Δύο γάμοι και μια δολοφονία

Άφωνη έμεινε, η πάντοτε έτοιμη να συγκλονιστεί κοινωνία, από δύο γάμους και μια δολοφονία. Είμαι αρκετά μεγάλος πια και είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μου ιδέες και αντιλήψεις για να μπορέσω να επικροτήσω απλά και αβασάνιστα την ένωση, και με τα δεσμά του γάμου μάλιστα, δύο ατόμων του ιδίου φύλου. Από την άλλη οι εποχές αλλάζουν και είμαστε υποχρεωμένοι να τις ακολουθούμε. Οι κοινωνίες, όλο και πιο εύκολα τώρα, αποδέχονται καταστάσεις που παλαιότερα ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν όχι να αποδεχτούν αλλά ούτε να θέσουν σε συζήτηση και προβληματισμό.
Δεν είναι μακρινές οι εποχές που για την παρθενιά, λόγου χάρη, «την τιμή» μιας γυναίκας, γινόντουσαν εγκλήματα φοβερά ή εξανάγκαζαν τη δύστυχη παθούσα να εγκαταλείψει τον τόπο της, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, να υποφέρει τα μύρια όσα κι αποδιωγμένη και απροστάτευτη να καταλήξει ακόμη και σε κακόφημα σπίτια. Ποιος δεν θυμάται σκηνές απείρου κάλλους με τους «μοιχούς» τυλιγμένους στα σεντόνια να σέρνονται στα αστυνομικά τμήματα; Ο απόλυτος εξευτελισμός δηλαδή, τίμημα μιας πράξης που όμως είχε συντελεστεί μεταξύ ενηλίκων οι οποίοι είχαν κάθε δικαίωμα στην επιλογή της προσωπικής τους ζωής.
Γάμος μεταξύ ομοφύλων δηλαδή; Γιατί όχι, θα έλεγα, συγκρατημένα έστω. Σημαντική κατάκτηση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας είναι και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα. Η κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου και η ελευθερία στην διαχείριση της προσωπικής του ζωής είναι προ πολλού κατοχυρωμένα. Μα είναι ομοφυλόφιλος! Θα μου πείτε. Και λοιπόν; Ο άνθρωπος αυτός δεν εργάζεται, δεν πληρώνει φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά του ταμεία; Υπάρχει καμιά διάκριση σ’ αυτό; Καμία δεν υπάρχει. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που νομιμοποιείται να του επιβάλει με ποιον θα συγκατοικήσει και με ποιον θα κοιμηθεί; Κι αφού είναι έτσι, γιατί θα πρέπει να ντρέπεται και να κρύβεται μια ζωή; Γιατί να μην μπορεί να ζήσει σαν άνθρωπος και να κυκλοφορήσει ελεύθερος; Με βάση ποια λογική ο ερωτικός του σύντροφος, που έχει συνεισφέρει στη δημιουργία κοινής περιουσίας, να μην μπορεί να κληρονομήσει και να συνταξιοδοτηθεί;
Είναι πολλά τα ερωτηματικά που προκύπτουν και που τελικά δεν αντέχουν σαν υποβληθούν στη βάσανο της κοινής λογικής. Ναι, αλλά ο γάμος είναι μυστήριο, θα αντιτείνουν κάποιοι. Ο Θεός ευλόγησε την ένωση του άντρα με τη γυναίκα με στόχο τη δημιουργία οικογένειας και την τεκνοποιία υπό το πρίσμα του αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Ο πολιτικός γάμος όμως, αν δεν κάνω λάθος, δεν ενέχει κανένα μυστήριο. Δήλωση συμβίωσης είναι ενώπιον της δημοτικής αρχής που έχει ωστόσο νομική ισχύ και κατοχυρώνει όλα εκείνα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που η πολιτεία έχει θεσπίσει και για τον θρησκευτικό γάμο.
Ας αφήσουμε τις υποκρισίες λοιπόν κι ας σεβαστούμε την ελεύθερη βούληση των συνανθρώπων μας, όποια κι αν είναι αυτή, εφόσον δεν ενοχλούν. Δεν μας πέφτει λόγος στο κάτω κάτω, βρε αδελφέ! Και ο νόμος; Το θεσμικό πλαίσιο; Νομικός δεν είμαι, γνωρίζω ωστόσο πολύ καλά πως οι νομικοί μπορούν να υποστηρίξουν με ατράνταχτα επιχειρήματα και τη μια και την άλλη άποψη. Απ’ ό,τι φαίνεται πάντως δεν πρέπει να υπάρχει κάποια διάταξη που να απαγορεύει ρητά τη σύναψη γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Άρα, διασταλτικά, ό,τι δεν απαγορεύεται ρητά, επιτρέπεται, και καλώς ο δήμαρχος Τήλου προχώρησε στους δύο γάμους. Τώρα, εάν η κυβέρνηση έχει αντίθετη άποψη, ας αναλάβει την πρωτοβουλία να νομοθετήσει σχετικά, αναλαμβάνοντας παράλληλα και το ρίσκο μιας καταδίκης από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια κι ας πάψει να ψάχνει σανίδα σωτηρίας κρυπτόμενη πίσω από την διάτρητη τήβεννο του όποιου κ. Σανιδά.

Ένας καταξιωμένος και αγαπητός, στο ευρύ κοινό, ηθοποιός, ο Νίκος Σεργιανόπουλος, βρέθηκε δολοφονημένος φριχτά στο σπίτι του. Τον έσφαξαν, δήλωσε ο ιατροδικαστής στα κανάλια αμέσως μετά την αυτοψία που έκανε στον χώρο. Πικράθηκα που ένας τόσο σημαντικός ηθοποιός είχε ένα τέτοιο άδοξο τέλος. Θλίψη προκάλεσε η είδηση στο Πανελλήνιο, θλίψη και στα κανάλια, υποκριτική όμως. Που βρήκαν αφορμή να κανιβαλίσουν για μια ακόμη φορά. Που έβγαλαν την προσωπική του ζωή στον αέρα και την έκαναν φύλλο και φτερό. Που φρόντισαν να τονίσουν τις όποιες ιδιαιτερότητες είχε, σκυλεύοντας έναν νεκρό προς χάριν μιας φτηνής κι εφήμερης τηλεθέασης. Τόση κατάντια πια;