Τίτλοι τέλους

Η αυλαία έπεσε και όλος ο θίασος βγήκε επί σκηνής. Μόνο που αντί για χειροκρότημα κυριαρχεί παγωμάρα στο ακροατήριο. Και κατήφεια. Και προβληματισμός. Γιατί αυτή η κυβέρνηση αναγκάστηκε, κάτω από το βάρος των σκανδάλων και των αδιεξόδων που η ίδια δημιούργησε, να κατεβάσει άρον άρον το έργο και να γράψει μόνη της τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Αναμφισβήτητα το θέαμα που παρουσιάζεται σήμερα είναι θλιβερό, με υπουργούς να διαφωνούν δημόσια, βουλευτές να παραιτούνται και άλλους πάλι να εγκαταλείπουν πανικόβλητοι τη μάχη, προτού αυτή αρχίσει καν.

Πάνε σε εκλογές, λοιπόν! Γρήγορα γρήγορα και μάνι μάνι, μπας και μπορέσουν να διασώσουν κάτι. Αλήθεια, τι; Την εξουσία που όνειρο ήταν και πάει, ή τη χαμένη αυτοπεποίθηση πασπαλισμένη με μπόλικη αλαζονεία;

Παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και την αγωνιώδη προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μονίμως απορών και μόνιμα τα πάντα αγνοών εμφανίστηκε, ως συνήθως. Ισχυρίστηκε πως του ξέφυγε το ένα, πως υποτίμησε το άλλο, άλλωστε άνθρωπος είναι κι αυτός και πού να τα προλάβει όλα, και ζήτησε την κατανόησή μας. Αλλά τώρα έμαθε, λέει. Και πείσμωσε και θύμωσε. Και θα δώσει τη μάχη όπως αυτός ξέρει και θα αγωνιστεί όσο ποτέ, γιατί τον πονά αυτόν τον τόπο. Και γιατί «έχει τάξει εαυτόν εις την υπηρεσίαν του έθνους», όπως θα έλεγαν σε παλαιότερα χρόνια. Προσπάθησε να το παίξει ειλικρινής, να φαίνονται πειστικά τα λόγια του, αλλά τον πρόδωσε το ύφος και η ένταση της φωνής του. Ο ένοχος είναι αυτός που φωνασκεί, που χειρονομεί, που θέλει να παρουσιάζεται αδικημένος και παραξηγημένος. Αλλά ο ίδιος αυτή τη στάση κράτησε. Εν πάση περιπτώσει, σε κάποιες στιγμές ήταν ανθρώπινος, ειδικά όταν έκανε την αυτοκριτική του και όταν τα έβαλε με τους υπουργούς του.

Αντιμετωπίζει προβλήματα η οικονομία, είπε. Και πρέπει να γίνουν εκλογές γιατί έτσι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Για να μπορέσει η νέα κυβέρνηση, με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, να τα αντιμετωπίσει. Μόνο που σε αυτό το σημείο έβαλε την παλιά κασέτα. Αυτήν του καλοκαιριού του 2007 που πάλι προσέφυγε πρόωρα στις κάλπες για την αντιμετώπιση των ίδιων προβλημάτων. Της οικονομίας πάλι. Και βέβαια τότε κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν έκανε τίποτα, ή μάλλον, αντί να τη φτιάξει, την ξεχαρβάλωσε εντελώς. Τώρα όμως, κατά τους ισχυρισμούς του, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εντάξει, του πήρε δυο χρόνια, αλλά την ανακάλυψε την αιτία και έχει το φάρμακο έτοιμο. Οι μισθωτοί τού φταίνε και οι συνταξιούχοι. Και μόλις τους παγώσει τον μισθό για δυο τρία χρόνια, μόλις τους περικόψει υπερωρίες και επιδόματα, όλα θα φτιάξουν ως διά μαγείας.

Α, ρε κακόμοιρε Έλληνα, πόσο σε υποτιμούν και πόσο σε δουλεύουν χοντρά! Πολύ χοντρά όμως! Γιατί δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση. Δεν έκαναν αυτοί την απογραφή, ούτε τους πειραματισμούς του Αλογοσκούφη, ούτε βέβαια ψήφισαν αυτοί τον βασικό μέτοχο του αλήστου μνήμης Ρουσόπουλου. Δεν διαχειρίστηκαν με τρόπο ληστρικό τα δημόσια οικονομικά. Δεν τοποθέτησαν σε τοξικά ομόλογα τα αποθεματικά των ταμείων. Δεν είχαν καμιά σχέση με κουμπάρους, Ινδούς και αναψυκτήρια, με άγονες γραμμές και Βατοπέδια. Δεν ήταν αυτοί που βούτηξαν βαθιά τα δάχτυλά τους στο μέλι. Δεν ήταν αυτοί που κυβερνούσαν σχεδόν έξι χρόνια, ούτε αυτοί που αποκαλούσαν υποτιμητικά Κασσάνδρες όσους επέμεναν να τους επισημαίνουν πως σίγουρα δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά αυτοί, κόντρα σε κάθε λογική, εξακολουθούσαν να αρμενίζουν στραβά. Διαβεβαίωναν μάλιστα όλα αυτά τα χρόνια, με φανατισμό νεοφώτιστου, πως η οικονομία μας είναι ισχυρή και πέρα για πέρα θωρακισμένη απέναντι στη διεθνή κρίση. Πως έχει αντοχές και πως αρκούσε η «ήπια προσαρμογή» και πως όλα τα υπόλοιπα τα έλεγαν οι κακοί για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Τώρα τι έγινε εντελώς στα ξαφνικά και άλλαξαν τροπάριο; Έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους; Εξωράιζαν τα πράγματα όσο τους έπαιρνε και τώρα διαπίστωσαν πως δεν πάει άλλο; Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο. Ας βγουν ωστόσο να το παραδεχτούν. Ας ζητήσουν συγγνώμη από αυτούς που τους πίστεψαν πρώτα και μετά βλέπουμε.

Τώρα ο «καταλληλότερος», με ύφος μετανοούσας Μαγδαληνής, μας υπόσχεται πως θα ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Θυσίες ζητά, πόνο και αίμα ευαγγελίζεται, έχοντας στοχοποιήσει και τα υποψήφια θύματα που δεν είναι άλλα από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τους μόνους εύκολους. Αυτούς που καλούνται να σηκώσουν για μια ακόμη φορά τον Σταυρό του μαρτυρίου. Δεν ακούσαμε όμως να αρθρώνει λέξη για την κακοδιαχείριση, για το σπάταλο κράτος, για τη χλιδή των ολίγων και για τις στρατιές των εκλεκτών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Για τους διοικητές, τους προέδρους, τα άπειρα διοικητικά συμβούλια, τα golden boys, τους συμβούλους, τους ειδικούς συνεργάτες και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους. Για τους δεκάδες χιλιάδες κρατικοδίαιτους που έχουν στην αποκλειστική τους διάθεση κρατική λιμουζίνα, με οδηγό παρακαλώ, για τις μετακινήσεις τους, είτε για υπηρεσιακές πρόκειται είτε για καθαρά προσωπικές. Παρέλειψε επίσης να μιλήσει για την Ελλάδα που, επί των ημερών του, μεταβλήθηκε σε κράτος-παρία της Διεθνούς Σκηνής. Για τα εθνικά θέματα που καταφέραμε να μη γινόμαστε κατανοητοί πλέον και βέβαια να μην έχουμε συμπαράσταση από πουθενά. Για την εξαθλιωμένη ύπαιθρο, την αγορά που άφησε ασύδοτη στο έλεος των κερδοσκόπων και την πηγμένη στον καπνό και το αποκαΐδι Ελλάδα. Τα ξέχασε όλα αυτά;

Αναμφίβολα το κράτος εκπέμπει SOS. Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται υπό διάλυση και η οικονομία σε κίνδυνο. Σοβαρό όμως. Σοβαρότατο. Τι πρέπει να γίνει; Να τους διώξει αμέσως ο λαός καταψηφίζοντάς τους και να αναθέσει σε άλλους, περισσότερο ικανούς, τη διακυβέρνηση της χώρας. Έτσι κι αλλιώς μόνοι τους κατέβασαν το έργο στη μέση της σαιζόν, δηλώνοντας αδυναμία, και εισέπραξαν χλεύη αντί για χειροκρότημα.

Η Νέα Δημοκρατία φεύγει, το ΠΑΣΟΚ έρχεται! Αυτή τη στιγμή, όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, είναι το μόνο που μπορεί να πατήσει φρένο στον κατήφορο και να αρχίσει την επιχείρηση για την ανόρθωση της χώρας. Όμως η ευθύνη του είναι μεγάλη γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Επειδή παίζει μόνο του στο γήπεδο και αποτελεί την ύστατη ελπίδα. Το παρήγορο είναι πως ο Παπανδρέου δείχνει να έχει κατανοήσει πλήρως το δύσκολο έργο που θα κληθεί να αναλάβει. Κρατά χαμηλούς τόνους και μιλά για συνετή διακυβέρνηση με ευρύτερες συμμαχίες και συγκλίσεις. Το μέλλον θα δείξει αν θα τα καταφέρει και σε ποιο βαθμό. Αλλά τώρα, έτσι κι αλλιώς, είναι η μοναδική λύση.

Τα υπόλοιπα κόμματα, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, μόνο δευτερεύοντα ρόλο μπορούν να παίξουν. Ο Καρατζαφέρης, παρά το ότι βλέπει να ανοίγεται μπροστά του πεδίο δόξης λαμπρό, δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά γιατί το κόμμα του, καλώς ή κακώς, χαρακτηρίζεται ακραίο και είναι πάνω απ’ όλα ξενοφοβικό. Το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς στον κόσμο του βρίσκεται, περιχαρακωμένο στον Περισσό και αποστασιοποιημένο από τους πάντες και τα πάντα. Δηλώνει πως δεν το ενδιαφέρουν οι συμμαχικές κυβερνήσεις ούτε άλλου είδους συνεργασίες, πολύ περισσότερο δε, δεν ασχολείται με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας γιατί φαίνεται πως έχει άλλα θέματα, σπουδαιότερα, να ασχοληθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είναι από μόνος του μια πονεμένη ιστορία. Εκεί υπάρχουν επίδοξοι αρχηγοί πολλοί, είναι κι οι ψηφοφόροι λίγοι, πού να βρεθεί λύση; Τελικά αποφάσισαν, λέει, να πάνε στις εκλογές με 11 αρχηγούς. Άντε, παιδιά, και καλά κρασιά μέρες τρυγητού που είναι!

ΥΓ. Μόλις πληροφορήθηκα τη δήλωση Αλαβάνου πως δεν θα είναι τελικά υποψήφιος. Τι σκληροί που γίνονται καμιά φορά αυτοί οι μέντορες! Πρώτα έριξε τον άμαθο Τσίπρα στα βαθιά, τάραξε σαν άλλος Ποσειδώνας τα νερά και μετά τον άφησε στα μανιασμένα κύματα να τον χτυπούν ανελέητα στα βράχια.