Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

Το πιο σύντομο ανέκδοτο

Το τελευταίο με τον Τοτό το ακούσατε; Όχι. Μην τρομάξετε! Προς Θεού! Δεν πρόκειται να το ρίξω στα ανέκδοτα τώρα. Ούτε η ώρα το σηκώνει, ούτε όρεξη έχω, εδώ που τα λέμε.
Διάθεση; Πού να τη βρω, βρε παιδιά; Μέσα στη μαυρίλα τη μαύρη είμαι, όπως και οι περισσότεροι, νομίζω. Και την τσαντίλα. Και την αγανάκτηση. Τότε προς τι οι αστεϊσμοί, θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου βέβαια, φίλε αναγνώστη.
Μα δεν κάνω καλαμπούρι. Σοβαρά μιλώ. Σοβαρότατα. Όσο δεν παίρνει άλλο. Να, φιλάω σταυρό, μεγάλη η χάρη Του, αν δεν με πιστεύεις. Όμως το άκουσα και ξεράθηκα στα γέλια. Κι αφού γέλασα με την ψυχή μου, είπα να μην σου το στερήσω κι εσένα, μπας και σκάσει λίγο γέλιο στο χείλι σου, το πικραμένο. Τέρμα τα μέτρα, λέει. Ό,τι πάρθηκε, πάρθηκε και ό,τι μπήκε, μπήκε. Αλλά μέχρι εδώ. Διότι …και τα λοιπά και τα λοιπά.
Κι εσύ το πίστεψες; θα με ρωτήσεις. Μα έτσι είναι τα ανέκδοτα, σου απαντώ. Να λέμε και καμιά βλακεία πότε πότε για να περνά η ώρα.
Εδώ φορολογήθηκε ό,τι τρώγεται, ό,τι πίνεται, ό,τι μυρίζει. Κι αν δεν μυρίζει, πάλι δεν πειράζει. Πρέπει να πληρώσει φόρο γιατί είναι άοσμο. Έτσι, για να μάθει. Ό,τι αναπνέει, ό,τι ζει, ό,τι κινείται. Κι αν δεν κινείται και παριστάνει το ντουβάρι, έ, τότε είναι που πρέπει να του αλλάξουμε τα φώτα. Και να τα ΕΤΑΚ και να οι εισφορές και δεν συμμαζεύεται. Ρεύμα ήθελες, κορόιδο; Πλήρωνε τώρα και μην διαμαρτύρεσαι. Δεν σου έφτανε η λάμπα και το λυχνάρι, μου ήθελες και μεγαλεία! Ου, να μου χαθείς, χαχόλε! Έκανες το λάθος και άνοιξες μαγαζάκι; Ε, τότε ποιος σου φταίει; Που μου ονειρευόσουνα να το παίζεις μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας! Άρπαξε τώρα ένα ΦΠΑ 23% να έχεις να πορεύεσαι. Και λίγα σου παίρνει. Να σου έβαζε ένα 40 με 50%, να το καταλάβω. Αλλά με κάτι ψιλά για περαιώσεις, τεκμήρια, φόρο επιτηδεύματος και ΦΠΑ 23% μόνο; Και διαμαρτύρεσαι; Ε, εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα!
Ο άλλος πάλι, ο υπάλληλος, πώς την είδε τη δουλειά; Που γέμισαν μέχρι και τα πατάρια από δαύτους. Να κάθονται αυτοί, να πληρώνουμε εμείς. Ε, όχι, φίλε μου. Πάρε τώρα μια μείωση μισθού, ένα πετσόκομμα στα επιδόματα, ένα ενιαίο μισθολόγιο και μια εφεδρεία στο τέλος τέλος, να δεις τι εστί βερίκοκο. Θα μπορούσα να γράψω και για τον συνταξιούχο, αλλά εκεί, πέραν ορισμένων κραυγαλέων εξαιρέσεων, το πράγμα πονεί και δεν κάνει.
Αυτή είναι μέσες άκρες η κατάσταση σήμερα. Πάει, νέκρωσε η αγορά. Εξαφανίστηκε το ρευστό, πανάθεμάτο, και πού να το βρεις! Κι από πάνω οι εγκέφαλοι να σε έχουν συνέχεια στο πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Με το μαλακό κάποιες φορές. Να σε ρίξουν στο φιλότιμο και να σε φέρουν στην ανάγκη να πεις αν είναι για το κοινό καλό, ας πάει και το παλιάμπελο. Μα πριν συνέλθεις, χραπ! έρχεται η ανάποδη κατραπακιά και χάνεις τον κόσμο. Άγρια αυτή τη φορά. Με απειλές και με φοβέρες. Δεν φτάνουν τα αυτόφωρα –από 5000 ευρώ και πάνω, λέει, την έχεις σίγουρη τη φυλάκα- αλλά κινδυνεύεις και από κατασχέσεις και από διακοπή ρεύματος. Έχεις δεν έχεις να πληρώσεις. Φταις δεν φταις για την κατάντια.
Από την άλλη πάλι βρες μου εσύ τη λύση. Που έφτασε το Δημόσιο Χρέος στον Θεό, για έλλειμμα… άστο καλύτερα, και οι κουτόφραγκοι βαρέθηκαν το δώσε δώσε και το δούλεμα τόσων χρόνων και απαιτούν συμμάζεμα εδώ και τώρα. Στο ξεχαρβαλωμένο Δημόσιο, στο αίσχος των ΔΕΚΟ, στη ρεμούλα και την αρπαχτή, την ξεδιάντροπη φοροδιαφυγή, τον ωχαδερφισμό και δεν συμμαζεύεται. Θα με ρωτήσεις πάλι, και γιατί τώρα; Αφού αυτό το ρημάδι το Κράτος πάντα ζούσε με δανεικά. Από το χίλια οχτακόσα τόσα. Από την πρώτη τουφεκιά της Επανάστασης. Και δώστου μετά πτώχευση, χρεοκοπία, παύση πληρωμών και πάμε πάλι από την αρχή. Τι τους την έδωσε έτσι στα ξαφνικά, μας πήραν το κατόπι και μας άλλαξαν τον αδόξαστο; Έτσι τους κάπνισε, πού να ξέρω κι εγώ τι γίνεται, αφού ως γνωστόν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και η Κυβέρνηση πάλι, τι κάνει; Γιατί δεν αντιστέκεται, αλλά χορεύει στον ρυθμό που της παίζουν; Τι να κάνει κι αυτή, η δόλια! Που μέχρι να καταλάβει τι της ξημέρωσε, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Όχι, πείτε μου, πέρασε μια μέρα που να πει δόξα σοι ο Μεγαλοδύναμος; Ούτε ώρα. Με το που ανέλαβε έπεσε μέσα στον λάκκο με τα σκ…, φτου πιπέρι στο στόμα σου, που λες τέτοιες κουβέντες πρωινιάτικα. Ναι, αλλά προεκλογικά άλλα έλεγε. Πως θα κάνει, πως θα ράνει. Μέχρι το περιβόητο πως λεφτά υπάρχουν, είπε. Και λοιπόν; Και να έβλεπε το χάλι, και να της το έλεγαν, το πίστευε; Το πίστευες εσύ, εγώ, ο παραπέρα; Κόλπα κάνουν, λέγαμε, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να περάσουν τα μέτρα τα αντιλαϊκά. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν αλήθεια. Μπορεί να υποτίμησε τον κίνδυνο. Μπορεί να καθυστέρησε να αντιδράσει, να πήρε λάθος μέτρα, μπορεί να έκανε λάθη, πολλά μπορεί. Όμως έχει μόνο δύο δρόμους να τραβήξει. Ο ένας λέει σκάσε και παίρνε μέτρα και ο άλλος να βαρέσει ένα κανόνι που να ακουστεί ίσαμε τα πέρατα της οικουμένης.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή. Καλώς ή κακώς διάλεξε τον πρώτο δρόμο. Και βάζει φόρους, τέλη και εισφορές, ων ουκ έστιν αριθμός. Και κόβει συντάξεις και μισθούς. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό μέχρι τον φουκαρατζίκο των 500 ευρώ. Και τρέχει και ζορίζεται και πάει μπρος πίσω, μπας και τα καταφέρει. Θα πετύχει; Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και της Μέρκελ, βασικά. Και να πεις πως φταίει; Σ’ αυτό κι αν έχει δίκιο! Μπορεί να ευθύνεται η Δεξιά του Κυρίου, μπορεί το ΠΑΣΟΚ συνολικά και ειδικά η εποχή του δήθεν εκσυγχρονισμού του Σημίτη, αλλά όχι αυτή που κλήθηκε να διαχειριστεί τα ασυμμάζευτα. Που αγωνίζεται, αγχώνεται, ιδρώνει και που δεν κλέβει. Πού το βάζεις αυτό; Να τα βροντήξει πάλι και να φύγει; Και να έλθει ποιος; Η Νέα Δημοκρατία που φεύγοντας άφησε πίσω της στάχτη και μπούρμπερη; Για να κάνει τι; Να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο; Μα αυτοί, φίλε μου, δεν συζητάνε. Παίρνουν το καπελάκι τους και την κάνουν κατά Ευρώπας μεριά και βγάλτα πέρα μόνος σου μετά. Συγγνώμη, αλλά υπάρχει πάντοτε και η λύση Τσίπρα. Είδες που δεν σε ξέχασα; Το καλό σού το φύλαξα για το τέλος.

ΥΓ. Ψυχραιμία, αδέλφια! Ετούτη η χώρα τα έχει δει όλα στα 190 χρόνια που υποτίθεται πως είναι λεύτερη. Λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς. Χρεοκόπησε 4 φορές, μπλέχτηκε σε πολέμους, άλλοτε λυτρωτικούς και άλλοτε καταστροφικούς, αντίκρισε τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, βρέθηκε υπό κατοχή, μπλέχτηκε σε εμφύλιο. Υπέμεινε πραξικοπήματα, βασιλιάδες και δικτάτορες τρελούς, αλλά πάντοτε τα κατάφερνε να σηκώνει κεφάλι και να τραβά μπροστά. Το ίδιο θα γίνει και τώρα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου