Σταματήστε τους τώρα!

Τους εμπρηστές, τους οικοπεδοφάγους, τους κυβερνώντες. Πριν τα κάψουν όλα, πριν τα κάνουν αυθαίρετα, πριν διαλύσουν τα πάντα. Σώστε τα ελάχιστα που απόμειναν. Βγείτε όλοι μπροστά. Ανασκουμπωθείτε. Ας χτυπήσουν οι καμπάνες κι ας πάρουμε τους κουβάδες όπως παλιά. Ο ένας για όλους κι όλοι μαζί για το κοινό καλό. Άλλη λύση δεν υπάρχει αφού εκτροχιάστηκε η μηχανή τού έτσι κι αλλιώς κράτους της πλάκας. Είκοσι τέσσερις ώρες καιγόταν η Πάρνηθα και δεν το ’χαν πάρει είδηση οι ειδήμονες. Οι επιφορτισμένοι μ’ αυτό το καθήκον. Αλήθεια σας λέω. Τυφλώθηκαν, λέει, τα ραντάρ και χρειάστηκε να φτάσει η φωτιά στην κορυφογραμμή και να απειληθεί το καζίνο για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Κι ο υπουργός της Δημόσιας Τάξης, ο καθ’ ύλην αρμόδιος, χαριεντιζόταν με τους αγροφύλακες την ώρα που κινδύνευε να καεί η Αθήνα.
Στάχτη η Πάρνηθα, κάρβουνο το Πήλιο, πυρκαγιές στην Ελλάδα ολόκληρη. Απ’ άκρη σ’ άκρη. Σε βουνά και λαγκάδια, στα ηπειρωτικά και στα νησιά. Τίποτα το πράσινο μην απομείνει. Ούτε για δείγμα. Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως οι περισσότερες πυρκαγιές θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί ή τουλάχιστον να έχουν κατασβησθεί πριν πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όπως οι πυρκαγιές που προκλήθηκαν από τους πυλώνες της ΔΕΗ, οι φωτιές από τις παράνομες χωματερές κι από τους δόλιους εμπρηστικούς μηχανισμούς.
Η Ελλάδα καίγεται. Σπίτια, καλλιέργειες, εκμεταλλεύσεις κι εγκαταστάσεις στην πυρά. Η χώρα εν κινδύνω. Για εθνικό πένθος μίλησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πριν από τους νεκρούς μάλιστα. Τους τραγικούς εποχικούς δασοπυροσβέστες που τους έριξαν ανεκπαίδευτους και χωρίς εξοπλισμό βορά στην πύρινη λαίλαπα. Θυσία σ’ έναν κρατικό μηχανισμό κι ένα κράτος της πλάκας που όμως γίνεται επικίνδυνο. Ανθρώπινες σάρκες καμένες πάνω στις πέτρες για την αμέλεια κάποιου, για το ωχ αδελφέ τ’ αλλουνού. Τι να πεις σ’ αυτή τη μάνα, σ’ αυτό τ’ ορφανό, πως ο άνθρωπος ο δικός τους έγινε θυσία σ’ ένα μέρος που πραγματικά δεν είχε να κάψει τίποτα η φωτιά εκτός από αστιβίδες και κάτι φτωχά αγριόπρινα; Κι η σεμνή και ταπεινή μας κυβέρνηση τι κάνει; «Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια», για να χρησιμοποιήσω του βουλευτή τους, του κ. Άρη Σπηλιωτόπουλου, τα λόγια σαν απάντηση.
Σύγκρουση τρένων με δεκάδες τραυματίες στο κέντρο της Αθήνας. Ευτυχώς χωρίς νεκρούς αυτή τη φορά. Από κάποιου την αμέλεια. Εξαιτίας ενός κομματικού κρατικού μηχανισμού διαλυμένου κι αποχαυνωμένου.
Σταματήστε τους τώρα! Πριν διαλύσουν το σύμπαν. Τη φύση, τη δομή του κράτους, τους θεσμούς. Μετά τη δημόσια διοίκηση, τα ασφαλιστικά ταμεία, τη δικαιοσύνη, παράλαβαν και τις πανελλήνιες εξετάσεις τώρα. Ένας θεσμός είχε απομείνει απείραχτος κι έχαιρε της εμπιστοσύνης όλων. Έχαιρε, γιατί τώρα πάει κι αυτός. Θέματα διαρρέουν και γίνονται αντικείμενο εμπορίας στα φροντιστήρια και γραπτά αλλοιώνονται και βαθμολογούνται ξανά και ξανά. Ο κόπος, η αγωνία, η λαχτάρα των εξεταζομένων, τα όνειρα γονιών και παιδιών, συντρίμμια στις σκοπιμότητες του Υπουργείου Παιδείας και της όποιας κυβερνητικής πολιτικής. Η λέξη ντροπή δεν είναι αρκετή. Ξεφτίζουν οι λέξεις και χάνουν το νόημα όταν έχουν να κάνουν με τόσο μεγάλα εγκλήματα κι η αγανάχτηση κατά μόνας δεν είναι αρκετή. Πρέπει να ενώσουμε τις διαμαρτυρίες μας, να βροντοφωνάξουμε πρέπει, «ως εδώ!»