Δολοφόνοι

Αυτή τη φορά σκότωσαν ένα παιδί. Αμούστακο. Που είχε την ατυχία να πέσει πάνω στον τσαμπουκά, τον ράμπο, τον «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;», τον «θα δεις τι θα σου κάνω».
Σκότωσαν ένα παιδί 15-16 χρονών. Κι εγώ τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι. Να ουρλιάξω, να καταδικάσω, να γράψω. Δεν μπορώ όμως γιατί με πνίγει η οργή. Αγανάκτηση με διακατέχει για τους ανίκανους που ψηφίσαμε και τους βάλαμε να μας κυβερνούν. Αυτούς που είπαν στον αστυνομικό «το κράτος είσαι εσύ». Κι αυτός το πήρε τοις μετρητοίς, τραβάει το κουμπούρι και ρίχνει στο ψαχνό.
Αυτό το κράτος της πλάκας κατάντησε επικίνδυνο. Δεν σκέφτεται πια, δεν σχεδιάζει, γνωρίζει μόνο να εκτελεί εν ψυχρώ. Ακόμη και παιδιά. Πρόοδος σου λέει ο άλλος. Το κράτος της «ζαρντινιέρας» μετεξελίχθηκε σε κράτος δολοφόνος. Ιδεών, ελευθεριών, απροστάτευτων νεαρών. Επειδή έτσι του γουστάρει. Επειδή έτσι του έμαθαν να κάνει.
Καίγονται δυο μέρες τώρα αρκετές πόλεις, μαζί και η Αθήνα. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Γιατί κάποιους ίσως τους βολεύει αυτό. Αποσπάται η προσοχή του κοινού και βγαίνουν από το κάδρο το Βατοπέδι, η οικονομική κρίση και η ακρίβεια. Διαφορετικά πώς να εξηγήσει κανείς την άνεση με την οποία 150-200 κουκουλοφόροι τρομοκρατούν, βάζουν φωτιές, καταστρέφουν αυτοκίνητα, τράπεζες και μαγαζιά, λεηλατούν. Οι γνωστοί-άγνωστοι επί το έργον με ορμητήρια το Πολυτεχνείο, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, το Πάντειο. Η αστυνομία παρατηρητής εκ του μακρόθεν και η κυβέρνηση στα κανάλια σε ρόλο συγγενούς τεθλιμμένου.
«Βρε, δεν πάτε στον αγύριστο», λέω εγώ! Που εκτός από ανίκανοι και κλέφτες, μού προκύψατε και δολοφόνοι. Ηθικοί αυτουργοί, έστω.