Δώσε μου κι εμένα, μπάρμπα!

Ό,τι μπορείς! Ό,τι προαιρείσαι! Έτσι κι αλλιώς τώρα που πήρες φόρα, λίγο παραπάνω, κάτι λιγότερο, δεν έχει και τόση σημασία νομίζω.
Σφίξαν οι ζέστες επικίνδυνα. Είναι κι αυτή η μαυρίλα κι η καταχνιά από τ’ αποκαΐδια που μας πλάκωσε κατακαλόκαιρο, ήρθε η ψυχή και πλάνταξε. Ούτε η μαζική έξοδος στις ακρογιαλιές μάς σώζει ούτε τα «όνειρα θερινής νυκτός» μας θεραπεύουν. Κάτι άλλο, πιο δυνατό, χρειαζόμαστε για να στανιάρουμε, οι εξαρτημένοι. Μην είν’ αυτό; Μην είναι τ’ άλλο; Τίποτα από τα δυο. Ψυχοθεραπεία χρειαζόμαστε ομαδική. Αυτό ’ναι όλο. Μόνο που η δόση πρέπει να ’ναι καλά προσεγμένη, εξαιρετικά ενισχυμένη, για να μας πιάσει.
Θέλεις αυξήσεις σε επιδόματα συνταξιούχων και τα αναδρομικά από τις αυξήσεις στις αποδοχές των δικαστικών; Πάρε! Θέλεις αύξηση της επιδότησης επιτοκίων των στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας αγροτών; Πάρε! Θέλεις αυξήσεις στους μισθούς και τα επιδόματα του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων; Πάρε! Θέλεις χρηματοδότηση προγραμμάτων της Εκκλησίας από το Δ΄ Κ.Π.Σ.; Πάρε! Θέλεις χρηματοδότηση της ψηφιακής τηλεόρασης για άτομα με αναπηρία; Πάρε! Θέλεις να ιδρυθεί ταμείο για την ενίσχυση των φτωχών; Πάρε! Θέλεις χορήγηση επιδόματος στους τρίτεκνους; Πάρε! Θέλεις προγράμματα; Πάρε! Μυαλό θέλεις; Πάρε κι απ’ αυτό!
Πάρε, πάρε, πάρε! Πάρε, κόσμε! Τ’ αφεντικό τρελάθηκε και τα πουλάει τζάμπα! Άντε, τώρα που γυρίζει! Έλα, τώρα που κληρώνει! Τόση δόση αδύνατον να μην πιάσει. Τόση σαπίλα, τέτοια καφρίλα!
Τριάμισι χρόνια τώρα μας άλλαξαν τον … Ανανία. Από τα άδεια ταμεία που παράλαβαν μέχρι την περιβόητη απογραφή που μας οδήγησε στην επιτήρηση, τον βασικό μέτοχο και τον πόλεμο κατά της διαπλοκής που τώρα, μόνο σαν αστεία ακούγονται. Από την άγρια λιτότητα, τους νέους φόρους, την αύξηση του ΦΠΑ, μέχρι τις μίζες, τη ρεμούλα και το μεγάλο φαγοπότι. Από τους κουμπάρους μέχρι τα δομημένα ομόλογα. Από την πλασματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% που μας αναγκάζει να πληρώσουμε τα μαλλιοκέφαλά μας στα κοινοτικά ταμεία, μέχρι την υπό όρους άρση της επιτήρησης.
Όπου κι αν άγγιξε το χεράκι τους, σ’ όποιο τομέα κι αν πειραματίστηκαν, τ’ αποτελέσματα τα είδαμε. Κράτος παραλυμένο, υπηρεσίες διαλυμένες, λιωμένες κάτω από το βάρος της πιο σκληρής κομματικοποίησης. Τα πανεπιστήμια κλειστά, καθηγητές, φοιτητές και μαθητές στους δρόμους. Αναρχικοί και κουκουλοφόροι που τσαντίζονται, κηρύσσουν τον πόλεμο στην αστυνομία και τα κάνουν ρημαδιό. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί, αυτοί που κυβερνούσαν κάποτε. Κι από την άλλη, ούτε ένα έργο καινούριο. Πέτρα στην πέτρα δεν στήθηκε. Ούτε ένα νέο χιλιόμετρο. Προεκλογική κίνηση με εγκαίνια κλεμμένα. Φιέστες σε έργα παλιά. Κορδέλες που κόβονται ξανά και ξανά. Και λόγια μεγάλα. Χιλιοειπωμένα. Αναμασημένα.
Μεταρρυθμίσεις που έμειναν στα λόγια, εξαγγελίες «έπεα πτερόεντα» που πέταξαν και πάνε μαζί με τις ελπίδες, που αποδείχτηκαν φρούδες, ενός λαού πονεμένου. Που όμως τους δίνει, λέει, το προβάδισμα, την παράσταση νίκης, και θεωρεί τον αρχηγό τους «καταλληλότερο».
Ούτε μεταξύ τους δεν κατάφεραν να τα βρουν. Έριδες, ανταγωνισμοί, αποχωρήσεις, εξαναγκασμοί σε παραίτηση. Και τώρα, την ύστατη ώρα της κρίσεως, «πάρτα όλα», μας λένε. Κάθε μέρα και μια καινούρια παροχή, κάθε ώρα κι ένα νέο νομοσχέδιο, που όμως δεν πρόκειται να υλοποιηθεί η πρώτη ούτε να ψηφισθεί το δεύτερο. Το έργο το ’χουμε ξαναδεί. Κάπου εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε!