Φυλακές

Ελλάδα δεν είναι το Βατοπέδιο μόνο. Δεν είναι τα σκάνδαλα, οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Δεν είναι οι θεατρινισμοί και οι ακραίοι λαϊκισμοί του Αλαβάνου, ούτε οι εθνικοπατριωτικές εξάρσεις του Καρατζαφέρη. Ελλάδα δεν είναι τα ριάλιτι, η σύλληψη του Καρβέλα και της Πάνια, ούτε του Ψωμιάδη και της Εξεταστικής τα καμώματα. Ελλάδα είναι οι άνθρωποί της, οι αγωνίες, οι καημοί και τα βάσανά τους. Είναι του άνεργου το παράπονο, του μικρομεσαίου η ανασφάλεια και το άγχος της πικραμένης νοικοκυράς που ψάχνει εναγώνια να βρει κάτι να μαγειρέψει.
Ελλάδα δεν πρέπει να είναι το κράτος της πλάκας, όπως συνηθίζει να το αποκαλεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα Νέα, της ανοργανωσιάς, του θράσους και της αναλγησίας, που αφήνει τον συνταξιούχο χωρίς φάρμακα επειδή το αφερέγγυο Δημόσιο δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς. Δεν πρέπει να είναι αυτή που αφήνει τα νοσοκομεία στο έλεος χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές. Που επιτρέπει στους προμηθευτές να τα ξεφτιλίζουν αφαιρώντας τους τα μηχανήματα που ξέχασαν απλήρωτα. Που θέτει σε κίνδυνο την υγεία όλων μας επειδή δεν διαθέτουν τα απαραίτητα εφόδια. Έρανο έκαναν, λέει, οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας για να αγοράσουν γάζες. Αυτά μετέδιδε το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ προχθές το πρωί. Τα χάλια μας, λέω εγώ. Γιατί σίγουρα δεν πρέπει να είναι αυτή η Ελλάδα που ονειρευτήκαμε.
Κόσμος πολύς και φέτος στην επέτειο για την εξέγερση το Πολυτεχνείου. Ουρές έκαναν οι κάθε λογίς επίσημοι για να καταθέσουν στεφάνι. Οι περισσότεροι μόνο για να φανούν. Για να τους πάρει η τηλεόραση και να μεταδώσει τα λίγα κούφια, ξύλινα, λόγια που παπαγαλίζουν κάθε φορά και που επιτρέπει ο πολύτιμος τηλεοπτικός χρόνος να μεταδοθούν. Και την ίδια ώρα στις φυλακές η Ελλάδα αργοπεθαίνει μαζί με το φιλότιμο του Έλληνα και τις στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας που επιβάλουν τον σωφρονισμό και όχι την εξόντωση.
Απέχουν από το συσσίτιο 5500 συνάνθρωποί μας που είχαν την ατυχία να βρεθούν κρατούμενοι. Που μπορεί να εγκλημάτησαν αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Κι όμως το κράτος, αυτό της πλάκας, τους στοίβαξε σε μισάνθρωπα κτήρια και τους υποχρεώνει να ζουν καθημερινά κάτω από πανάθλιες συνθήκες. «Έχω για προσκέφαλο την τουαλέτα», δηλώνει ο ένας. «Κάθε ίχνος αξιοπρέπειας πεθαίνει εδώ μέσα», φωνάζουν άλλοι. Έραψαν τα στόματά τους πολλοί, στην έσχατη προσπάθειά τους να ακουστούν, ενώ κάθε μέρα πεθαίνουν κι άλλοι. Και η Ελλάδα ασχολείται με την κυρία Μανωλίδου και τη «στιγμή της αλήθειας».
Στην κεντρική πολιτική σκηνή πάλι, γίνεται….του Εφραίμ. Ένα απίστευτο γαϊτανάκι αποκαλύψεων βρίσκεται σε εξέλιξη εμπλέκοντας όλο και περισσότερους, σε ολοένα και πιο ψηλά κλιμάκια. Μαφιόζικες μέθοδοι ξεδιπλώνονται, DVD, απειλές, εκβιασμοί, συναντήσεις που κρατούνται μυστικές, αντιμαχόμενες φατρίες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στο μεγαλύτερο πολιτικοεκκλησιαστικό σκάνδαλο όλων των εποχών. Άφωνος τους παρακολουθεί ο απλός λαός. Αυτός που ψάχνει το μεροκάματο και παλεύει σκληρά για να τα βγάλει πέρα.
Απούσα για άλλη μια φορά η επίσημη εκκλησία. Η Ελλαδική που οχυρώνεται πίσω από την δικαστική έρευνα κι ο Οικουμενικός Πατριάρχης που ανησυχεί μήπως του αμφισβητήσουν τα χρυσόβουλα. Κι αφήνουν τον κάθε Εφραίμ να αλωνίζει ασύδοτος, αντί να φωνάξουν ένα κουρέα και να του ξυρίσει μαλλιά και γένια, όπως λέει ο κόσμος στα καφενεία. Από την άλλη θα μου πεις, μήπως φταίει αυτός; Αφού του τα έδωσαν, καλά έκανε και τα πήρε. Στο κάτω κάτω αυτός έχει και ένα ατού. Για το καλό του μοναστηριού τα ζητούσα, δηλώνει, όχι για πάρτη μου. Οι άλλοι, οι υπερασπιστές των συμφερόντων του ελληνικού λαού, τι έκαναν; Ή ήταν τόσο ηλίθιοι που τους έπιασε κορόιδα ένας καλόγερος ή είναι επικίνδυνοι, φίλε μου. Κι εσύ τους πιστεύεις και τους ανέχεσαι ακόμη.
Αυτά, τα τόσο σοβαρά, διαδραματίζονται επί σκηνής την ώρα που ο Αλαβάνος τρώγεται με τα κολλέγια που η κουλτούρα του δεν τα επιτρέπει. Κι ο Καρατζαφέρης έχει μόνιμο καημό τα Σκόπια και το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης.
Άχου, κατακαημένη Ρούμελη, τι σου ’μελε να πάθεις. Άχου, φτωχέ τραπεζίτη, που σε βρήκαν σε δύσκολη φάση και σε εκβιάζουν για να αναγκαστείς να πάρεις τα 28 ψωροδις ευρώ που σου δίνουν!

Αυτή είναι η Ελλάδα, βρε παιδιά;

Γι’ αυτήν αγωνιστήκαμε;

Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα ’χει γίνει!