Παρασκευή, Ιανουαρίου 08, 2010

Σκέψεις και απόψεις για τη διακυβέρνηση - 100 ημέρες μετά

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε, κατά γενική παραδοχή, ένα κράτος διαλυμένο, υπερχρεωμένο και αφερέγγυο. Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης αναπτέρωσε τις ελπίδες όλων μας, πως κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει. Το είχε υποσχεθεί άλλωστε προεκλογικά ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, το επέβαλαν οι συνθήκες, το απαιτούσε στο τέλος τέλος ο λαός που του χάρισε μια εντυπωσιακή νίκη με πάνω από δέκα μονάδες διαφορά.

Το ξεκίνημα υπήρξε όντως εντυπωσιακό. Καταρχήν ανέλαβαν υπουργικά καθήκοντα, κατά βάση, νέα πρόσωπα, άφθαρτα, με όρεξη για δουλειά. Και οι πρώτες εξαγγελίες κινήθηκαν στον ίδιο ρυθμό. Η κυβέρνηση δείχνοντας να έχει πιάσει τον παλμό, διέγραψε με μια μονοκοντυλιά πρακτικές του παρελθόντος. Αποφάσεις που οι προηγούμενοι λάμβαναν εν κρυπτώ, τώρα θα έβγαιναν στο διαδίκτυο άμεσα, ενώ παράλληλα καθιερώθηκε η διαφάνεια παντού. Το ΑΣΕΠ καθίσταται παντοδύναμο πλέον και δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη να πληροφορείται, να ελέγχει και να κρίνει.

Ακούστηκαν και τα πρώτα μέτρα. Μειώθηκαν οι αστυνομικοί που φρουρούσαν τους επισήμους, αρχής γενομένης από το Μέγαρο Μαξίμου, κόπηκαν οι λιμουζίνες, εξαγγέλθηκε η πρόθεση για αναδιοργάνωση τομέων και υπηρεσιών της Κεντρικής Διοίκησης. Καλά και άγια όλα αυτά, μόνο που, πολύ φοβάμαι, πως στην πορεία χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα της καθημερινότητας των προβλημάτων, ή παραπέμφθηκαν στις γνωστές ελληνικές Καλένδες.

Σήμερα, μια ανάσα πριν από τις πρώτες 100 ημέρες μετά τις εκλογές, δεν έχει στελεχωθεί ακόμη ο Δημόσιος Τομέας. Ο ορισμός γενικών γραμματέων κατάντησε αστείο κακόγουστο, οι ΔΕΚΟ πορεύονται ακέφαλες, Υπουργοί και Υφυπουργοί ερίζουν για τις αρμοδιότητες που μάταια περιμένουν να επιμεριστούν. Και ύστερα, τι κακό είναι αυτό με τους καθηγητές πανεπιστημίων; Η συντριπτική πλειοψηφία των γραμματέων, γενικών και ειδικών, είναι καθηγητές, σε σημείο που να με κάνει να αναρωτιέμαι, εκεί βρισκόταν κρυμμένη η λύση; Στα πανεπιστήμια; Και δεν την είχαμε ανακαλύψει τόσα χρόνια; Τέλος πάντων, ας είναι κι έτσι. Αλλά πάλι, και άλλη ερώτηση μου τριβελίζει το μυαλό. Μας περισσεύουν άραγε οι καθηγητές, ή αδειάσαμε τα αμφιθέατρα δημιουργώντας μια νέα προνομιούχα τάξη διπλοθεσιτών και άρα διπλά αμοιβόμενων; Άφησε που είναι γνωστό από παλιά το, Τρεις καθηγητές αρκούν για να διαλυθεί το κράτος. Ε, εμείς πλησιάζουμε, αν δεν ξεπεράσαμε ήδη, τους πενήντα. Με το καλό, παιδιά! Να τους εκατοστίσουμε!

Με το πες, ξεπές όμως, χάσαμε την ουσία. Ακόμη και τα σπουδαία μέτρα που είχαν εξαγγελθεί, λησμονήθηκαν. Κανένας δεν γνωρίζει, για παράδειγμα, πόσοι αστυνομικοί απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στα καθήκοντά τους, πόσοι αποσπασμένοι επέστρεψαν στις θέσεις τους, αν δάσκαλοι και καθηγητές που κατέκλυζαν τα κεντρικά του Υπουργείου, και όχι μόνο, γύρισαν στα σχολειά τους, πόσα από τα χιλιάδες κρατικά αυτοκίνητα παροπλίστηκαν. Αν έστω και ένα μέτρο από αυτά έγινε πράξη δηλαδή, ή εξαγγέλθηκαν χάριν εντυπωσιασμού και μόνο.

Τα χάλια της οικονομίας

Κανείς δεν αμφιβάλει πως εδώ που φτάσαμε χρειάζονται μέτρα. Σκληρά και επώδυνα που θα πλήξουν όλους μας γιατί η κατάσταση δεν πάει άλλο. Η χώρα κινδυνεύει να κηρυχθεί σε πτώχευση, τα ασφαλιστικά ταμεία πνέουν τα λοίσθια, η αγορά στενάζει. Η κυβέρνηση, με πρόσφατη τη λαϊκή εντολή και ισχυρότατη κοινωνική συναίνεση, πρέπει να δραστηριοποιηθεί άμεσα. Φτάνουν, αρκετά πια, τα λόγια και οι ασκήσεις επί χάρτου. Οι πολίτες, παρά τη δύσκολη θέση που βρίσκονται, έχουν κατανοήσει το πρόβλημα και είναι διατεθειμένοι να συνεισφέρουν υπό δύο βασικές προϋποθέσεις.

1. Απαιτούν τα χρήματα που θα κληθούν να καταβάλουν να πιάσουν τόπο και

2. Τα όποια μέτρα ληφθούν να είναι δίκαια.

Να πληρώσουν όλοι δηλαδή ανάλογα με τα εισοδήματα και το βαλάντιό τους. Και πρώτο και κύριο να παταχθεί, μια κι έξω, το απαράδεκτο φαινόμενο της φοροδιαφυγής που έχει γιγαντωθεί επικίνδυνα. Μέτρα μελετημένα χρειάζονται, τέτοια που να γίνουν αποδεκτά για να μπορέσουν να αποδώσουν. Γιατί το εγχείρημα με τα τέλη κυκλοφορίας που τιμώρησε στην ουσία τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, αναγκάζοντάς τους να πληρώσουν υπέρογκα ποσά, επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν καινούρια αυτοκίνητα, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.

Τα μέτρα πρέπει να είναι κοινωνικά δίκαια και να διορθώνουν αδικίες του παρελθόντος. Καταρχάς, θα πρέπει να μπει μαχαίρι στις πάσης φύσεως δαπάνες. Κατά γενική παραδοχή πάλι, έχουμε στήσει ένα κράτος εξαιρετικά πολυάνθρωπο και εξοργιστικά σπάταλο. Και αυτό το καλαμπούρι με τις πανάκριβες εθελούσιες εξόδους πρέπει να σταματήσει. Εδώ και τώρα, όπως λέγαμε παλιότερα. Δεν μπορούν 300 άνθρωποι στο λιμάνι του Πειραιά να εκβιάζουν και η κυβέρνηση να υποκύπτει στους εκβιασμούς τους. Να δίνει 300.000 ευρώ σε καθένα τους για να μας αδειάσουν τη γωνιά. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Και προκλητικά. Και προσβλητικά για τους άνεργους, τους χαμηλά αμοιβόμενους και τη γενιά των 700 ευρώ. Και αν αυτό είναι απόρροια του Νόμου που θέσπισε η Νέα Δημοκρατία, ας τον αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό άλλωστε τους ψήφισε ο λαός. Για να κάνουν τομές και να κυβερνήσουν με θάρρος και γενναιότητα. Εδώ δεν δίστασε η κυβέρνηση να διώξει 30.000 παιδιά, καταργώντας τα stages, στους 300 λεβέντες του Πειραιά θα σταματήσει; Εκτός και αν ισχύει και πάλι το δίκαιο του ισχυρού και ο φόβος του ΚΚΕ με την Αλέκα να έχει ζωστεί τα άρματα.

Ένα μικρό παράδειγμα είναι οι λιμενεργάτες, αφού καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας εξωφρενικά μεγάλες απολαβές που λυμαίνονται εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ευνοημένοι. Οι τραπεζίτες με τους παχυλούς μισθούς και τα υπέρογκα μπόνους, ο ΟΠΑΠ με τις προκλητικές αμοιβές, τα ΕΛΠΕ, ο ΟΤΕ, η ΕΡΤ, η Βουλή με τις χαριστικές προσλήψεις και τους 16 μισθούς, και δεν ξέρω πόσοι άλλοι. Οι στρατιές που εκμεταλλεύονται τις εθελούσιες εξόδους, που αφού πάρουν ένα υψηλότατο πριμ βγαίνουν νεότατοι στη σύνταξη, επιβαρύνοντας και άλλο τα ήδη προβληματικά ταμεία. Οι χιλιάδες αμοιβόμενες επιτροπές, οι διοικητές και οι πρόεδροι με τις ιδιαιτέρες, τους οδηγούς και τα αυτοκίνητα. Οι επιχορηγήσεις σε, ων ουκ έστιν αριθμός, απίθανους συλλόγους, σωματεία, ενώσεις και παραενώσεις. Αυτά βλέπουν οι Ευρωπαίοι και τους σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Και μας εκβιάζουν μετά. Και μας απειλούν και μας βρίζουν. Μαχαίρι στις δαπάνες λοιπόν. Παντού. Για να πειστεί ο φτωχός που τα βγάζει πέρα με το ζόρι να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη, πιο βαθιά αυτή τη φορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου