Ασύμμετρα

Δεν υπάρχει καμιά ασύμμετρη απειλή. Υπάρχει ασύμμετρη ανικανότητα. Ασύμμετρη ανευθυνότητα, βλακεία ασύμμετρη υπάρχει.
Ύστερα από την καταστροφή του περιβάλλοντος, το κάψιμο σπιτιών και περιουσιών, ύστερα από την παράλογη απώλεια τόσων ανθρώπινων ψυχών, βάζουν μπουρλότο τώρα και στον τουρισμό. Περίγελος γίναμε. Η μία χώρα μετά την άλλη εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες και προειδοποιούν όσους επιθυμούν να ταξιδέψουν πως η Ελλάδα δεν είναι ασφαλής. Η κοιτίδα του πολιτισμού, των μεγάλων έργων, η χώρα που διοργάνωσε την πιο επιτυχημένη Ολυμπιάδα, κατάντησε έρμαιο μιας κυβέρνησης ασύμμετρα επικίνδυνης.
Ουρές οι πυρόπληκτοι για τα περιβόητα 3000 ευρώ της ξεφτίλας κι από κοντά τσιγγάνοι και συμπαθείς μετανάστες που μυρίστηκαν ευκαιρία για λίγο ξεκούραστο ρευστό. Κομματικά παραμάγαζα, θλιβεροί μεσάζοντες του πόνου και της απελπισίας για μια αμφίβολη ψήφο. Οδηγίες μιας κυβέρνησης πανικόβλητης μπροστά στον χαλασμό. Τραπεζικοί υπάλληλοι που λιποθυμούν, αποθέωση του αλαλούμ, Ελλάς 2007!
Για προσπάθεια αποδόμησης του κράτους τόλμησε και μίλησε κάποιος κυβερνητικός. Να αποδομήσει τι, στ’ αλήθεια, ποιος; Μήπως έμεινε και τίποτα όρθιο; Εδώ το μόνο δομημένο που γνωρίσαμε είναι το περίφημο ομόλογο των κ. Αλογοσκούφη και Σια. Πυρκαγιές στα δάση, στις καλλιέργειες, στα σπίτια, παντού. Φωτιές στα μπατζάκια των υποψήφιων φοιτητών με τ’ αποτελέσματα των πανελληνίων ν’ ανακοινώνονται διαφορετικά ανά εβδομάδα. Κάπως σαν αναβαθμολόγηση γραπτών και υποψηφίων μού ακούγεται αυτό.
Και μέσα σ’ όλα οι εκλογές που πλησιάζουν αργά, βασανιστικά. Κι εγώ ο αφελής αναρωτιέμαι… Πόσο λογικό είναι αυτή την εποχή να ψηφίσει κανείς ένα κόμμα που σαν σύμβολό του έχει τον αναμμένο πυρσό; Άραγε θα στείλουμε στην Κίνα την Ολυμπιακή Φλόγα ή ένα μαυρισμένο δαυλό από τους τόσους που υπάρχουν στ’ αποκαΐδια της Ολυμπίας;

Βοήθεια!

Πυρκαγιές παντού. Φλόγες ανίκητες, μαυρίλα, αποκαΐδια, θάνατος.
Έλεος. Φτάνει πια. Τα δάκρυα στέγνωσαν, η ελπίδα τελειώνει, η οργή γιγαντώνεται. Η σιωπή δεν αρκεί. Είναι ανεύθυνοι, είναι ανίκανοι και γι’ αυτό επικίνδυνοι. Σ’ εμάς πέφτει το βάρος τώρα πια. Όλοι μαζί. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας πρέπει. Να φωνάξουμε, να απαιτήσουμε, να εκβιάσουμε αν χρειαστεί.
Ως εδώ! Τούτη η χώρα που γέννησε θεούς κι ανάδειξε πολιτισμούς δεν μπορεί να χαθεί έτσι. Δεν της πρέπει, δεν της πάει να παραδοθεί στην πυρά. Στάχτη τα ιερά, καπνός τα όσια αυτού του τόπου. Εικόνες εφιαλτικές, σκηνές αποκάλυψης, λέξεις αποδυναμωμένες που δεν μπορούν ν’ αποδώσουν στο ελάχιστο την τραγική πραγματικότητα.
Λόγια μπερδεμένα, αισθήματα σβησμένα, μυαλό θολωμένο. Είμαι μόνος κι αδύναμος. Όπως τα παιδιά που κάηκαν στην αγκαλιά της μάνας. Σαν τον εποχικό δασοπυροσβέστη που τον έριξαν χωρίς εξοπλισμό στην καρδιά της φωτιάς. Σταματήστε τους τώρα! Είμαι μόνος. Φοβάμαι! Βοήθεια!

Ώρα εκλογών… ώρα Ζορμπά

Στον επόμενο τόνο ή ώρα θα είναι… ώρα εκλογών. Στον επόμενο τόνο ή ώρα θα είναι ώρα…ώρα Ζορμπά. «Οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους», δήλωνε με κάθε επισημότητα ο Πρωθυπουργός. «Στην ώρα τους», επαναλάμβαναν μονότονα οι υπουργοί του και τ’ άλλα μεγαλοστελέχη. Μέχρι που χτύπησε ο ιός Ζορμπά. Μέχρι που έγινε δηλαδή ορατός ο κίνδυνος να διαρρεύσει το περιβόητο πόρισμά του. Για τις 21 Αυγούστου είχε κληθεί σε ακρόαση από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ο πρώην Εισαγγελέας. Αυτό όμως δεν έπρεπε να γίνει γιατί γνώριζε πολλά. Σκαλίζοντας κάπου είχε φτάσει. Ερευνώντας μεθοδικά κι εξετάζοντας μάρτυρες κάπου είχε καταλήξει. Μπροστά στον κίνδυνο λοιπόν των αποκαλύψεων επιστρατεύτηκε η δικαιολογία της προώθησης των μεταρρυθμίσεων κι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας.
Ήταν και τα νομοσχέδια που είχαν κατατεθεί κι αν άνοιγε η Βουλή θα έπρεπε να ψηφιστούν, ήταν που υπήρχε ο κίνδυνος να σκάσει κάποιο καινούριο σκάνδαλο εν μέσω της προεκλογικής περιόδου, ήταν που δεν συνέφερε την κυβέρνηση να έχουν χρόνο να οργανωθούν κατάλληλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κι αποφάσισε να πάμε σ’ εκλογές εξπρές. Εν τω άμα και το θάμα, που λένε. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Από την εξαγγελία, στην κάλπη. Στις παραλίες μάς έπιασαν με τα μαγιό και τις βερμούδες. Άτονη την ήθελε την προεκλογική περίοδο η κυβέρνηση και με το δίκιο της.
Ανανέωση της λαϊκής εντολής ζητά για να ολοκληρώσει, λέει, το έργο της. Την απογραφή, ας πούμε, τον βασικό μέτοχο, τον πολυμέτωπο αγώνα κατά της διαπλοκής. Επίσης την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας με την αύξηση του ΦΠΑ, με την όπως όπως επίλυση του ασφαλιστικού, τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, και μέσα στην αναμπουμπούλα να κουκουλώσουν τις ρεμούλες, τις μίζες, τους κουμπάρους, τα δομημένα και τα αδόμητα ομόλογα και τις βαλίτσες με τις υπόγειες διαδρομές.
«Μαζί για τη νέα διακυβέρνηση», λέει το σύνθημα της κυβερνητικής παράταξης. Με εισαγγελείς σε διατεταγμένη κομματική υπηρεσία αντί της προάσπισης του νόμου και της δικαιοσύνης. Με αρχηγούς ενόπλων δυνάμεων που εγκαταλείπουν την άμυνα της χώρας για μια εκλόγιμη θέση στο επικρατείας.
Τελικά δεν το γλίτωσαν. Το πόρισμα Ζορμπά έσκασε και ξεχύθηκε η βρωμιά κι απλώθηκε. Ζεστό χρήμα, σε βαλίτσες, κατέληξε, λέει, σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο κι ο νοών νοείτο. Κι είναι δικός τους ο κ. Ζορμπάς και δεν μπορούν να τον αμφισβητήσουν. Αυτοί τον είχαν τοποθετήσει στο Υπουργείο Άμυνας, οι ίδιοι και στην Ανεξάρτητη Αρχή για το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος. Τα νομικά τερτίπια του κ. Κολιοκώστα ελάχιστα θα τους βοηθήσουν τελικά.

Πατσουλί και οποπάναξ για βουλευτές

Οδηγίες προς ναυτιλομένους ή αλλιώς μαθήματα επικοινωνίας προς υποψηφίους βουλευτές περιλαμβάνει το εγχειρίδιο που διανεμήθηκε στους υποψήφιους εθνοπατέρες. Το εγχειρίδιο αυτό που το έχει επιμεληθεί γνωστός συγγραφέας περιλαμβάνει αρκετά. Από το ύφος μιας ομιλίας μέχρι τις λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιεί ο επίδοξος βουλευτής. Απολαύστε κάποια παραδείγματα: «Το ύφος της ομιλίας πρέπει να είναι : καταπέλτης, καταιγιστικό, ήρεμο, σαρκαστικό». «Ανακαλύψτε τη δύναμη των λέξεων. Υπάρχουν αμέτρητες λέξεις για τα αρώματα: ήλεκτρο, πατσουλί, σάνταλο, περγαμόντο, ζαμπέτι, ζυθόχορτο, λυκίσκος, καστόριο, βενζόλη, οποπάναξ». Τέτοια και άλλα πολλά. Μόνο για καθρεφτάκια δεν αναφέρει πουθενά και για χάντρες που θα θαμπώσουν τους ιθαγενείς και θα τους ξεγελάσουν.

Μητσοτακισμός

Παρακολουθήσατε τη συνέντευξη του Επίτιμου; Αν ναι, τότε γνωρίζετε και την ερμηνεία του όρου. "Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλήθεια είναι ό,τι ονομάζει ο ίδιος αληθινό".

Δώσε μου κι εμένα, μπάρμπα!

Ό,τι μπορείς! Ό,τι προαιρείσαι! Έτσι κι αλλιώς τώρα που πήρες φόρα, λίγο παραπάνω, κάτι λιγότερο, δεν έχει και τόση σημασία νομίζω.
Σφίξαν οι ζέστες επικίνδυνα. Είναι κι αυτή η μαυρίλα κι η καταχνιά από τ’ αποκαΐδια που μας πλάκωσε κατακαλόκαιρο, ήρθε η ψυχή και πλάνταξε. Ούτε η μαζική έξοδος στις ακρογιαλιές μάς σώζει ούτε τα «όνειρα θερινής νυκτός» μας θεραπεύουν. Κάτι άλλο, πιο δυνατό, χρειαζόμαστε για να στανιάρουμε, οι εξαρτημένοι. Μην είν’ αυτό; Μην είναι τ’ άλλο; Τίποτα από τα δυο. Ψυχοθεραπεία χρειαζόμαστε ομαδική. Αυτό ’ναι όλο. Μόνο που η δόση πρέπει να ’ναι καλά προσεγμένη, εξαιρετικά ενισχυμένη, για να μας πιάσει.
Θέλεις αυξήσεις σε επιδόματα συνταξιούχων και τα αναδρομικά από τις αυξήσεις στις αποδοχές των δικαστικών; Πάρε! Θέλεις αύξηση της επιδότησης επιτοκίων των στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας αγροτών; Πάρε! Θέλεις αυξήσεις στους μισθούς και τα επιδόματα του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων; Πάρε! Θέλεις χρηματοδότηση προγραμμάτων της Εκκλησίας από το Δ΄ Κ.Π.Σ.; Πάρε! Θέλεις χρηματοδότηση της ψηφιακής τηλεόρασης για άτομα με αναπηρία; Πάρε! Θέλεις να ιδρυθεί ταμείο για την ενίσχυση των φτωχών; Πάρε! Θέλεις χορήγηση επιδόματος στους τρίτεκνους; Πάρε! Θέλεις προγράμματα; Πάρε! Μυαλό θέλεις; Πάρε κι απ’ αυτό!
Πάρε, πάρε, πάρε! Πάρε, κόσμε! Τ’ αφεντικό τρελάθηκε και τα πουλάει τζάμπα! Άντε, τώρα που γυρίζει! Έλα, τώρα που κληρώνει! Τόση δόση αδύνατον να μην πιάσει. Τόση σαπίλα, τέτοια καφρίλα!
Τριάμισι χρόνια τώρα μας άλλαξαν τον … Ανανία. Από τα άδεια ταμεία που παράλαβαν μέχρι την περιβόητη απογραφή που μας οδήγησε στην επιτήρηση, τον βασικό μέτοχο και τον πόλεμο κατά της διαπλοκής που τώρα, μόνο σαν αστεία ακούγονται. Από την άγρια λιτότητα, τους νέους φόρους, την αύξηση του ΦΠΑ, μέχρι τις μίζες, τη ρεμούλα και το μεγάλο φαγοπότι. Από τους κουμπάρους μέχρι τα δομημένα ομόλογα. Από την πλασματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% που μας αναγκάζει να πληρώσουμε τα μαλλιοκέφαλά μας στα κοινοτικά ταμεία, μέχρι την υπό όρους άρση της επιτήρησης.
Όπου κι αν άγγιξε το χεράκι τους, σ’ όποιο τομέα κι αν πειραματίστηκαν, τ’ αποτελέσματα τα είδαμε. Κράτος παραλυμένο, υπηρεσίες διαλυμένες, λιωμένες κάτω από το βάρος της πιο σκληρής κομματικοποίησης. Τα πανεπιστήμια κλειστά, καθηγητές, φοιτητές και μαθητές στους δρόμους. Αναρχικοί και κουκουλοφόροι που τσαντίζονται, κηρύσσουν τον πόλεμο στην αστυνομία και τα κάνουν ρημαδιό. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί, αυτοί που κυβερνούσαν κάποτε. Κι από την άλλη, ούτε ένα έργο καινούριο. Πέτρα στην πέτρα δεν στήθηκε. Ούτε ένα νέο χιλιόμετρο. Προεκλογική κίνηση με εγκαίνια κλεμμένα. Φιέστες σε έργα παλιά. Κορδέλες που κόβονται ξανά και ξανά. Και λόγια μεγάλα. Χιλιοειπωμένα. Αναμασημένα.
Μεταρρυθμίσεις που έμειναν στα λόγια, εξαγγελίες «έπεα πτερόεντα» που πέταξαν και πάνε μαζί με τις ελπίδες, που αποδείχτηκαν φρούδες, ενός λαού πονεμένου. Που όμως τους δίνει, λέει, το προβάδισμα, την παράσταση νίκης, και θεωρεί τον αρχηγό τους «καταλληλότερο».
Ούτε μεταξύ τους δεν κατάφεραν να τα βρουν. Έριδες, ανταγωνισμοί, αποχωρήσεις, εξαναγκασμοί σε παραίτηση. Και τώρα, την ύστατη ώρα της κρίσεως, «πάρτα όλα», μας λένε. Κάθε μέρα και μια καινούρια παροχή, κάθε ώρα κι ένα νέο νομοσχέδιο, που όμως δεν πρόκειται να υλοποιηθεί η πρώτη ούτε να ψηφισθεί το δεύτερο. Το έργο το ’χουμε ξαναδεί. Κάπου εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε!