Ο στρατηγός κι ο μετανάστης

Εκδηλώσεις οργανώνονται για τους μετανάστες από κόμματα και φορείς. Για να ευαισθητοποιήσουν τάχα μου την κοινωνία. Κι ήταν το Πανεπιστήμιο Κρήτης που οργάνωσε μια τέτοια σε συνεργασία με τη Σχολή της Αστυνομίας στην πόλη μας. Και κάθισε ο υποστράτηγος Πολύδωρας (διευθυντής των αστυνομικών σχολών κι εξάδελφος του υπουργού) στην πρώτη σειρά και βαριόταν απελπιστικά και τους ομιλητές και τις ομιλίες. Να προβληθεί ήθελε ο άνθρωπος, όχι να τους ακούσει. Κι εκεί που τα προσωπεία έπεσαν εντελώς ήταν όταν ανέβηκε στο βήμα ο κ. Αλί Χαγκ που έλκει την καταγωγή από το Σουδάν. Τι κι αν είναι λαμπρός επιστήμονας ο άνθρωπος (καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου), τι κι αν έχει κατακτήσει υψηλότατη αποδοχή στην κοινωνία με την όλη παρουσία του, τι κι αν στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ είχε αναδειχθεί πρώτος σε ψήφους σύνεδρος, δεν παύει όμως να είναι μετανάστης. Δίκαια λοιπόν εισέπραξε την ιερή αγανάκτηση του υποστράτηγου που σκαιότατα του αφαίρεσε τον λόγο. Πάλι καλά δηλαδή που δεν διέταξε να τον συλλάβουν και να τον μαστιγώσουν, έγραφα τότε σε άρθρο μου με τον τίτλο «Μετανάστης φτωχός και μόνος». Και ενθυμούμαι πολύ καλά την αγανάκτηση του κόσμου, των παρευρισκομένων, των φορέων, των απλών πολιτών.
Άρθρα γράφτηκαν πολλά, καταδικαστικά της αυταρχικής συμπεριφοράς του στρατηγού, όλα. Έγινε κάποια προσπάθεια στη συνέχεια ν’ αμβλυνθούν οι εντυπώσεις, κάποιες δικαιολογίες ψέλλισε ο ίδιος, στάλθηκε και στις εφημερίδες μια ανακοίνωση μακροσκελέστατη με τις θέσεις του. Δεν είναι τα πράγματα έτσι, έλεγε, κι ούτε που του πέρασε από το μυαλό να θίξει τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα κ. Αλί Χαγκ Μωχάμεντ.
Έληξε η υπόθεση, σκέφτηκα, κι άρχισα ν’ αναζητώ μέσα μου την αιτία της παρεξήγησης. Ίσως να ήταν κουρασμένος, ίσως αγχωμένος με τις τόσες ευθύνες, ίσως η κακή στιγμή που λέμε, άνθρωπος είναι κι αυτός τέλος πάντων, μην τον κρεμάσουμε κιόλας. Το είχα ξεχάσει σαν γεγονός, εδώ έχουν συμβεί τόσα κι άλλα τόσα από τότε, ώσπου…
Ώσπου είδα τον φίλο γιατρό, μπροστά μου, στο γραφείο μου. Το παράπονό του ήθελε να μου πει, τον πόνο του, την αγανάκτησή του να εκφράσει. Αγωγή, λέει, του έκανε ο στρατηγός. Πώς το λέμε, «εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και τα βόδια», κάπως έτσι. Με πήραν τα γέλια. Γέλιο κακό, νευρικό, ασταμάτητο, απ’ αυτό που φέρνει δάκρυα στα μάτια. Τα ’χασε ο γιατρός βλέποντάς με.
«Γιατί γελάς;» με ρώτησε.
«Γιατί ’ναι για γέλια, γιατρέ», τ’ απάντησα μόλις μπόρεσα. Οι άνθρωποι είναι καταγέλαστοι μόνο που θέλουν προσοχή γιατί ’ναι επικίνδυνοι. Εσύ δηλαδή τι νόμιζες; Πως θα σου τη χάριζαν; Αυτοί λίγο θέλουν ακόμη να μας γυρίσουν στην εποχή του «αποφασίσαμεν και διατάζομεν». Κι όπως τους έχει φουσκώσει τα μυαλά ο εξάδελφος και συνεπώνυμος υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο κ. Πολύδωρας ντε, που μας κάνει και χάρη, που εκτίει ποινήν, γίνονται περισσότερο επιθετικοί. Αδύναμοι είμαστε κι εσύ κι εγώ μπροστά στο μεγαλείο της εξουσίας τους. Γι’ αυτό «μη μιλάς, μη γελάς», σε συμβούλευα σε άρθρο μου παλιότερα. Ή μάλλον γέλα. Κοίτα τους στα μάτια και γέλα. Τα χάνουν κι αντιδρούν σπασμωδικά όπως τώρα με αγωγές και ζητούν διώξεις κι αποζημιώσεις.