Στο γκρίζο περιβάλλον της εποχής μας, μια αύρα ελπίδας μας συνεπήρε.
Όλους. Ευρωπαίους, Ασιάτες κι Αμερικανούς.
Τους Αφρικανούς ακόμη περισσότερο μιας κι ένα «δικό τους παιδί», ο Αφροαμερικανός Ομπάμα, κέρδισε τη μεγάλη μάχη κι αναδείχτηκε πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο. Τον σκέφτομαι αυτήν την ώρα. Αναλογίζομαι τις ευθύνες του και παγώνω.
Πώς θα τα καταφέρει να μεταμορφώσει την πιο μισητή χώρα του κόσμου; Πώς το όραμα θα γίνει πραγματικότητα; Πώς θα σταματήσουν οι πόλεμοι, το τσαλαπάτημα των λαών, ο ευτελισμός της ζωής και η βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σκέφτομαι όμως από την άλλη πως αυτή είναι η ώρα της μεγάλης Ελπίδας. Του Ονείρου. Των Προσδοκιών. Γι’ αυτό κι όλοι μας στέλνουμε τον Μπους και τα τσιράκια του στον εξαποδώ. Καλώς ήλθες, Ομπάμα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Γεια σου Νικο ασχετο με το σχολιο,ειμαι ρεθυμνο και πηρα τα βιβλια σου ισως η κακοηθεια να σου κανει καλο ειναι ενα ειδος διφημισης, πιθανον αυτοι με την αρνητικη τους κριτικη και χωρις να το εχουν καταλαβει να βγει το αντιθετο. Τωρα σχετικα με τον Ομπαμα πιστευω να δικαιωσει τις προσδοκιες του κοσμου,για μας τους ελληνες κανεις δεν μας εχει υποστηριξει απο παλια σε ολα τα εξωτερικα θεματα ειδικα χασουρα ειχαμε και ολοι τα αντιμαχομενα κρατη υποστηριζαν.Ευχομαι να λυθει π.χ. το σκοπιανο με τον νεο προεδρο,αν και δεν μπορω να καταλαβω γιατι αυτες οι δηθεν υπερδυναμεις ανακατευονται στα προβληματα των αλλων χωρων ,λες και σημερα θα τα λυσουμε με τους γκραδες,μεγαλο θεμα επιασα.Νασαι καλα ελευθερι
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλώς ήλθες, Ελευθερία, στο Ρέθυμνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τι πρόγραμμα έχεις, αλλά αν προλαβαίνεις θα επιθυμούσα να πιούμε ένα καφέ. Όσον αφορά τα σχόλια, τι να κάνουμε; Και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα, που λέγαν οι παλιοί μας.
Τώρα με τον Ομπάμα η ελπίδα έχει γιγαντωθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο που ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Έχεις δίκιο που είσαι επιφυλακτική. Oι Αμερικάνοι το συμφέρον τους βάζουν πάντα πάνω απ’ όλα. Μην ξεχνάς πως ο Μακάριος έβαλε τους Κύπριους να παίζουν τις καμπάνες στο άκουσμα της νίκης του δημοκρατικού Κάρτερ. Κι όμως, όχι μόνο δεν λύθηκε το Κυπριακό, αλλά ακόμη την πατά ο Τούρκικος στρατός κατοχής.
«Δημοκρατικός» υποτίθεται πως ήταν κι ο Κλίντον. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να ξεκινήσει πολέμους και να αιματοκυλήσει τα Βαλκάνια. Τώρα πάλι με τον Ομπάμα ελπίζουμε, γιατί, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Η προσωποποίηση των πολιτικών κατευθύνσεων, είναι βασική επιλογή επικοινωνίας των διαχειριστών της εξουσίας, σε παγκόσμιο επίπεδο και με τη βοήθεια της σκηνοθετικής απεικόνισης των media.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκω εντελώς αφελές να αναπαράγεται με την κοινότυπη αιτιολογία της ελπίδας που πεθαίνει τελευταία.
Eφημερίδα "Τα νέα" 11-11-2008
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=1408614
Η Φοίβη Αθηναίου έγραψε:
Λίγη ελπίδα δεν βλάπτει
Προς κ. Φοίβη Αθηναίου,
Στο γκρίζο περιβάλλον της εποχής μας, μια αύρα ελπίδας μάς συνεπήρε.
Όλους. Ευρωπαίους, Ασιάτες κι Αμερικανούς. Ο Αφροαμερικανός Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας. Αναλογίζομαι τις ευθύνες του και παγώνω. Πώς θα τα καταφέρει να μεταμορφώσει την πιο μισητή χώρα; Πώς το όραμα θα γίνει πραγματικότητα;
Πώς θα σταματήσουν οι πόλεμοι, το τσαλαπάτημα των λαών; Σκέφτομαι όμως από την άλλη πως αυτή είναι η ώρα της μεγάλης Ελπίδας. Των Προσδοκιών.
Νίκος Ντακάκης, Ρέθυμνο.
«Την κακολόγησε κανείς την επιλήψιμη ελπίδα; Κανείς. Εκτός από εκείνη την παλαιών αρχών απελπισία», έχει γράψει η ποιήτρια Κική Δημουλά, αγαπητέ Νίκο.
Γεια σου Νικο ,δεν μπορεσα να διαβασω εγκαιρως την προσκληση σου, προλαβα και ηπια καφε με την φωτεινη.Επειδη ομως στο ρεθυμνο ειναι ο γιος μου ο μεγαλος και κατεβαιων συχνα θα τα πουμε απο κοντα μολις ελθω παλι.Νασαι καλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή