Το πιο σύντομο ανέκδοτο

Το τελευταίο με τον Τοτό το ακούσατε; Όχι. Μην τρομάξετε! Προς Θεού! Δεν πρόκειται να το ρίξω στα ανέκδοτα τώρα. Ούτε η ώρα το σηκώνει, ούτε όρεξη έχω, εδώ που τα λέμε.
Διάθεση; Πού να τη βρω, βρε παιδιά; Μέσα στη μαυρίλα τη μαύρη είμαι, όπως και οι περισσότεροι, νομίζω. Και την τσαντίλα. Και την αγανάκτηση. Τότε προς τι οι αστεϊσμοί, θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου βέβαια, φίλε αναγνώστη.
Μα δεν κάνω καλαμπούρι. Σοβαρά μιλώ. Σοβαρότατα. Όσο δεν παίρνει άλλο. Να, φιλάω σταυρό, μεγάλη η χάρη Του, αν δεν με πιστεύεις. Όμως το άκουσα και ξεράθηκα στα γέλια. Κι αφού γέλασα με την ψυχή μου, είπα να μην σου το στερήσω κι εσένα, μπας και σκάσει λίγο γέλιο στο χείλι σου, το πικραμένο. Τέρμα τα μέτρα, λέει. Ό,τι πάρθηκε, πάρθηκε και ό,τι μπήκε, μπήκε. Αλλά μέχρι εδώ. Διότι …και τα λοιπά και τα λοιπά.
Κι εσύ το πίστεψες; θα με ρωτήσεις. Μα έτσι είναι τα ανέκδοτα, σου απαντώ. Να λέμε και καμιά βλακεία πότε πότε για να περνά η ώρα.
Εδώ φορολογήθηκε ό,τι τρώγεται, ό,τι πίνεται, ό,τι μυρίζει. Κι αν δεν μυρίζει, πάλι δεν πειράζει. Πρέπει να πληρώσει φόρο γιατί είναι άοσμο. Έτσι, για να μάθει. Ό,τι αναπνέει, ό,τι ζει, ό,τι κινείται. Κι αν δεν κινείται και παριστάνει το ντουβάρι, έ, τότε είναι που πρέπει να του αλλάξουμε τα φώτα. Και να τα ΕΤΑΚ και να οι εισφορές και δεν συμμαζεύεται. Ρεύμα ήθελες, κορόιδο; Πλήρωνε τώρα και μην διαμαρτύρεσαι. Δεν σου έφτανε η λάμπα και το λυχνάρι, μου ήθελες και μεγαλεία! Ου, να μου χαθείς, χαχόλε! Έκανες το λάθος και άνοιξες μαγαζάκι; Ε, τότε ποιος σου φταίει; Που μου ονειρευόσουνα να το παίζεις μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας! Άρπαξε τώρα ένα ΦΠΑ 23% να έχεις να πορεύεσαι. Και λίγα σου παίρνει. Να σου έβαζε ένα 40 με 50%, να το καταλάβω. Αλλά με κάτι ψιλά για περαιώσεις, τεκμήρια, φόρο επιτηδεύματος και ΦΠΑ 23% μόνο; Και διαμαρτύρεσαι; Ε, εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα!
Ο άλλος πάλι, ο υπάλληλος, πώς την είδε τη δουλειά; Που γέμισαν μέχρι και τα πατάρια από δαύτους. Να κάθονται αυτοί, να πληρώνουμε εμείς. Ε, όχι, φίλε μου. Πάρε τώρα μια μείωση μισθού, ένα πετσόκομμα στα επιδόματα, ένα ενιαίο μισθολόγιο και μια εφεδρεία στο τέλος τέλος, να δεις τι εστί βερίκοκο. Θα μπορούσα να γράψω και για τον συνταξιούχο, αλλά εκεί, πέραν ορισμένων κραυγαλέων εξαιρέσεων, το πράγμα πονεί και δεν κάνει.
Αυτή είναι μέσες άκρες η κατάσταση σήμερα. Πάει, νέκρωσε η αγορά. Εξαφανίστηκε το ρευστό, πανάθεμάτο, και πού να το βρεις! Κι από πάνω οι εγκέφαλοι να σε έχουν συνέχεια στο πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Με το μαλακό κάποιες φορές. Να σε ρίξουν στο φιλότιμο και να σε φέρουν στην ανάγκη να πεις αν είναι για το κοινό καλό, ας πάει και το παλιάμπελο. Μα πριν συνέλθεις, χραπ! έρχεται η ανάποδη κατραπακιά και χάνεις τον κόσμο. Άγρια αυτή τη φορά. Με απειλές και με φοβέρες. Δεν φτάνουν τα αυτόφωρα –από 5000 ευρώ και πάνω, λέει, την έχεις σίγουρη τη φυλάκα- αλλά κινδυνεύεις και από κατασχέσεις και από διακοπή ρεύματος. Έχεις δεν έχεις να πληρώσεις. Φταις δεν φταις για την κατάντια.
Από την άλλη πάλι βρες μου εσύ τη λύση. Που έφτασε το Δημόσιο Χρέος στον Θεό, για έλλειμμα… άστο καλύτερα, και οι κουτόφραγκοι βαρέθηκαν το δώσε δώσε και το δούλεμα τόσων χρόνων και απαιτούν συμμάζεμα εδώ και τώρα. Στο ξεχαρβαλωμένο Δημόσιο, στο αίσχος των ΔΕΚΟ, στη ρεμούλα και την αρπαχτή, την ξεδιάντροπη φοροδιαφυγή, τον ωχαδερφισμό και δεν συμμαζεύεται. Θα με ρωτήσεις πάλι, και γιατί τώρα; Αφού αυτό το ρημάδι το Κράτος πάντα ζούσε με δανεικά. Από το χίλια οχτακόσα τόσα. Από την πρώτη τουφεκιά της Επανάστασης. Και δώστου μετά πτώχευση, χρεοκοπία, παύση πληρωμών και πάμε πάλι από την αρχή. Τι τους την έδωσε έτσι στα ξαφνικά, μας πήραν το κατόπι και μας άλλαξαν τον αδόξαστο; Έτσι τους κάπνισε, πού να ξέρω κι εγώ τι γίνεται, αφού ως γνωστόν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και η Κυβέρνηση πάλι, τι κάνει; Γιατί δεν αντιστέκεται, αλλά χορεύει στον ρυθμό που της παίζουν; Τι να κάνει κι αυτή, η δόλια! Που μέχρι να καταλάβει τι της ξημέρωσε, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Όχι, πείτε μου, πέρασε μια μέρα που να πει δόξα σοι ο Μεγαλοδύναμος; Ούτε ώρα. Με το που ανέλαβε έπεσε μέσα στον λάκκο με τα σκ…, φτου πιπέρι στο στόμα σου, που λες τέτοιες κουβέντες πρωινιάτικα. Ναι, αλλά προεκλογικά άλλα έλεγε. Πως θα κάνει, πως θα ράνει. Μέχρι το περιβόητο πως λεφτά υπάρχουν, είπε. Και λοιπόν; Και να έβλεπε το χάλι, και να της το έλεγαν, το πίστευε; Το πίστευες εσύ, εγώ, ο παραπέρα; Κόλπα κάνουν, λέγαμε, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να περάσουν τα μέτρα τα αντιλαϊκά. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν αλήθεια. Μπορεί να υποτίμησε τον κίνδυνο. Μπορεί να καθυστέρησε να αντιδράσει, να πήρε λάθος μέτρα, μπορεί να έκανε λάθη, πολλά μπορεί. Όμως έχει μόνο δύο δρόμους να τραβήξει. Ο ένας λέει σκάσε και παίρνε μέτρα και ο άλλος να βαρέσει ένα κανόνι που να ακουστεί ίσαμε τα πέρατα της οικουμένης.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή. Καλώς ή κακώς διάλεξε τον πρώτο δρόμο. Και βάζει φόρους, τέλη και εισφορές, ων ουκ έστιν αριθμός. Και κόβει συντάξεις και μισθούς. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό μέχρι τον φουκαρατζίκο των 500 ευρώ. Και τρέχει και ζορίζεται και πάει μπρος πίσω, μπας και τα καταφέρει. Θα πετύχει; Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και της Μέρκελ, βασικά. Και να πεις πως φταίει; Σ’ αυτό κι αν έχει δίκιο! Μπορεί να ευθύνεται η Δεξιά του Κυρίου, μπορεί το ΠΑΣΟΚ συνολικά και ειδικά η εποχή του δήθεν εκσυγχρονισμού του Σημίτη, αλλά όχι αυτή που κλήθηκε να διαχειριστεί τα ασυμμάζευτα. Που αγωνίζεται, αγχώνεται, ιδρώνει και που δεν κλέβει. Πού το βάζεις αυτό; Να τα βροντήξει πάλι και να φύγει; Και να έλθει ποιος; Η Νέα Δημοκρατία που φεύγοντας άφησε πίσω της στάχτη και μπούρμπερη; Για να κάνει τι; Να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο; Μα αυτοί, φίλε μου, δεν συζητάνε. Παίρνουν το καπελάκι τους και την κάνουν κατά Ευρώπας μεριά και βγάλτα πέρα μόνος σου μετά. Συγγνώμη, αλλά υπάρχει πάντοτε και η λύση Τσίπρα. Είδες που δεν σε ξέχασα; Το καλό σού το φύλαξα για το τέλος.

ΥΓ. Ψυχραιμία, αδέλφια! Ετούτη η χώρα τα έχει δει όλα στα 190 χρόνια που υποτίθεται πως είναι λεύτερη. Λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς. Χρεοκόπησε 4 φορές, μπλέχτηκε σε πολέμους, άλλοτε λυτρωτικούς και άλλοτε καταστροφικούς, αντίκρισε τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, βρέθηκε υπό κατοχή, μπλέχτηκε σε εμφύλιο. Υπέμεινε πραξικοπήματα, βασιλιάδες και δικτάτορες τρελούς, αλλά πάντοτε τα κατάφερνε να σηκώνει κεφάλι και να τραβά μπροστά. Το ίδιο θα γίνει και τώρα!

Η "Βιβλιολατρεία" δημοσίευσε:

και την ευχαριστώ πολύ

Οι ήρωες παλεύουν να κερδίσουν τη ζωή

Η αδελφότητα των στεναγμών

Ντακάκης Νίκος
εκδ Λιβάνη

Ένα μυθιστόρημα ποταμός, που ξεκινά να ξετυλίγεται στις αρχές του αιώνα. Οι ήρωες παλεύουν να κερδίσουν τη ζωή. Και, παρά τις αντιξοότητες, μοιάζει να τα καταφέρνουν. Ώσπου θα ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και τότε τα πάντα θα χαθούν. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Σύζυγοι, πατεράδες κι αδέρφια εξαφανίζονται... Με το τέλος της Κατοχής κάποιοι θα προσπαθήσουν να ανεβούν ξανά στην κορυφή. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι πάλι όχι... Και, μέσα σε αυτή τη δίνη, ο έρωτας που θα εμφανιστεί απρόσμενα θα αλλάξει την πορεία της ζωής των ηρώων, σφραγίζοντας μοιραία το πεπρωμένο τους.

Η αγάπη ριζώνει στις καρδιές των πρωταγωνιστών, η μοίρα, όμως, άλλα είχε γράψει στα κατάστιχά της για κείνους, κι αυτοί, αγνοώντας τα όσα τους επιφυλάσσει η ζωή, παραδίδονται αμέριμνοι στα πάθη τους. Μίση, έρωτες, συγκρούσεις, λάθη. Και ένα μεγάλο μυστικό, που θα αποκαλυφθεί απειλώντας να οδηγήσει τους ήρωες στην άβυσσο...

πηγή: vivliolatreia: Οι ήρωες παλεύουν να κερδίσουν τη ζωή http://vivliolatreia.blogspot.com/2011/06/blog-post_26.html#ixzz1QfE4Tq3T

"Η αδελφότητα των στεναγμών" στα ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΙΒΑΝΗ»

Νίκου Ντακάκη: «Η αδελφότητα των στεναγμών»

Ένα μυθιστόρημα ποταμός με ήρωες που προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή

Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011 - Της ΕΥΑΣ ΛΑΔΙΑ

Αν ο Νίκος Ντακάκης έγραφε στην εποχή που μεσουρανούσαν στην πνευματική ζωή του τόπου ο Μιχάλης Μυρ. Παπαδάκης, ο Ανδρέας Σταυρουλάκης, ο Νίκος Νιουράκης ή ο Κώστας Μαμαλάκης, θα είχε την τύχη να πάρει σύντομα μια από τις πρώτες θέσεις της πνευματικής μας ζωής.

Στην εποχή μας που τα ενδιαφέροντα εστιάζονται σε ανταποδοτικές αξίες, και η δημοσιογραφία ασχολείται με τις πνευματικές δημιουργίες στο πλαίσιο επικοινωνιακής πολιτικής, θα πρέπει να προηγηθούν οι αξιολογήσεις από τους «εκτός των τειχών» ειδικούς, για να προσέξεις το λογοτέχνη και το βιβλίο του.

Ο Νίκος Ντακάκης είναι πλάι μας, ακούμε την καλημέρα του και απολαμβάνουμε το σχόλιό του, αλλά έπρεπε να προηγηθεί η δισέλιδη συνέντευξη στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» και οι συζητήσεις των βιβλιόφιλων στα blogs, για να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελεί πια μια σταθερή λογοτεχνική αξία που πλουτίζει την πόλη των γραμμάτων και τεχνών.

Βέβαια από το πρώτο του βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την εξαιρετική αφηγηματική του χάρη και τη δεξιότητά του στη διάπλαση χαρακτήρων σε εκμαγεία ιστορικής μνήμης και κοινωνικής ζωής άλλων εποχών.

Για την «Αδελφότητα των στεναγμών» δεν περιμέναμε τη βαρύνουσα υπογραφή «Λιβάνη» για να εντυπωσιαστούμε ιδιαίτερα όσοι γνωρίζουν πόσο δύσκολα προσεγγίζει ένας νεοεμφανιζόμενος λογοτέχνης τους κορυφαίους εκδοτικούς οίκους, που εξετάζουν το δημιούργημα με την ψυχρή λογική του επιχειρηματία.

Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση το βιβλίο φαινόταν ότι θα ξεχωρίσει. Γιατί διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που εξασφαλίζουν την εκδοτική του επιτυχία.

Πρόκειται, όπως εύστοχα αναγράφεται στο οπισθόφυλλο, για «ένα μυθιστόρημα ποταμός που ξεκινά να ξετυλίγεται στις αρχές του αιώνα. Οι ήρωες παλεύουν να κερδίσουν τη ζωή. Και παρά τις αντιξοότητες, μοιάζει να τα καταφέρνουν. Ώσπου θα ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και τότε τα πάντα θα χαθούν. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Σύζυγοι, πατεράδες κι αδέρφια εξαφανίζονται. Με το τέλος της Κατοχής κάποιοι θα προσπαθήσουν να ανεβούν ξανά στην κορυφή. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι πάλι όχι...

Και, μέσα σε αυτή τη δίνη, ο έρωτας που θα εμφανιστεί απρόσμενα θα αλλάξει την πορεία της ζωής των ηρώων, σφραγίζοντας μοιραία το πεπρωμένο τους. Η αγάπη ριζώνει στις καρδιές των πρωταγωνιστών, η μοίρα όμως άλλα είχε γράψει στα κατάστιχά της για κείνους, κι αυτοί, αγνοώντας τα όσα τους επιφυλάσσει η ζωή, παραδίδονται αμέριμνοι στα πάθη τους, Μίση, έρωτες, συγκρούσεις, λάθη. Κι ένα μεγάλο μυστικό, που θα αποκαλυφθεί απειλώντας να οδηγήσει τους ήρωες στην άβυσσο...»

Ο Νίκος Ντακάκης καταφέρνοντας να διαχειριστεί με αξιοσύνη μια αρκετά δαιδαλώδη πλοκή, σαν να δημιουργεί παράλληλες ιστορίες, έχει επιτύχει να συνδέσει τη μυθοπλασία με πραγματικά γεγονότα από την καθημερινότητα άλλων εποχών.

Κι ένα ακόμα χάρισμα που πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν αδικεί κανέναν από τους ήρωές του αφήνοντας τον αναγνώστη να τους αξιολογήσει καθώς εξελίσσεται η υπόθεση. Και μόνο το γεγονός ότι πλέκει το μύθο του σε κομμάτια από ιστορική πραγματικότητα, εκπαιδεύει το σημερινό αναγνώστη που έχει κενά γνώσης για περιόδους της σύγχρονης ιστορίας που συνοπτικά μας δίνουν τα βιβλία.

Όλα κρίνονται από ένα μυστικό που αποτελεί και το κλειδί της αριστουργηματικής πλοκής. Είναι μια ευφυής ιδέα του συγγραφέα που αποδεικνύει ότι ξέρει καλά την τέχνη να ταξιδεύει τον αναγνώστη του. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο δεν περιμένεις να το διαβάσεις όταν σου μείνει χρόνος. Από τις πρώτες σελίδες καθηλώνεσαι και θέλεις να αφοσιωθείς στην ανάγνωση. Είναι οι ήρωες που σε κερδίζουν, είναι και το θέμα που συναρπάζει.

Μέσα από γεγονότα που αποτελούν ψηφίδες από βιωματικές μνήμες του αναγνώστη, ακόμα και ψήγματα από την προφορική παράδοση, παρακολουθούμε μια ανθρώπινη τραγωδία, από τις τόσες που σκηνοθετεί ζωή, που μετά από μια καταιγίδα συναισθημάτων, συγκρούσεων, αντιπαραθέσεων οδηγείται στην κάθαρση από την έρωτα.

Μέχρι τότε όμως ο αναγνώστης έχει προβληματιστεί παρακολουθώντας τη ροή καθώς ο συγγραφέας «ψυχογραφεί» χαρακτήρες που έχουν σπιλωθεί από τις πράξεις τους, περιθωριοποιούνται στη συνείδηση κάθε έντιμου ανθρώπου, για να φανεί στη συνέχεια, χωρίς να αλλοιωθεί στο παραμικρό η δομή του έργου, η άλλη τους πλευρά. Εκείνη η ανθρώπινη που μπορεί να γεφυρώνει χάσματα μέσα από πράξεις αγάπης. Κι όταν την τέρψη του καλού αναγνώσματος συνοδεύει ο προβληματισμός, τότε ο συγγραφέας πέτυχε το μεγάλο του στοίχημα.

Θα συνιστούσαμε θερμά το βιβλίο στους αναγνώστες μας με τη βεβαιότητα ότι θα υποκλιθούν με σεβασμό στη γραφή του Νίκου Ντακάκη αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν ανερχόμενο λογοτέχνη που σύντομα θα καμαρώνουμε ακόμα ψηλότερα.

Συνέντευξη στα Επίκαιρα τεύχος 67ο

Συνέντευξη στη Δέσποινα Σαββοπούλου – ΕΠΙΚΑΙΡΑ τεύχος 67^ο

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα – ποταμός, το νήμα του οποίου αρχίζει να ξετυλίγεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ώσπου να ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί Η αδελφότητα των στεναγμών του Νίκου Ντακάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη. ο συγγραφέας πλέκει τις ιστορίες των ηρώων του και με έμπνευση τους οδηγεί προ των πυλών των πράξεών τους. Στέκεται, ωστόσο, δίπλα τους με κατανόηση και ευαισθησία και δεν τους αφήνει να γίνουν έρμαιο της μοίρας τους. Μίση, έρωτες, συγκρούσεις, λάθη, κυριαρχούν. Κι ένα μεγάλο μυστικό που αποκαλύπτεται απειλεί να οδηγήσει τους ήρωες στην άβυσσο…

Το μυθιστόρημα σας διατρέχει το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και εξελίσσεται στην πορεία του χρόνου. Τι θέλατε να δώσετε στους αναγνώστες σας μέσα από την ιστορία που διηγείστε;

Θα ήμουν ανειλικρινής εάν υποστήριζα πως θέλω να δώσω κάτι ή να στείλω μηνύματα. Απλά προσπαθώ να αποτυπώσω, όσο γίνεται καλύτερα, το κλίμα της εποχής στην οποία αναφέρομαι και αφήνω τους ήρωες να οδηγήσουν τον αναγνώστη, να τον προβληματίσουν και να αποκομίσει τελικά ό,τι θέλει αυτός. Θεωρώ πως ο αναγνώστης σήμερα είναι περισσότερο υποψιασμένος και απεχθάνεται τα κάθε είδους κλισέ.

Υπάρχουν στοιχεία βιογραφικά της οικογένειας σας μέσα στο βιβλίο σας; Κατά πόσο πιστεύετε ότι ένας συγγραφέας αντλεί από τα βιώματα του και πόσο τα μετασχηματίζει στη συνέχεια μυθιστορηματικά;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία της οικογένειάς μου ούτε του ευρύτερου κύκλου μου. Πιστεύω ωστόσο πως τα βιώματα και τα ακούσματα ενός συγγραφέα, όπως στην περίπτωσή μου, αποτελούν μια τεράστια πηγή άντλησης υλικού. Το ζητούμενο είναι πώς τα καταφέρνει μετά να τα πλάσει, να τα μετουσιώσει και να τα μετασχηματίσει σε μυθιστόρημα

Το μυστικό είναι καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας σας. Πιστεύετε ότι τα μυστικά, οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες και ο έρωτας είναι απαραίτητα συστατικά ενός καλού μυθιστορήματος;

Μυστικά, ίντριγκες, δολοπλοκίες όπως και ο έρωτας, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Δεν τα θεωρώ όμως απαραίτητο συστατικό ενός καλού μυθιστορήματος. Αντίθετα, το βλέπω πιο απλά. Όπως, ας πούμε, μια ιστορία που θέλετε να την διηγηθείτε στους φίλους σας. Για ποιο λόγο θα μπείτε στον κόπο να κάνετε κάτι τέτοιο; Κατά τη γνώμη μου, επειδή κρίνετε πως παρουσιάζει ενδιαφέρον και επιθυμείτε να τη μοιραστείτε μαζί τους. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το βιβλίο. Κάτι κίνησε το ενδιαφέρον του συγγραφέα, κάτι τον συγκίνησε, κάτι τον εξιτάρησε και θέλησε να το αποτυπώσει στο χαρτί.

Τι ιστορίες πιστεύετε ότι έχουν ανάγκη να διαβάζουν σήμερα οι αναγνώστες;

Κάτι που θα τους ανακουφίσει. Στη σημερινή γκρίζα και μίζερη πραγματικότητα κάποιοι επιμένουν να διαβάζουν, όπως και κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να γράφουν. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό το μουντό της εποχής μας και να δώσω μια νότα αισιοδοξίας, που όλοι μας έχουμε ανάγκη.

Πιστεύετε στο πεπρωμένο και πόσο μπορούν οι άνθρωποι να το αλλάξουν;

Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Αλίμονο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα και να καθίσουμε σε μια άκρη να κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν μπορώ από την άλλη να παραγνωρίσω το γεγονός ότι τυχαία συμβάντα, συμπτώσεις, συγκυρίες, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε, παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο, τόσο στον ρου της Ιστορίας όσο και στην πορεία που θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια. Ετοιμότητα, προσήλωση στον στόχο και διαρκής αγώνας είναι η συνταγή για να διαμορφώσουμε τη δική μας διαδρομή.

Η αναγνωσιμότητα και η αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό τι σημαίνει για σας;

Πολλά. Όπως ο καθένας που εκφράζει δημόσια τη γνώμη του επιθυμεί να γίνεται αποδεκτή και χαίρεται όταν το πετυχαίνει, το ίδιο και ο συγγραφέας αισθάνεται ικανοποίηση από την απήχηση που έχουν τα βιβλία του. Ένας λόγος ζεστός, μια καλή κριτική του δίνει δύναμη για να συνεχίσει να γράφει.

Ζείτε στο Ρέθυμνο, όπου ασχολείστε και με τα κοινά. Ποια είναι η σχέση του κοινού με τη λογοτεχνία στην πόλη σας;

Ζω και εργάζομαι στο Ρέθυμνο, την πόλη των γραμμάτων, όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται, με πλούσιο παρελθόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Και είναι παρήγορο που ακόμη και σήμερα ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ασχολείται με τα διάφορα είδη λογοτεχνίας.

Γράφετε ήδη το επόμενο βιβλίο σας και τι θέμα θα έχει;

Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να καθίσω σε ησυχία και σε πρώτη ευκαιρία γράφω. Το θέμα μου; Μια τυχαία συνάντηση του Πέτρου με τον Μάρκο σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας, το φθινόπωρο του 2007, γίνεται η αιτία για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία, που η αρχή της βρίσκεται στις σκοτεινές ημέρες του 1945, λίγους μήνες δηλαδή πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Κρήτη. Προς το παρόν δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, γιατί φοβούμαι μήπως με θεωρήσουν μαρτυριάρη οι ήρωες, μου θυμόσουν και αρνηθούν να συνεργαστούν.