Περί πορνείας

Μέσα στη δίνη της θολής πολιτικής πραγματικότητας, της αυθαιρεσίας, της υποτίμησης της νοημοσύνης, των σεμνών και ταπεινών σκανδάλων, της αδιαφάνειας, των δομημένων ομολόγων και των σιδηροδέσμιων κουμπάρων, της κακόμοιρης Ελλάδας της μίζας, των αναψυκτηρίων τύπου Μαγγίνα, της έκπτωσης των ηθών και της Ζαχοπουλιάδας, ένα άξιο λόγου νομοθέτημα ήρθε να ταράξει τα βρόμικα νερά της μακαριότητάς μας και να μας υπενθυμίσει πως ακόμη και στο πιο πυκνό σκοτάδι μια μικρή, τόση δα, φλογίτσα που τρεμοσβήνει αδύναμη, είναι ικανή ν’ αναπτερώσει την ελπίδα. Στο νομοσχέδιο για την ελεύθερη συμβίωση του Υπουργείου Δικαιοσύνης αναφέρομαι. Σε μια κοινωνία που ασφυκτιά ανυπεράσπιστη, στη γενιά της ανεργίας και της απόγνωσης, στους εργαζόμενους των 700 ευρώ και των επιτακτικών αναγκών, σίγουρα προσφέρει κάποια ανακούφιση. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου βγήκαν να το στηρίξουν.
Μετά από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου το 1982, το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να δώσει λύση στο πρόβλημα χιλιάδων συμπολιτών μας που, είτε από πεποίθηση είτε από ανάγκη οι περισσότεροι, συμβιώνουν εκτός γάμου. Όμως στο κατ’ ευφημισμό κράτος που ζούμε, τέτοιες πρωτοβουλίες εύκολα δεν περνούν. Την επίσημη Εκκλησία, ας πούμε, ποιος τη ρώτησε; Μη γελιέστε πως τάχα μου άλλαξαν τα πράγματα. Μη θαρρείτε πως επειδή ο μειλίχιος Αρχιεπίσκοπος έδειξε κατανόηση και ανοχή λύθηκαν ως δια μαγείας όλα. Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε κι ο νουνεχής γέροντας κι οι λίγοι Συνοδικοί που συμφώνησαν μαζί του βρέθηκαν στο στόχαστρο των Ηρακλειδών του σκοταδισμού που, σαν πλειοψηφία, άλλα αποφάσισαν.
Η ελεύθερη συμβίωση συνιστά πορνεία, απεφάνθη γνωστός αρχιερέας που, με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Ιεράς Συνόδου παρακαλώ, λίγο απείχε από το να ζητήσει να οδηγηθούν οι πόρνοι στην πυρά. Άλλωστε φαινόμενα όπως τα Ιεροδικεία, οι Ιερές Εξετάσεις και ο Μεσαίωνας που βύθισαν τον κόσμο σ’ έναν σκοταδισμό τέτοιο που όμοιό του δεν συναντούμε εύκολα στο βάθος των αιώνων, έχει να επιδείξει, δυστυχώς, άφθονα η ιστορία μας.
Με την ηθική δεν μου αρέσει να κάνω παιχνίδια και τους ηθικολογούντες τους φοβάμαι, έγραφα σ’ ένα παλιότερο «περί ηθικής» σημείωμά μου. Αυτούς που είναι έτοιμοι στην πρώτη ευκαιρία να στείλουν στο πυρ το εξώτερον όλους αυτούς που έχουν διαφορετική αντίληψη από τη δική τους.
Διανύουμε ήδη την περίοδο των νηστειών και πλησιάζουμε την ημέρα που ο Υιός του Ανθρώπου οδηγείται προς το Εκούσιον Πάθος και τον Γολγοθά. Μιλούμε για τον Θεό της Αγάπης, της Ευσπλαχνίας και της Συγχώρεσης. Αυτόν που υπηρετούν και οι χρυσοποίκιλτοι αρχιερείς μας. Όμως ο Χριστός αυτός αγκάλιασε πόρνες, συνέφαγε με τον αμαρτωλό, υπερασπίστηκε τον καταφρονεμένο και κάλεσε τον αναμάρτητο να ρίξει πρώτος τον λίθο. Αλήθεια, σήμερα πόσοι από μας αισθάνονται τέτοιοι;
Η εκκλησία έχει ευρύχωρο πεδίο για να αναπτύξει το έργο της. Να σταθεί αρωγός σε μια κοινωνία που υποφέρει, που δυστυχεί, που αγωνιά, που όλο και περισσότερο γεμίζει τους ναούς ζητώντας και προσδοκώντας τη βοήθεια του Θείου. Λόγια παρηγορητικά θέλει ν’ ακούσει, συμβουλευτικά, πατρικά, λόγια αγάπης, γιατί ο Θεός είναι Αγάπη. Αυτά έχει ανάγκη για τη «θεραπεία σώματος και ψυχής», κι όχι αφορισμούς, απειλές και κατάρες.
Έτυχε να βρίσκομαι στην Αθήνα τη μέρα του γενικού ξεσηκωμού για το ασφαλιστικό, για την παρουσίαση του βιβλίου μου. Είδα χιλιάδες κόσμο στους δρόμους με την αγωνία αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους για το άγνωστο αύριο και παρμένη την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Ένιωσα την απόγνωση, άκουσα τα συνθήματα, διάβασα τα πλακάτ. Ένα απ’ αυτά το κρατούσε ένας γέροντας, ασκητική μορφή, με βλέμμα σκοτεινό και την ψυχή ξέχειλη από πίκρα. «316,80 ΕΥΡΩ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΥ», έγραφε πάνω του. Το πώς θα ζήσει αυτός ο χριστιανός δεν μας ενδιαφέρει; Το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μάς μάρανε;