Το κάπνισμα

Βαρέθηκα ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια. Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, διατείνονται ειδικοί και μη. Συμφωνώ μαζί τους κι εγώ, γιατί πες πες κατάφεραν να με πείσουν. Κι ας καπνίζουν οι άνθρωποι με διάφορους τρόπους από κτήσεως κόσμου. Κι ας φουμάρουν ακόμη κι οι πρωτόγονοι στα βάθη της ζούγκλας. Δεν θα αντιδικήσω μαζί τους ούτε θα επιχειρηματολογήσω υπέρ του καπνίσματος. Δεν νομίζω άλλωστε να υπάρχει άνθρωπος, με κουκούτσι μυαλό, που να ισχυρίζεται πως κάνει καλό. Καπνίζω όμως. Μετά μανίας. Εξαρτημένος είμαι και δεν το κρύβω. Τα δυο πακέτα την ημέρα με το ζόρι με φτάνουν. Όσες προσπάθειες κι αν έχω κάνει για να το κόψω, το ρημάδι, όλες, μα όλες, είχαν παταγώδη αποτυχία. Και δεν είμαι μοναχός μου. Χιλιάδες είμαστε, εκατομμύρια, αυτοί που δεν κάνουν χωρίς καπνό. Που δεν μπορούν να απολαύσουν τον καφέ χωρίς τσιγάρο. Που δεν μπορούν να χαλαρώσουν δίχως του, που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, που ανάβουν ένα πότε-πότε για να πάνε τα φαρμάκια κάτω.
Το κάπνισμα βλάπτει, λένε. Συμφωνούν σ’ αυτό γιατροί, και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου επιστήμονες εξειδικευμένοι. Βρήκαν την ευκαιρία λοιπόν κι οι αντικαπνιστές και μας πήραν σβάρνα. Βίαια, βάναυσα, προσβλητικά. Απόβλητους μας θεωρούν, σαν μιάσματα μας αντιμετωπίζουν. Κι η Πολιτεία από κοντά. Αρωγός και συμπαραστάτης σε μια προσπάθεια που αν εξετάσουμε προσεκτικά όλες τις παραμέτρους της, μπορεί να αποβεί άκρως επικίνδυνη. Γιατί λαμβάνει μέτρα και θεσμοθετεί νόμους και διατάξεις με το έτσι θέλω, για το καλό μου. Γιατί δεν ασχολείται με την πρόληψη, σιγά να μην το έκανε, ούτε απαγορεύει την πώληση καπνού. Άλλωστε η φορολογία του είναι από τις υψηλότερες και, όπως γνωρίζουμε όλοι, τα ταμεία είναι αδειανά κι έχουν ανάγκη από έσοδα οι σπάταλοι κυβερνήτες. Ακόμη κι από τη φορολογία του καπνού.
Από κάποια ημερομηνία, λέει, του 2010 θα απαγορευτεί το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους. Παντού. Στις δημόσιες υπηρεσίες, στα κέντρα διασκέδασης, στους χώρους δουλειάς. Όμως, εγώ δεν μπορώ να το κόψω. Μπορεί και να μη θέλω, τώρα πια, από πείσμα στους αναγκαστικούς νόμους και τις απόλυτες απαγορεύσεις. Γιατί η δράση προκαλεί αντίδραση κι η προσπάθεια βίαιης καταστολής, αντίσταση. Απλός νόμος της φυσικής είναι αυτός. Μ’ εμένα λοιπόν, και τα εκατομμύρια άλλους που θα επιμένουμε να καπνίζουμε, παρά τον διωγμό, τι θα γίνει; Έχει ληφθεί πρόνοια καμιά; Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι πως θα εξακολουθήσουμε να είμαστε Έλληνες πολίτες φορολογούμενοι που παράλληλα με τις υποχρεώσεις έχουμε και δικαιώματα τα οποία θα προστατέψει εντέλει ποιος;
Και το ποτό βλάπτει ίσως και περισσότερο. Την καρδιά, το συκώτι, το στομάχι. Και καρκίνο προκαλεί και το νευρικό σύστημα σμπαραλιάζει. Άφησε που πάνω από τα μισά τροχαία, οι ειδικοί το λένε, οφείλονται σ’ αυτό. Γιατί δεν απαγορεύεται όμως; Να σας απαντήσω εγώ. Γιατί η περίφημη ποτοαπαγόρευση, όταν εφαρμόστηκε στην Αμερική, το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιήσει τους εμπνευστές της, πράγμα που, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να συμβεί με τους σημερινούς, φασίζουσας νοοτροπίας, νομοθέτες. Και ο αέρας που αναπνέουμε μολύνεται από τα εργοστάσια, τις εκπομπές δηλητηριωδών και τοξικών αερίων από τα αυτοκίνητα και όχι μόνο, την αλόγιστη χρήση της ενέργειας και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Τι γίνεται μ’ αυτά; Ασχολείται κανένας; Βγήκε ποτέ μια γενικευμένη απαγόρευση; Κι εγώ θέλω, ας πούμε, να μπορώ να κάνω μπάνιο σε μια θάλασσα καθαρή, τη βρίσκω όμως; Που εκτός των άλλων ρύπων φτάνει δίπλα μου κι ένας συμπαθής, κατά τα άλλα, ζωόφιλος, συντροφιά μ’ ένα σκύλο σαν γαϊδούρι κι επικαλούμενος προσωπικές ελευθερίες θέλει να κολυμπήσει μαζί μου; Είμαστε μια κοινωνία της ανοχής γενικά, που κάπου όμως τα χάνουμε, αντιδρούμε σπασμωδικά και νομοθετούμε στο πόδι.
Σέβομαι το δικαίωμα του άλλου που θέλει να εργαστεί, να συναλλαγεί και να ξαποστάσει σ’ ένα χώρο καθαρό, χωρίς καπνίλα και βρωμιά. Πρέπει να σεβαστεί όμως κι αυτός το δικαίωμά μου να ζήσω και να πεθάνω όπως θέλω εγώ. Κι αν αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται, να υπάρξουν χώροι στεγασμένοι και ανθρώπινοι για τους καπνίζοντες, παντού. Ξέχωροι και ανεξάρτητοι. Εν ανάγκη, ας χωρίσουμε τα τσανάκια μας, βρε αδελφέ. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, όμως. Δεν μας θέλετε, δεν σας θέλουμε. Ας μαζευτούμε κι εμείς οι αθεράπευτοι κάπου, ας οργανωθούμε κι ας διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Εγώ κάνω την αρχή. Προτίθεμαι να διεκδικήσω άδεια για χώρο όπου θα επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε καπνιστές. Να δούμε ποιο δικαστήριο βασιζόμενο σε ποιο δίκαιο θα μπορέσει να μου το αρνηθεί. Διαφορετικά;
Διαφορετικά, αν ηττηθούμε, υπάρχει και η άλλη λύση. Έτσι κι αλλιώς την ιστορία, οι νικητές την γράφουν. Με την ισχύ τους επιβάλουν ποινές και επιτίμια. Στη μεγαλοψυχία τους θα αφεθούμε. Ίσως και να ανοίξουν το Μακρονήσι, τα Γιούρα και τους άλλους τόπους εξορίας και να μας μεταφέρουν εκεί. Απομονωμένοι και αποκομμένοι από τον έξω κόσμο, οι λεπροί του 21ου αιώνα να φουμάρουμε αρειμανίως χωρίς να ενοχλούμε. Ελπίζω να μην το αρνηθούν ακόμη και αυτό. Άλλωστε και οι πραγματικοί λεπροί είχαν το δικαίωμα μιας Σπιναλόγκας.