΑ ΕΥΘΥΞΙΑ;

Εφιάλτης κοντεύει να μας γίνει το ασφαλιστικό. Πρόβλημα μεγάλο κι αξεπέραστο μας το παρουσιάζουν. Θέμα τεράστιο που δεν τολμούν να το αγγίξουν ούτε οι πιο ισχυρές κυβερνήσεις ούτε οι πιο κυνικοί των πολιτικών που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Σε μια κλωστή κρέμεται, λέει, το σύστημα. Αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής, μίκρυνε η αναλογία ανάμεσα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, γίνονται και σπατάλες, ήρθε το πράγμα και ζόρισε. Θα καταρρεύσει το σύμπαν ισχυρίζονται οι απαισιόδοξοι, ντιρεκτίβες αυστηρές βγάζει κάθε τρεις και λίγο η Ευρώπη, σύγκρυο πιάνει τον εργαζόμενο τον δόλιο (πως δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ του φοβάται), προσπαθεί να κερδίσει χρόνο η κυβέρνηση μπας και προλάβουν να γίνουν οι εκλογές, σκέφτεται, κι ύστερα βλέπουμε πάλι.
Σε γενικές γραμμές αυτή ’ναι η κατάσταση. Κι ενώ ο κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε πως θα γινόταν τουλάχιστον ένα νοικοκύρεμα στα ταμεία, μια οικονομία σε σημείο έστω υπερβολής, σωστή αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων και των αποθεματικών τους, έγινε…των ομολόγων. Τι δομημένα κι αδόμητα, τι μίζες, τι αρπαχτές και τι προμήθειες επί προμηθειών σε σκοτεινές διαδρομές κι υπόγειες συναλλαγές. Τα ιερά και τα όσια στα σκυλιά πεταμένα. Του φτωχού ασφαλισμένου το κομπόδεμα καταθέσεις σ’ εξωτικά νησιά κι απρόσωποι λογαριασμοί σε off shore εταιρείες. Κι η ευθιξία πού πήγε; Η κυβέρνηση της μηδενικής ανοχής τι κάνει; Κλεισμένος στον μαγικό κόσμο του Μαξίμου ο πρωθυπουργός, ζει στην εικονική πραγματικότητα αμέριμνος κι ατάραχος σαν ολύμπιος θεός. Στην παραπληροφόρηση ταγμένος ο υπουργός του των Οικονομικών, αυτός που μίλησε για αδαείς διοικήσεις (αλήθεια ποιος τις διόρισε;) κι άπληστους χρηματιστές (οι άλλοι, οι τραπεζίτες, κολεγιόπαιδα είναι;), κλαψουρίζει κι αντεπιτίθεται ο θλιβερός υπουργός Κοινωνικής Ανάπτυξης.
Τους έχουν κρεμάσει κουδούνια για πάνω από ένα μήνα τώρα κι αυτοί εκεί. Οι άλλοι έκαναν, λέει, χειρότερα από μας. Ας πούμε, κύριοι, πως σ’ αυτό έχετε δίκιο. Ας υποθέσουμε πως και στην προηγούμενη κυβέρνηση υπήρχαν ατασθαλίες, κακοδιοίκηση κι αδιαφάνεια. Εσείς οι ίδιοι, δίκαια ή άδικα, τους ξεφωνίσατε. Απειλούσατε κιόλας πως θα τους κλείσετε στη φυλακή. Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, σας πίστεψε ο λαός ο ευκολόπιστος, και τους άλλους μεν τους τιμώρησε και τους έστησε στη γωνία κι εσάς σας έκανε κυβέρνηση. Με ποιο πρόγραμμα; Η εντολή που σας έδωσε ποια ήταν; Να συνεχίσετε τα ίδια ή να καθαρίσετε την κόπρο του Αυγείου;
Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο υπουργός «ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον», αναφερόμενος στον διοικητή του ΤΕΑΔΥ και τις λοιπές διοικήσεις. Ποιος τον ρώτησε για τον άνθρωπο; Για τα λεφτά ρωτάμε, κύριε υπουργέ. Πού πήγαν; Ποιοι τα πήραν; Πόσα έχασαν τα ταμεία; Ολόκληρη την αλήθεια θέλουμε κι όχι μισόλογα και προπάντων πείτε μας τι θα γίνει από ’δω και πέρα. Ακόμη και κυβερνητικά στελέχη αγανάκτησαν με τα καμώματα και τον παχυδερμισμό των υπευθύνων και βγήκαν στα κεραμίδια και κράζουν. Μέχρι για πρίγκιπες και χανούμισσες που υπάρχουν στην κυβέρνηση μίλησε ο πολύς κ. Ψωμιάδης, για Αντουανέτες που δεν κάνουν καλό στην παράταξη έκανε λόγο ο βουλευτής της ΝΔ κ. Μανώλης και σε «κάποιους που δοξάζονται κρυπτόμενοι» έστρεψε τα πυρά του ο κ. Μεϊμαράκης. Εμείς τι άλλο να πούμε; Να ρωτήσουμε πού πήγε και κρύφτηκε αυτή η περιλάλητη ευθιξία; Ποια ευθιξία, θα με ρωτήσετε. Αυτή είναι λέξη άγνωστη για τους κρατούντες. Κι ο πρωθυπουργός τι ρόλο παίζει; Δεν πρέπει να επέμβει και να διώξει αμέσως με τις κλωτσιές όσους τόλμησαν να παίξουν με τ’ αποθεματικά των ταμείων.