Περί οικισμών, συνέχεια

«Μα τώρα η ενέργεια κι η έγνοια έχει να κάνει
πώς να μικρύνει το κακό κι όχι να σωπληθιάνει», έγραφα προ ημερών σχολιάζοντας τον αναβρασμό και την εύλογη ανησυχία που διακατέχει τους πάντες για το θέμα των οικισμών. Αστοχία υλικών ονομάζουν οι εμπειρογνώμονες την αδυναμία ενός υλικού να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές και κατά συνέπεια να μην αντέξει το βάρος υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Ο ίδιος όρος μού έχει καρφωθεί στο μυαλό το τελευταίο διάστημα.
Χωρίς να είμαι ειδικός, ούτε δικηγόρος είμαι ούτε μηχανικός, θεωρώ πως κάποιες αστοχίες, παραλείψεις ίσως, αλλά πολύ περισσότερο λανθασμένες κινήσεις αρμοδίων και μη, έφεραν τον Νομό σε δύσκολη θέση και τους άμεσα ενδιαφερόμενους σε κατάσταση απελπισίας.
Φαντάζεστε τι σημαίνει να έχετε ένα οικόπεδο στη ζώνη των 800 μέτρων, να το θεωρείτε εντός οικισμού και κατά συνέπεια αξιοποιήσιμο, να φορολογείστε γι’ αυτό και ξαφνικά να σας λένε πως είναι κατάλληλο μόνο για να καλλιεργείτε πατάτες; Μπορείτε να φανταστείτε σε τι σημείο απόγνωσης έχουν φτάσει άνθρωποι που έχουν δανειστεί κι έχουν ένα σπίτι σε φάση ανέγερσης; Και πολύ περισσότερο εργολάβοι και κατασκευαστές που έχουν πουλήσει σπίτια και διαμερίσματα και δεν μπορούν να τα μεταβιβάσουν κανονικά; Αυτοί δηλαδή τι πρέπει να κάνουν; Να πάρουν τα όπλα, να βγουν στους δρόμους και να πουν αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων ή να αρχίσουν τις ομαδικές αυτοκτονίες;
Προς τιμήν του, ο Νομάρχης αντιλαμβανόμενος τότε το μέγεθος του προβλήματος, εκτός των άλλων ενεργειών, με έγγραφό του έδινε εντολή στην Πολεοδομία να εξακολουθήσει να εκδίδει οικοδομικές άδειες μέχρι την οριστική διευθέτηση του προβλήματος. Ανακούφισε προσωρινά τους ενδιαφερόμενους με την ενέργειά του αυτή και έθρεψε τις ελπίδες πως σύντομα θα βρεθεί λύση. Καταμηνύθηκε όμως γι’ αυτό και βρέθηκε κατηγορούμενος.
Σύσσωμοι φορείς και απλοί πολίτες βρεθήκαμε στο πλευρό του υπερασπιζόμενοι το αυτονόητο και υποστηρίζοντας πως δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το κράτος να λειτουργεί από κεκτημένη και μόνο ταχύτητα και να συμπεριφέρεται σαν αφερέγγυο και ανέντιμο κράτος της πλάκας.
Ο κόσμος μαστίζεται από χίλια δυο δεινά. Από την αλματώδη άνοδο της τιμής του πετρελαίου που οδηγεί στα ύψη τις τιμές, τινάζει προϋπολογισμούς στον αέρα και φέρνει πληθωρισμό και ύφεση. Η αγορά στενάζει από την ακρίβεια, η τουριστική σαιζόν δεν εξελίσσεται ομαλά, το Ρέθυμνο βρίσκεται αποκομμένο από την υπόλοιπη Ελλάδα, μιας και το μοναδικό μεταφορικό μέσον που υπήρχε, το καράβι, το πήραν κι αυτό, και βιώνει μια από τις χειρότερες χρονιές στην ιστορία του. Και την ώρα που φαινόταν κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, που υπήρχαν διαβεβαιώσεις πως το θέμα των οικισμών βαίνει προς διευθέτηση, σαν βόμβα έσκασε το έγγραφο του Νομάρχη που θέτει σε αμφισβήτηση το Πολεοδομικό Σχέδιο των οικισμών του Πανόρμου, Μπαλί, Πλακιά και της Αγίας Γαλήνης. Οικισμών δηλαδή για τους οποίους δεν υπήρχε πρόβλημα και ούτε είχε τεθεί ποτέ το παραμικρό θέμα.
Κι εγώ, τώρα, ο αφελής, αναρωτιέμαι. Για κάτσε, κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτή την ιστορία. Ή πάθαμε όλοι μαζί ομαδική παράκρουση ή χρειαζόμαστε επειγόντως ξεματιάστρα. Τον Νομάρχη, τον Γιώργη τον Παπαδάκη, τον γνωρίζω προσωπικά δεκαετίες ολόκληρες. Είναι άνθρωπος, κατά γενική ομολογία, σοβαρός, χαμηλών τόνων, δραστήριος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για επιπολαιότητα ή για αψυχολόγητες ενέργειες.
Εκτός αν, άνθρωπος είναι κι αυτός, παρασύρθηκε από κακούς κι ανίκανους συμβούλους που όταν δεν μπορούν να παράξουν έργο βάζουν στόχο να χαλάσουν των άλλων για να τονίσουν έτσι την ύπαρξη και την ασημαντότητά τους. Και δεν εννοώ, βέβαια, την Αντινομάρχη, που χωρίς λόγο και αιτία, κάποιοι προσπαθούν να τη βάλουν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλους εννοώ. Αυτούς που από το 2004 έχουν αρχειοθετήσει έγγραφο του ΥΠΕΧΩΔΕ χωρίς να κάνουν την παραμικρή ενέργεια. Ενημέρωσαν τον Νομάρχη τότε; Του είπαν τι απαιτείται να γίνει και, εν πάση περιπτώσει, του γνωστοποίησαν πως «ακόμη και εάν είναι μη νόμιμες (οι μελέτες) αναπτύσσουν πλήρη έννομα αποτελέσματα μέχρις ότου ανακληθούν, καταργηθούν, ή ακυρωθούν»; Αυτά ανέφερε το έγγραφο μέσα. Του τα είπαν; Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια. Έγινε κάτι; Μας ενόχλησε κάποιος, ή μόνοι μας προσπαθούμε να βγάλουμε τα μάτια μας;
Ενός κακού μύρια έπονται, έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι. Εδώ όμως δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Χρειάζεται επαγρύπνηση συνεχής και αγώνας σκληρός για να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί τώρα πια. Μην τα γκρεμίσουμε όλα και δημιουργήσουμε καταστάσεις χαοτικές και ανεξέλεγκτες. Ελάχιστα με ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτών που απεργάζονται κακά για την πόλη. Γνωστοί είναι σε όλους, όπως είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που με καίει. Πώς να μικρύνει το κακό, δηλαδή, κι όχι να σωπληθιάνει.