Δι’ ασήμαντον αφορμήν

Πάλι φονικό στο Ρέθυμνο. Πάλι ανθρώπινο αίμα έβαψε τα στενοσόκακα της πάλαι ποτέ πόλης των γραμμάτων. Της πόλης της φιλοξενίας, του φιλότιμου και της παλικαροσύνης. Όχι, δεν ξέπλυναν τιμή μ’ αυτή την πράξη. Ούτε υπερασπίστηκαν οικογένειες κι ιδανικά. Το αίμα ενός νέου, ενός τριτοετή φοιτητή του πανεπιστημίου, ήταν αυτό που χύθηκε δι’ ασήμαντον αφορμήν. Επειδή κάποιος έτσι γούσταρε. Θεώρησα πως με πρόσβαλες, σε σκότωσα! Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Στο κέντρο της πόλης, παρουσία κόσμου ικανού. Λες κι ήταν η πρώτη φορά!
Ζούγκλα γίναμε. Κακοί, επιθετικοί κι αφιλόξενοι. Τραμπούκοι και ψευτοτσαμπουκάδες. Ατομιστές έτοιμοι να φτάσουμε στα άκρα για να περάσει το δικό μας. Δεν προσέχουμε τον διπλανό κι ούτε σεβόμαστε κανέναν. Οδηγούμε όπως μας αρέσει, παρκάρουμε όπου θέλουμε, βρωμίζουμε την πόλη, ψάχνουμε την ευκαιρία να πάρουμε τη σειρά του άλλου και πασχίζουμε πώς να τον ξεγελάσουμε. Να επιβιώσουμε εμείς κι ασ’ τους άλλους να κουρεύονται.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Χάσαμε το μέτρο, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας; Καταντήσαμε ζώα άλογα που καθοδηγούνται μόνο από το ένστικτο ή είναι σημεία των καιρών; Στην εποχή του «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις», όλα είναι πιθανά. Στο ξεφτιλισμένο κράτος που ζούμε, μ’ αυτούς τους διεφθαρμένους που μας κυβερνούν και λίγα κάνουμε. Όταν θεός είναι το χρήμα, όταν εξουσιάζει τα πάντα ο υπόκοσμος της νύχτας, όταν ρίχνουμε τα παιδιά μας βορά στα μπαράκια που ξεχειλίζουν από ναρκωτικά, και λίγα παθαίνουμε.
Αλλοτριώθηκε αυτή η πόλη; Πέθανε; Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά. Αλώθηκε όμως. Από τους θρασείς με τα θηριώδη 4Χ4, τους μαυροπουκαμισάδες, τους ψευτοκαπεταναίους και τους εμπόρους του θανάτου. Που αλωνίζουν ασύδωτοι, που εκβιάζουν, τρομοκρατούν και δολοφονούν από μαγκιά για ψύλλου πήδημα. Που προστατεύονται από τους ισχυρούς κι εκμεταλλεύονται τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, την ανυπαρξία της αστυνομίας που ενώ το έργο της είναι η προστασία του πολίτη, περιέργως πως, είναι πάντοτε απούσα και την ελαστικότητα της δικαιοσύνης που μειώνει ποινές, αναστέλλει και εν τέλει ελευθερώνει στυγνούς εγκληματίες.
Έσβησε η ελπίδα; Σίγουρα όχι. Απλά οι πολλοί, οι σωστοί, έχουν κλειστεί στο καβούκι τους κι αφήνουν τους λίγους να τους διαφεντεύουν. Είναι ανάγκη να δραστηριοποιηθούμε προτού να είναι πάρα πολύ αργά. Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι φιλήσυχοι επαγγελματίες, οι οικογενειάρχες, τα σωματεία, η αυτοδιοίκηση, τα μέσα επικοινωνίας. Όλοι μαζί. Έχουμε χρέος να κινητοποιηθούμε και να υψώσουμε ασπίδα προστασίας. Να εξαναγκάσουμε τους ιθύνοντες να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα και να αποβάλουν τα καρκινώματα που έχουν εισβάλει στον ανυπεράσπιστο ιστό αυτής της πόλης. Το πρώτο όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τους απομονώσουμε εμείς οι ίδιοι. Να αρνηθούμε να συνομιλήσουμε μαζί τους. Να περιφρονήσουμε τα χρήματά τους. Να πάψουμε να τους προσφέρουμε υπηρεσίες. Να τους κάνουμε να αισθανθούν παρείσακτοι, απόβλητοι αυτής της κοινωνίας που μάχεται καθημερινά πώς να τα βγάλει πέρα. Να τους αγριέψουμε εν ανάγκη, να τους κυνηγήσουμε. Έχουμε τη δύναμη. Βάρβαρους κατακτητές αντιμετωπίσαμε με επιτυχία, αυτούς θα φοβηθούμε; Διαφορετικά….
Φονικό έγινε πάλι στο Ρέθυμνο, δι’ ασήμαντον αφορμήν, με θύμα έναν νέο άνθρωπο. Δεν θέλω να σκέφτομαι τη μάνα του. Ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο πώς το ’μαθε. Ο γιος της, το καμάρι της, σκοτωμένο χωρίς λόγο. Θα ξυπνήσουμε προτού να είναι πολύ αργά ή θα κλαψουρίζουμε ξανά τον επόμενο σκοτωμένο δι’ ασήμαντον αφορμήν;