Το μήνυμα

Το ζήσαμε και αυτό. Σε αυτοδιοικητικές εκλογές, σε εκλογές δηλαδή για την ανάδειξη δημάρχων και περιφερειαρχών, το μόνο που δεν συζητήσαμε ήταν για την αυτοδιοίκηση και τα προβλήματά της. Τη σημαία σήκωσε από νωρίς το ΚΚΕ διά της κ. Παπαρήγα, που ζήτησε την καταδίκη της κυβέρνησης για την πολιτική της σχετικά με το Μνημόνιο και τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Τη σκυτάλη πήρε γρήγορα ο Τσίπρας, μη χάσει, και ακολούθησε ο Σαμαράς που ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε την αποδοκιμασία του ΠΑΣΟΚ και την καταψήφιση των υποψηφίων του. Λες και αν έβγαινε ο Πλακιωτάκης στην Κρήτη ή ο Νίνος στο Ρέθυμνο θα έσωζαν τη χώρα. Με την ευκαιρία, θερμά συγχαρητήρια Γιώργο Μαρινάκη. Αυτό το 74% ήταν εκπληκτικό και σίγουρα κάτι υποδηλώνει. Μόνο πρόσεχε, σε παρακαλώ, γιατί από το «Ωσαννά» μέχρι το «Σταυρωθήτω» μεσολάβησαν μονάχα 3-4 μέρες.

Έγραφα λοιπόν για τη στάση σύμπασας της αντιπολίτευσης, πλην του Καρατζαφέρη ίσως, που τα έπαιξαν όλα για όλα. Η πρώτη Κυριακή έδειξε να τους δικαιώνει κάπως. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε σαφώς αποδυναμωμένο και η ΝΔ, παρότι έχασε και σε ποσοστά και σε ψήφους, κέρδισε τις εντυπώσεις. Το ΚΚΕ της στείρας άρνησης ενισχύθηκε σημαντικά, ο Τσίπρας την πάτησε, και πάει λέγοντας. Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε τους πάντες να βγουν το ίδιο κιόλας βράδυ και να πανηγυρίζουν. Ειδικά ο Σαμαράς που μίλησε για ολική επαναφορά της ΝΔ σε διάστημα μόλις ενός έτους. Και δεν φτάνει αυτό αλλά το συνέχισε κιόλας. Η αλαζονεία σε όλο της το μεγαλείο!

«Κάνουν πως δεν κατάλαβαν το μήνυμα; Δώστε τους να το καταλάβουν», έλεγαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα μεγαλοστελέχη της δεξιάς παράταξης. Μόνο που το παράκαναν και φόβισαν τον λαό.

«Λες να μου ξανακαθίσουν στον σβέρκο και άντε ξεμπέρδευε μετά», σκέφτηκε, και τους μαύρισε τη δεύτερη Κυριακή. Πάει, χάθηκε η Αθήνα, που την πήρε ο παντελώς άγνωστος Καμίνης. Πάει και η Θεσσαλονίκη, που την κέρδισε ο Μπουτάρης, παρά το ότι είχε να αντιπαλέψει Παπαγεωργόπουλους, Ψωμιάδηδες και, εδώ είναι το ανησυχητικό, τους κεραυνούς του Άνθιμου που τον απειλούσε πως όσο ζει ο ίδιος, Δήμο δεν βλέπει.

Τώρα τέλειωσαν και οι εκλογές και τα νταβαντούρια, για όσους ασχολήθηκαν τουλάχιστον. Γιατί οι πολλοί τούς γύρισαν την πλάτη. Μπούχτισαν τόσα χρόνια από το μπλα μπλα και τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Σιχάθηκαν τους πάντες και τα πάντα και μαζεύτηκαν στο καβούκι τους. Εδώ ο Σαμαράς ισχυριζόταν ανερυθρίαστα πως έχει τον τρόπο και από το Μνημόνιο να μας απαλλάξει και το έλλειμμα να μηδενίσει μέσα σε ένα χρόνο, εδώ ακούς την Παπαρήγα να σου λέει πως και να πτωχεύσει η χώρα δεν χάλασε ο κόσμος, γιατί θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία και εσύ κάθεσαι και μου λες παραμύθια. Και εντάξει. Αν μας έχει πει ο γιατρός πως πρέπει να τους τα κάνουμε όλα καλά, κάτι γίνεται. Διαφορετικά το πράγμα αλλάζει. Από την άλλη, λέγοντάς μας ο γιατρός να μην τους φέρνουμε αντίρρηση δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε το νου μας τετρακόσια. Το αντίθετο μάλιστα γιατί αν τους αφήσουμε να μας παρασύρουν με τα λεγόμενα και τα καμώματά τους τότε η ευθύνη θα είναι ολόκληρη δική μας.

Η χώρα έχει, επί της ουσίας, πτωχεύσει. Το ότι δεν το έχουμε καταλάβει, πράγματι αποτελεί πρόβλημα. Ο κόσμος υποφέρει. Υπάλληλοι και συνταξιούχοι που τους πετσόκοψαν τις αποδοχές. Έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες που, ελλείψει ρευστού, αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Ακόμη και μεγάλες, επώνυμες επιχειρήσεις δυσκολεύονται, απολύουν εργαζόμενους, κλείνουν υποκαταστήματα και βλέπουν τον κύκλο εργασιών τους να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Από την άλλη η κυβέρνηση επιμένει στη γνωστή δοκιμασμένη συνταγή της μείωσης των εισοδημάτων των μισθωτών, του στραγγαλισμού της αγοράς και της αύξησης των φόρων, είτε για άμεσους πρόκειται είτε για έμμεσους. Μόνο που το γαϊδούρι, συγχωρήστε μου την έκφραση, αντέχει ένα συγκεκριμένο βάρος. Αν το υπερβεί, τότε δύο τινά θα συμβούν. Ή θα γονατίσει, οπότε μεταφορά γιοκ, ή θα αφηνιάσει, θα τινάξει από την πλάτη του και σαμάρια και φορτία, οπότε η ζημιά θα είναι διπλή.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μα το αυτονόητο. Να μπει μια τάξη στα οικονομικά. Να περιοριστεί το εξαιρετικά πολυάνθρωπο και εξοργιστικά πολυδάπανο κράτος με τη συγχώνευση ή και το κλείσιμο ακόμη εκατοντάδων άχρηστων οργανισμών. Να ελαχιστοποιηθούν επιτροπές, διοικητικά συμβούλια, ειδικοί σύμβουλοι, συνεργάτες και λοιποί παρατρεχάμενοι. Να προχωρήσουν τάχιστα οι αποκρατικοποιήσεις. Να αποφασιστεί επιτέλους η αξιοποίηση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και να πέσει το βάρος στην ανάπτυξη, αφού από εκεί θα υπάρξουν πολλαπλά οφέλη. Και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν και έσοδα θα εισρεύσουν στα ταλαίπωρα κρατικά ταμεία. Και προπάντων να πάψει το κράτος να παριστάνει τον επιχειρηματία. Άλλωστε όπου και αν το επιχείρησε, βλέπε Ολυμπιακή-ΔΕΚΟ-λιμάνια κλπ, απέτυχε οικτρά. Το κράτος οφείλει να θεσπίζει κανόνες, να ελέγχει την ομαλή λειτουργία της αγοράς, να εισπράττει και να ανταποδίδει στους πολίτες του αυτά που δικαιούνται. Μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα μόνο προβλήματα δημιουργούν.

Γιατί δεν το κάνει η κυβέρνηση; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Γιατί έχει χαθεί στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας που όλο λέει πως θα την πατάξει, αλλά αυτή, σε πείσμα όλων, επιβιώνει και γιγαντώνεται. Γιατί δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο και λειτουργεί σπασμωδικά. Γιατί, ενώ τα έχει πάρει όλα πάνω του ο Πρωθυπουργός, οι μισοί υπουργοί του βλέπουν με μισό μάτι τους άλλους μισούς. Γιατί κάποιοι, όπως η Μπιρμπίλη ας πούμε, έχουν περισσότερες ευαισθησίες για το περιβάλλον από κάποιους άλλους με αποτέλεσμα να μπλοκάρουν τα πάντα. Οπότε, φέξε μου και γλίστρησα. Γιατί…, γιατί…, γιατί…

Έτσι όμως δεν φτάνουμε πουθενά. Όσο θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί, όσο αυξάνονται οι φόροι και αφαιρείται αγοραστική δύναμη από το καταναλωτικό κοινό, τόσο η ύφεση θα βαθαίνει. Μέχρι την ώρα που θα κάνουμε το μεγάλο μπαμ. Γιατί θα το κάνουμε αν δεν βάλουμε μυαλό. Αργά ή γρήγορα. Και για τους περισσότερο δύσπιστους θα πω μόνο τούτο. Πάντοτε ζούσαμε με δανεικά. Από κτήσεως κόσμου, που λένε οι γραφές, ή από συστάσεως του ελληνικού κράτους, αν προτιμάτε. Μόνο που δεν συνάντησα ποτέ κανέναν που να δανείζει συνεχώς γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα χρήματά του. Έτσι είναι, δυστυχώς, και δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αν δεν καταφέρουμε να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.