Σκάνδαλα

Επιτέλους κάποιος πρέπει να πάει φυλακή. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια και δεν νομίζω πως μπορεί, τώρα πια, να γίνει διαφορετικά. Φαντάζομαι πως το να πάει φυλακή κάποιος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί. Τον αποκόπτει από τον φυσικό του χώρο, τον καταστρέφει επαγγελματικά, πολλές φορές και οικογενειακά, τον συντρίβει, τον εξουθενώνει. Μου προκαλεί θλίψη αφάνταστη η ιδέα και μόνο πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και πολύ περισσότερο αν αυτός ο κάποιος είναι επώνυμος.
Παρακολουθούσα τις προάλλες στην τηλεόραση την εξέλιξη της υπόθεσης του Μητροπολίτη πρώην Αττικής. Καταδικάστηκε, λέει, από το Εφετείο σε επτά χρόνια κάθειρξη για υπεξαίρεση και παράνομη ιδιοποίηση, αν δεν κάνω λάθος, ενός μεγάλου χρηματικού ποσού και θα οδηγηθεί στις φυλακές. Εγώ τους δεσποτάδες αλλιώς τους είχα μέχρι τώρα στο μυαλό μου. Με τις μήτρες τους, τα χρυσοκέντητα επίσημα άμφια, την υποβλητικότητα και τον σεβασμό που απέπνεαν. Τους ήθελα άγιους, υπηρέτες του Θεού της αγάπης, ενεργούς υποστηρικτές του φτωχού και του κατατρεγμένου. Με ύφος μειλίχιο και λόγο συμβουλευτικό που, μέσα από την κατασταλαγμένη σοφία, είναι ικανός να κατασιγάσει πάθη και να θεραπεύσει την όποια αδυναμία της ψυχής. Τους ήθελα ιεράρχες σεμνούς, υπεράνω χρήματος και εγκοσμίων, με μια στάση που θα παραδειγματίζει και θα αποτελεί ένα ισχυρό ανάχωμα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Και βέβαια, με τίποτα, δεν μπορώ να φανταστώ έναν Μητροπολίτη πίσω από τα σίδερα, κατάδικο του κοινού ποινικού δικαίου. Εύκολα θα μπορούσε να μου αντιτείνει κάποιος πως δεν είναι όλοι έτσι, πως η εξαίρεση δεν αποτελεί τον κανόνα. Όμως; Όμως η πραγματικότητα είναι αυτή και δεν αλλάζει.
Βρώμισαν τα πάντα. Το απόστημα που χρόνια δούλευε και μάζευε κακοσύνη, έσπασε και η μπόχα του μάς πήρε όλους. Σκάνδαλα παντού. Σε κάθε τομέα, σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου. Τωρινά και παλαιότερα. Φρέσκα, ολοζώντανα, σπαρταριστά και κατεψυγμένα που βγήκαν στο καυτό περιβάλλον και δεν άντεξαν. Κι ένα ερώτημα απλό που τίθεται καθημερινά από τον καθένα μας και ζητά επιτακτική απάντηση είναι πού πάμε και τι κάνουμε από δω κι ύστερα. Θα τα αφήσουμε έτσι, θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τα κουκουλώσουμε ή θα τα βγάλουμε όλα στο φως;
Τέσσερα χρόνια και κάτι κυβερνά η Νέα Δημοκρατία. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Χωρίς αμφισβητήσεις και ουσιαστική αντιπολίτευση. Ωστόσο πάνω από πενήντα επίλεκτα στελέχη της έχουν αναγκαστεί μέσα σ’ αυτό το διάστημα να εγκαταλείψουν τα υψηλά πόστα που κατείχαν υπό το βάρος ατασθαλιών και με οσμή σκανδάλων. Και τι δεν είδαμε σ’ αυτό το διάστημα! Είδαμε τους κουμπάρους με χειροπέδες να οδηγούνται με θεατρινίστικο τρόπο προσωρινά στις φυλακές, για να κυκλοφορούν ελεύθεροι στη συνέχεια πριν αλέκτωρ λαλείσαι τρις.
Ακούσαμε για ομόλογα δομημένα και αδόμητα, χάλασε ο κόσμος με την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κι ύστερα, τι; Πήγε, έστω ένας, για δείγμα, φυλακή; Καταναλώνουμε τρόφιμα νοθευμένα με τρόπους απίθανους, φάγαμε χιλιάδες τόνους ηλιέλαιο με ορυκτέλαια, σε λίγο αντί για ιατρικό τσεκάπ θα πρέπει να επισκεπτόμαστε τα ΚΤΕΟ, και δεν ανοίγει μύτη. Η ακρίβεια πνίγει τον κοσμάκη. Ασύδοτοι οι έμποροι και οι κάθε λογής μεσάζοντες κι από κοντά ένας βαθύτατα διεφθαρμένος κρατικός μηχανισμός που είναι ρυθμισμένος μοναχά στο πώς να τα πάρει.
Βαρέθηκα τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Από το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο, που μόνιμα ωστόσο ξύνει μόνο επιδερμίδα, αν το κάνει κι αυτό, μέχρι τη σύσταση επιτροπών που, τάχα μου, θα διερευνήσουν και θα αποφανθούν εν καιρώ, μέχρι τις διαταγές για περιβόητες ΕΔΕ. Από τους νταβατζήδες και τη μάχη κατά της διαπλοκής που διαρκεί ώσπου να φύγει το θέμα από τα πρωτοσέλιδα και να ξεχαστεί. Και τώρα πάλι αυτή η απίστευτη ιστορία με τις μίζες της Siemens που δινόντουσαν διαχρονικά και διακομματικά. Στη φάκα πιάστηκαν οι Ηρακλείς του περιβόητου εκσυγχρονισμού του κυρίου Σημίτη, στη φάκα κι αυτοί που πήραν τα δωράκια και τις «εξυπηρετήσεις». Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτά και όχι μόνο. Κι απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα δεν τέλειωσε τίποτα ακόμη. Η έρευνα συνεχίζεται. Αργά, με χίλια δυο εμπόδια, συνεχίζεται πάντως.
Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω μόνο. Όλοι για τη διαφάνεια κόπτονται. Ο κ. Παπανδρέου, λόγου χάρη, που φωνάζει. Ελάτε, λέει, όλοι μαζί να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου. Όλα στο φως. Να μάθουμε ποιοι είναι οι λαδιάρηδες, ποιοι τα πήραν και πόσα. Ο κ. Καραμανλής, από την άλλη, που κέρδισε επανειλημμένα τις εκλογές με σημαία τον πόλεμο κατά της διαφθοράς, μέχρι στιγμής, δεν δείχνει να ανταποκρίνεται. Γιατί; Έχει να φοβηθεί τίποτα ή είναι η ισχνή πλειοψηφία που τον εμποδίζει;
Αδικεί τη δικαιοσύνη και τον αμερόληπτο δικαστή η εξέλιξη των πραγμάτων. Το βιαστικό θάψιμο υποθέσεων όπως οι υποκλοπές, οι απαγωγές των Πακιστανών και η αβέβαιη πορεία των ερευνών των άλλων μεγάλων υποθέσεων, το μόνο που κάνει είναι να αμβλύνει το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών και να τους κάνει να αμφιβάλουν. Και κάτι άλλο. Εκείνη τη δύστυχη τριανταπεντάχρονη, την Εύη Τσέκου, που κατά γενική ομολογία αναγκάστηκε να υποκύψει στις ορέξεις του όποιου κ. γενικού για μια θέση στον ήλιο, γιατί την κρατάτε μέσα; Το σύστημά σας, το σάπιο, απειλεί; Δεν βρήκατε άλλον; Πάντως να είστε σίγουροι πως ο κόσμος δεν ξεχνά. Είναι εδώ και περιμένει. Έχει αγανακτήσει, όμως, με τα καμώματά σας και φωνάζει.
Κάποιος-πρέπει-να πάει-φυλακή, επιτέλους!