Τρίτη, Φεβρουαρίου 15, 2011

"Η αδελφότητα των στεναγμών" στα ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Νίκου Ντακάκη: «Η αδελφότητα των στεναγμών»
Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011 - Της ΕΥΑΣ ΛΑΔΙΑ

Αν ο Νίκος Ντακάκης έγραφε στην εποχή που μεσουρανούσαν στην πνευματική ζωή του τόπου ο Μιχάλης Μυρ. Παπαδάκης, ο Ανδρέας Σταυρουλάκης, ο Νίκος Νιουράκης ή ο Κώστας Μαμαλάκης, θα είχε την τύχη να πάρει σύντομα μια από τις πρώτες θέσεις της πνευματικής μας ζωής.

Στην εποχή μας που τα ενδιαφέροντα εστιάζονται σε ανταποδοτικές αξίες, και η δημοσιογραφία ασχολείται με τις πνευματικές δημιουργίες στο πλαίσιο επικοινωνιακής πολιτικής, θα πρέπει να προηγηθούν οι αξιολογήσεις από τους «εκτός των τειχών» ειδικούς, για να προσέξεις το λογοτέχνη και το βιβλίο του.

Ο Νίκος Ντακάκης είναι πλάι μας, ακούμε την καλημέρα του και απολαμβάνουμε το σχόλιό του, αλλά έπρεπε να προηγηθεί η δισέλιδη συνέντευξη στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» και οι συζητήσεις των βιβλιόφιλων στα blogs, για να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελεί πια μια σταθερή λογοτεχνική αξία που πλουτίζει την πόλη των γραμμάτων και τεχνών.

Βέβαια από το πρώτο του βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την εξαιρετική αφηγηματική του χάρη και τη δεξιότητά του στη διάπλαση χαρακτήρων σε εκμαγεία ιστορικής μνήμης και κοινωνικής ζωής άλλων εποχών.

Για την «Αδελφότητα των στεναγμών» δεν περιμέναμε τη βαρύνουσα υπογραφή «Λιβάνη» για να εντυπωσιαστούμε ιδιαίτερα όσοι γνωρίζουν πόσο δύσκολα προσεγγίζει ένας νεοεμφανιζόμενος λογοτέχνης τους κορυφαίους εκδοτικούς οίκους, που εξετάζουν το δημιούργημα με την ψυχρή λογική του επιχειρηματία.

Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση το βιβλίο φαινόταν ότι θα ξεχωρίσει. Γιατί διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που εξασφαλίζουν την εκδοτική του επιτυχία.

Πρόκειται, όπως εύστοχα αναγράφεται στο οπισθόφυλλο, για «ένα μυθιστόρημα ποταμός που ξεκινά να ξετυλίγεται στις αρχές του αιώνα. Οι ήρωες παλεύουν να κερδίσουν τη ζωή. Και παρά τις αντιξοότητες, μοιάζει να τα καταφέρνουν. Ώσπου θα ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και τότε τα πάντα θα χαθούν. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Σύζυγοι, πατεράδες κι αδέρφια εξαφανίζονται. Με το τέλος της Κατοχής κάποιοι θα προσπαθήσουν να ανεβούν ξανά στην κορυφή. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι πάλι όχι...

Και, μέσα σε αυτή τη δίνη, ο έρωτας που θα εμφανιστεί απρόσμενα θα αλλάξει την πορεία της ζωής των ηρώων, σφραγίζοντας μοιραία το πεπρωμένο τους. Η αγάπη ριζώνει στις καρδιές των πρωταγωνιστών, η μοίρα όμως άλλα είχε γράψει στα κατάστιχά της για κείνους, κι αυτοί, αγνοώντας τα όσα τους επιφυλάσσει η ζωή, παραδίδονται αμέριμνοι στα πάθη τους, Μίση, έρωτες, συγκρούσεις, λάθη. Κι ένα μεγάλο μυστικό, που θα αποκαλυφθεί απειλώντας να οδηγήσει τους ήρωες στην άβυσσο...»

Ο Νίκος Ντακάκης καταφέρνοντας να διαχειριστεί με αξιοσύνη μια αρκετά δαιδαλώδη πλοκή, σαν να δημιουργεί παράλληλες ιστορίες, έχει επιτύχει να συνδέσει τη μυθοπλασία με πραγματικά γεγονότα από την καθημερινότητα άλλων εποχών.

Κι ένα ακόμα χάρισμα που πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν αδικεί κανέναν από τους ήρωές του αφήνοντας τον αναγνώστη να τους αξιολογήσει καθώς εξελίσσεται η υπόθεση. Και μόνο το γεγονός ότι πλέκει το μύθο του σε κομμάτια από ιστορική πραγματικότητα, εκπαιδεύει το σημερινό αναγνώστη που έχει κενά γνώσης για περιόδους της σύγχρονης ιστορίας που συνοπτικά μας δίνουν τα βιβλία.

Όλα κρίνονται από ένα μυστικό που αποτελεί και το κλειδί της αριστουργηματικής πλοκής. Είναι μια ευφυής ιδέα του συγγραφέα που αποδεικνύει ότι ξέρει καλά την τέχνη να ταξιδεύει τον αναγνώστη του. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο δεν περιμένεις να το διαβάσεις όταν σου μείνει χρόνος. Από τις πρώτες σελίδες καθηλώνεσαι και θέλεις να αφοσιωθείς στην ανάγνωση. Είναι οι ήρωες που σε κερδίζουν, είναι και το θέμα που συναρπάζει.

Μέσα από γεγονότα που αποτελούν ψηφίδες από βιωματικές μνήμες του αναγνώστη, ακόμα και ψήγματα από την προφορική παράδοση, παρακολουθούμε μια ανθρώπινη τραγωδία, από τις τόσες που σκηνοθετεί ζωή, που μετά από μια καταιγίδα συναισθημάτων, συγκρούσεων, αντιπαραθέσεων οδηγείται στην κάθαρση από την έρωτα.

Μέχρι τότε όμως ο αναγνώστης έχει προβληματιστεί παρακολουθώντας τη ροή καθώς ο συγγραφέας «ψυχογραφεί» χαρακτήρες που έχουν σπιλωθεί από τις πράξεις τους, περιθωριοποιούνται στη συνείδηση κάθε έντιμου ανθρώπου, για να φανεί στη συνέχεια, χωρίς να αλλοιωθεί στο παραμικρό η δομή του έργου, η άλλη τους πλευρά. Εκείνη η ανθρώπινη που μπορεί να γεφυρώνει χάσματα μέσα από πράξεις αγάπης. Κι όταν την τέρψη του καλού αναγνώσματος συνοδεύει ο προβληματισμός, τότε ο συγγραφέας πέτυχε το μεγάλο του στοίχημα.

Θα συνιστούσαμε θερμά το βιβλίο στους αναγνώστες μας με τη βεβαιότητα ότι θα υποκλιθούν με σεβασμό στη γραφή του Νίκου Ντακάκη αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν ανερχόμενο λογοτέχνη που σύντομα θα καμαρώνουμε ακόμα ψηλότερα.


2 σχόλια: