Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Είναι έτσι;

Μέρες τώρα δεν λέει να καταλαγιάσει ο θόρυβος με τα ομόλογα. Ειδικοί ομολογολόγοι κοντεύουμε να γίνουμε όλοι μας. Ενώ μέχρι χθες δηλαδή γνωρίζαμε τα ομόλογα τα απλά, μάθαμε τώρα και τα σύνθετα, τα φανερά και τα κρυφά, τα σταθερά και τα υψηλού ρίσκου. Μάθαμε ποιος τα εκδίδει, σε ποιους απευθύνονται και πόσο τιμώνται ακριβώς. Το να τα αγοράσει κάποιος στο 85, άντε στο 87% της αξίας τους θεωρείται συμφέρουσα η τιμή. Το να τα πληρώσει στο 106,75 μάλλον πως του την φέρανε. Μάθαμε επίσης πως για να φτάσουν από τον εκδότη στον αγοραστή δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Το τεκμηριώσαμε καλά πως για να φτάσει ένα ομόλογο από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στο ΤΕΑΔΥ λόγου χάρη, θα πρέπει πρώτα να πάρει των ομματιών του, να ξενιτευτεί, να ταξιδέψει σε Λονδίνα, Γερμανίες και Κύπρο για να καταλήξει κατάκοπο, ώριμο και σιτεμένο στου ασφαλιστικού ταμείου την αγκαλιά. Και δεν φτάνει η διαδρομή η τόση κι η ταλαιπωρία, αρχίζει κι ο μαραθώνιος για την ανακάλυψη αυτών που έφαγαν κι η αναζήτηση του ποσού που αναλογεί στον καθένα.
Για σταθείτε, βρε παιδιά. Είσαστε καλά; Τόσες διαδρομές δηλαδή τσάμπα τις έκανε αυτό το ομόλογο, το ρημάδι; Να μην βγάλει το κατιτίς του κι ο διαμεσολαβητής; Τι θα γίνει δηλαδή αυτός; Κλέφτης; Ανάλογα με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουμε ενεργεί κι αυτός. Μέχρι off shore εταιρείες αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει κι εξωτικά νησιά, κάτι για Καϊμάν άκουσα να λένε, για να καταφέρει το δίκιο του, το βιος του, αυτό που του αναλογεί τέλος πάντων, να φτάσει σίγουρα και με ασφάλεια σε Hitech ταμεία κι ασ’ τους άλλους να τρέχουν μετά σε βενζινάδικα κι όπου αλλού, για να τ’ ανακαλύψουν. Ν’ ανακαλύψουν τι στο τέλος τέλος; Αξία του πρόσθεσαν οι άνθρωποι, δεν έκαναν και κανένα έγκλημα. Δεν έχετε ακούσει για την προστιθέμενη αξία; Ε, αυτή είναι. Βάλε ο ένας, άρπαξε ο άλλος, ήρθε η αξία του κι αβγάτισε. Προστέθηκε, πώς το λένε; Μπέρδεψαν τις εκδοχές, μαλλιά κουβάρια έγιναν υπουργοί και παρατρεχάμενοι, πάλι καλά που βρήκαν κι αυτόν τον δόλιο τον Σημαιοφορίδη και του τα φόρτωσαν. Κι έχεις κι από πάνω την αντιπολίτευση να ωρύεται. «Ληστεύετε τα ταμεία, πίνετε τον ιδρώτα του υπαλλήλου και του εργάτη».
«Εμείς τα προστατεύουμε και βάζουμε κανόνες για το ποιος θα φάει και πόσο, ενώ εσείς ήσασταν χαμένοι στην αδιαφάνεια», αντιτείνει η κυβέρνηση.
«Άλλο τότε», συνεχίζει απτόητη η αντιπολίτευση, «κι ύστερα τι; Συμψηφισμούς θα κάνουμε;». Άδικο έχει; Άντε τώρα ν’ αρχίσουμε τους υπολογισμούς και τα μετρήματα. Τόσα φάγαν οι δικοί τους, τόσα οι άλλοι, βγάλε εσύ άκρη φτωχέ πλην τίμιε φορολογούμενε. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να, θα πολυμπλέξει το πράγμα και θα χαλάσει το κλίμα στα παράθυρα τα τηλεοπτικά. Αυτά.
Κι ενώ στην πρωτεύουσα γίνεται «του ομόλογου του δομημένου», στον μικρόκοσμο του Ρεθύμνου έσκασε βόμβα μεγατόνων. Απρόσμενα κι απροειδοποίητα. Σε Κούγκι το μετατρέψαμε ανοιξιάτικα, σε μπαρουταποθήκη τ’ Αρκαδιού που πήρε φωτιά από την πιστόλα του πυρπολητή. Στον αέρα, λέει, και με δικαστική απόφαση μάλιστα, 39 οικισμοί του Νομού που ήρθαν να προστεθούν στους άλλους 13 που δεν είχε προλάβει να δημοσιευθεί στο ΦΕΚ η απόφαση του Νομάρχη. Δικαιωμένοι δηλώνουν κάποιοι και σηκώνουν τη μύτη ψηλά, χαμένα τα ’χουν οι πολλοί, προβληματίζονται οι λίγοι υποψιασμένοι. Τι άραγε συνέβη; Ποιος εγκλημάτησε πάλι εις βάρος του τόπου μας του χιλιοταλαιπωρημένου; Ποιος κορόιδεψε τον κόσμο; Ποιοι ολιγώρησαν και πρέπει τώρα αρχές κι εξουσίες να τρέχουν και να μην φτάνουν αναζητώντας λύσεις πολιτικές;
Δεν είμαι ούτε δικηγόρος ούτε μηχανικός για να μπορώ να εκφέρω γνώμη μετά λόγου γνώσεως. Να τα βάλω κάτω δηλαδή και να σας αραδιάσω νόμους και διατάγματα, αρτιότητες κατά παρέκκλιση και ζώνες των οχτακοσίων. Είμαι όμως υποψιασμένος μιας και ζω και κινούμαι στο Ρέθυμνο όπου οι πάντες, ευτυχώς ή δυστυχώς, γνωρίζουν τους πάντες. Και τους υπεύθυνους και τους ανεύθυνους. Και τους αρμόδιους για την έκδοση αδειών και τους έχοντας την ευθύνη για τη μεταγραφή των ακινήτων. Στις ίδιες θέσεις πεισματικά γαντζωμένοι, παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι χρόνια ατέλειωτα. Καθεστώς έχουν γίνει στην πόλη. Σαν αξιοθέατα θα τους παρουσιάζουμε σε λίγο. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε κι αυτοί οι ίδιοι μένουν. Καμία δύναμη δεν είναι ικανή να τους ταράξει. Είναι τυχαίο; Παρά τις ιδιορρυθμίες τους, τα πιστεύω τους τα παράξενα, τις σκοπιμότητες που υπηρετούν την κάθε φορά. Αυθεντίες που διεκδικούν για τον εαυτό τους του Πάπα το αλάθητο. Ελάχιστοι και μικρόνοες, κατά τη γνώμη τους, αυτοί που έχουν αντίθετη άποψη από τη δική τους. Οι ίδιοι είναι οι μόνοι που θεωρούν πως ξέρουν να διαβάζουν νομοθεσίες, οι μόνοι που δικαιούνται να ερμηνεύουν αυθεντικά και έγκυρα τους νόμους. Τα σιγοψιθυρίζουν όλα αυτά στους διαδρόμους σκεφτικοί οι δικηγόροι μεταξύ τους, τους τρέμουν οι μηχανικοί, βοούν τα συμβολαιογραφεία χρόνια και χρόνια, χωρίς τίποτα ν’ αλλάζει.
Όλοι ξέρουν τι συμβαίνει, τι γίνεται, τι ψήνεται αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Ομερτά. Τέτοιο ένα πράγμα. Είναι κι εκδικητικοί, βλέπετε, και δεν ξεχνούν. Κι ο κάθε επαγγελματίας, «άστο να πάει στο διάολο», σκέφτεται, «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» και δεν το βγάζει κανένας τελικά. Και μεγάλωσε το φίδι και θράσεψε. Και ζέστανε τ’ αβγό και νάτο που έσκασε. Και θέλετε να πιστέψουμε τώρα πως όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι, οι παντογνώστες, που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, επί 20 και πλέον έτη ζούσαν μέσα στην άγνοια τη μεγάλη; Ελαφρά καρδία χορηγούσε άδειες η Πολεοδομία και θεωρούσε όρους δόμησης, ανεύθυνα μετέγραφε τους τίτλους το Υποθηκοφυλακείο; Παράνομα λειτουργούσαν όλα αυτά τα χρόνια ή πρέπει να δεχτούμε τα όσα ανερυθρίαστα ισχυρίζονται, ότι τάχαμου είχαν μαύρα μεσάνυχτα; Σοβαρά; Και θέλετε να τους πιστέψουμε; Είπαμε κράτος της πλάκας, αλλά όχι κι έτσι.
Ας αφήσουμε όμως τ’ αστεία. Το διάταγμα του 1987, προς λύπην μερικών, πέτυχε τον στόχο του. Έδωσε πνοή στους στάσιμους οικισμούς, ζωντάνεψε την ύπαιθρο, έφερε νέους κατοίκους, δουλειές μαζί και χρήματα. Οι περισσότεροι από τους οικισμούς αυτούς έχουν πάψει πλέον προ πολλού να είναι στάσιμοι. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι οικισμοί γεμάτοι ζωντάνια που αναπτύσσονται συνεχώς κι εξαπλώνονται. Αυτό ίσως ενοχλεί. Ίσως και να θίγει συμφέροντα. Όμως αυτός δεν είναι λόγος τέτοιος που να δικαιολογεί τα περίεργα κι επικίνδυνα παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη του ρεθεμνιώτικου λαού.

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Μύρισε άνοιξη

Μάρτης. Μύρισε άνοιξη. Μπορεί κάθε τρεις και λίγο να μας φοβίζουν επιστήμονες κι ειδικοί πως επίκειται το τέλος του πλανήτη και να μας μαυρίζουν την ψυχή με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όμως μύρισε άνοιξη. Κι η άνοιξη δεν είναι η οποιαδήποτε εποχή. Είναι η αναγέννηση της φύσης. Το φως που παίρνει κεφάλι και το σκοτάδι που νικιέται. Μεγαλώνει η μέρα, μαλακώνει η φύση κι ανθίζει. Χρώματα κι αρώματα παντού και λουλούδια. Πολλά λουλούδια. Στο άσπρο, το κίτρινο, το κόκκινο, το μωβ.
Βγήκα την Κυριακή το πρωί μια βόλτα κι αγαλλίασε το μάτι μου. Ξάφνου, μπροστά μου, ένα χωράφι με παπαρούνες γεμάτο. Μπουμπούκια αμέτρητα οι άσπρες και κόκκινες τουλίπες. Ζήλεψα κι είπα να μαζέψω μερικές. Ευκαιρία, σκέφτηκα, να φτιάξω ένα όμορφο μπουκέτο για τη γυναίκα μου. Δείλιασα στην πρώτη κι έμεινε το χέρι μου μετέωρο. Μια τέτοια ομορφιά, συμπλήρωσα τη σκέψη μου, είναι κρίμα να μαραθεί στο βάζο κι έμεινε η παπαρούνα απείραχτη να καμαρώνει αγέρωχη.
Μάρτης. Μύρισε άνοιξη. Η εποχή των πρώιμων ερώτων. Τα πουλιά αλλάζουν φορεσιά κι η λαλιά τους παύει να είναι μονότονη και φοβισμένη. Έχουν δουλειά μπροστά τους τώρα. Τα θηλυκά μ’ ένα κλαδάκι τοσοδά στο ράμφος, ετοιμάζουν τη φωλιά που μέσα της θ’ αποθέσουν τοσοδούλικα αυγά γεμάτα κουκίδες και τ’ αρσενικά με το κελάηδισμά τους τα καλούν σ’ ένα σμίξιμο ερωτικό που θα τους περάσει ζωή και θα γονιμοποιήσει τ’ αυγό που θα ζεστάνουν.
Μύρισε άνοιξη και στις εκκλησίες ψέλνουν τα τροπάρια του Ακάθιστου Ύμνου. Δοξολογίες στην Υπέρμαχο Στρατηγό που για άλλη μια φορά έσωσε «πάσης εχθρών αλώσεως» την Πόλη. «Χαίρε τον κρίνον η Βλαστήσασα…, χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε». Μεγάλη Σαρακοστή κι ο κάθε χριστιανός το ’χει συνήθειο να νηστέψει τουλάχιστο για μια εβδομάδα. Έτσι, για το καλό. Ακόμη κι αυτοί που δεν πολυπιστεύουν, μια ανάγκη τέτοια για λίγη νήστεια τους βγαίνει. Πάντα όμως υπήρχαν οι αποκλίσεις από τον κανόνα κι όλες οι εποχές είχαν τους Βαραβάδες τους, τους ληστές, κι η δική μας γιατί ν’ αποτελέσει εξαίρεση;
Επιδρομή στου κράτους τ’ αδύναμα ταμεία. Γιούργια στων ασφαλιστικών ταμείων τ’ αποθεματικά. Αυτών που έχουν πρόβλημα και κινδυνεύουν με κατάρρευση. Οι κρατήσεις των φτωχών υπαλλήλων, ομόλογα κρυφά και φανερά, αγορασμένα πανάκριβα μέσα από τριγωνικές συναλλαγές μέσω Γερμανίας και Κύπρου. Η καταλήστευση σ’ όλο της το μεγαλείο, κρυμμένη πίσω από ανευθυνοϋπεύθυνους υποστηρικτές της νομιμότητας. Κι η αντιπολίτευση να ωρύεται και να χύνει κροκοδείλια δάκρυα, παρά το γεγονός ότι έκανε παρόμοια κι αυτή όταν ήταν στα πράγματα με υποχρεωτικές άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών στην Τράπεζα της Ελλάδος και αυστηρά κατευθυνόμενες επενδύσεις. Κι η κυβέρνηση από τη μεριά της, σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου να ξεπλένει τα χέρια της και ν’ αναθεματίζει και να καταριέται τη μοίρα της την κακή που, ενώ είχε ριχτεί στη μάχη κατά της διαπλοκής, την αναγκάζει να εγκαταλείπει τον στόχο της και να δηλώνει εκ των υστέρων «μηδενική ανοχή» στα δικά της παιδιά, τα κακομαθημένα.
Μύρισε άνοιξη κι όλα τα μπουμπούκια ανθίζουν μαζεμένα και μέσα από το άνθος του κακού, ωμές με σαδιστική ειλικρίνεια, ξεχύθηκαν αντί για μύρα, οι δηλώσεις του κ. Αλογοσκούφη. Τίθεται «θέμα αναστολής της μείωσης των φορολογικών συντελεστών», είπε, «ή επιβολής τέλους ή φόρου για να πληρωθούν τα αναδρομικά των δικαστών που επιδικάζονται». Κι εδώ τίθενται κάποια ερωτηματικά. Απειλούν την οικονομική πορεία του τόπου οι δικαστές; Είναι οι δικαστές διατεθειμένοι ν’ αναλάβουν το κόστος της επιβολής «δικαστόσημου» και να παραδοθούν στο μένος και τη χλεύη ενός ολόκληρου λαού;
Πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις που δεν απαντώνται ελαφρά τη καρδία. Από πρώτη ματιά ο υπουργός Οικονομίας φαίνεται να έχει δίκιο. Σίγουρα καμιά κοινωνική τάξη δεν δικαιούται να καθορίζει από μόνη της τις αποδοχές της, και μάλιστα αναδρομικά, ανατρέποντας προϋπολογισμούς κι οικονομικές πολιτικές. Είχα αναφερθεί και παλαιότερα στο θέμα όταν το Μισθοδικείο αποφάσιζε αυξήσεις μαμούθ για τους λειτουργούς της δικαιοσύνης. Αυξήσεις παράλογα υψηλές που προκαλούσαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Από την άλλη, στη χώρα του πάρτα όλα, με την παράταξη που υποσχόταν στους πάντες τα πάντα στην κυβέρνηση, η απόφαση αυτή ίσως και να είναι δικαιολογημένη.
Διαμαρτύρονται από τη μεριά τους οι δικαστές επικαλούμενοι τα συνταγματικά τους δικαιώματα και με δηλώσεις αυτού του τύπου θεωρούν πως θίγεται το κύρος τους. Κανένας όμως δεν είναι σε θέση να προστατέψει το κύρος του δικαστή περισσότερο από τον ίδιο κι αποφάσεις τέτοιου είδους σίγουρα δεν προασπίζουν το κύρος του. Ειλικρινά με προβληματίζει το πώς θα εφαρμοστούν τελικά αυτές οι αποφάσεις. Θα τολμήσει το κράτος να μην εφαρμόσει δικαστικές αποφάσεις; Κι αν το τολμήσει δεν θ’ αποδειχτεί αυταρχικό, αφερέγγυο κι επικίνδυνο; Από την άλλη θα διακινδυνεύσει ένα πισωγύρισμα της οικονομίας, αφού τα 2 δις ευρώ που διεκδικούν οι δικαστές αντιπροσωπεύει το 1% του ΑΕΠ κι εκτινάσσει αυτόματα το έλλειμμα στο 3,6% που σημαίνει επιτήρηση και πάλι;
Μύρισε άνοιξη κι η φύση οργιάζει. Μεθυστικά αρώματα απλώνονται παντού. Κι αν δεν είν’ αυτά η αιτία του μεθυσιού που έχει καταλάβει τους ιθύνοντες, τότε ίσως το νέφος είναι που τους πείραξε.

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

Κάποιος γιορτάζει

Πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση γιόρτασε την τρίτη επέτειο από τη νίκη της στις εκλογές και την αναρρίχησή της στην εξουσία. Εκτός από τους πανηγυρισμούς και τα παχιά λόγια ήταν ευκαιρία νομίζω για ενδοσκόπηση κι απολογισμό. Μια δημοκρατικά και νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση θα έπρεπε να αισθανθεί πως έχει τη στοιχειώδη υποχρέωση ν’ απευθυνθεί στον λαό που την εξέλεξε και να του πει ξεκάθαρα και σταράτα : τρία χρόνια πέρασαν από την ημέρα που μου έδωσες την εντολή να κυβερνήσω αυτό τον τόπο. Με το ζόρι απομένει ένας χρόνος ακόμη μέχρι τις εκλογές και την ώρα του τελικού απολογισμού. Μέχρι τότε όμως καλό είναι να ξέρεις ποιους από τους στόχους που είχα βάλει πέτυχα, ποιοι βρίσκονται σ’ εξέλιξη και τι σκοπεύω να κάνω στο διάστημα που απομένει.
Δυστυχώς όμως δεν ακούσαμε τίποτα απ’ αυτά. Αντίθετα είδαμε κομπασμούς κι ακούσαμε μεγαλοστομίες γενικόλογες για τις επιτυχίες της κυβέρνησης στον θολό κόσμο των μεταρρυθμίσεων που έχει χαθεί. Ούτε ένα έργο συγκεκριμένο, ουδείς προγραμματισμός, ούτε μια εξαγγελία για το τι έχουμε να περιμένουμε. Κι από την άλλη λόγια, αγριάδες, παλλικαρισμοί. Με προβλημάτισε το γεγονός κι είπα να το ψάξω λίγο. Μήπως είμαι άδικος, σκέφτηκα, μήπως με τυφλώνει ο φανατισμός και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι θετικό; Εγώ όμως θέλω να τα λέω όλα. Και τα καλά και τα κακά. Ανέτρεξα λοιπόν στις σημειώσεις μου, ξεφύλλισα παλιές εφημερίδες κι ιδού το αποτέλεσμα:
8 Μαρτίου 2004. Γίνονται οι εκλογές που τις κερδίζει η Νέα Δημοκρατία. Ενθουσιασμός σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, σκεπτικισμός κι αναμονή σ’ ένα άλλο. Ακόμη κι οι λιγότερο φανατικοί Πασοκτζήδες είχαν μια κρυφή, ανομολόγητη ελπίδα πως ίσως κάτι συμβεί, ίσως κάτι ν’ αλλάξει.
Ιούνιος 2004. Ο κόσμος αιφνιδιάζεται δυσάρεστα από το σκάνδαλο διαφθοράς που ξεσπά στο γραφείο του υφυπουργού Τουριστικής Ανάπτυξης με τον διευθυντή του γραφείου του υφυπουργού άμεσα εμπλεκόμενο.
Σεπτέμβριος 2004. Πιο πλούσιος σε ειδησεογραφία αυτός ο μήνας. Το σκάνδαλο για τις παράνομες μεταγραφές φοιτητών που αναδεικνύει η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Συλβάνα Ράπτη οδηγεί σε παραίτηση τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Σάββα Τσιτουρίδη.
Σε θρίλερ μετατρέπεται η υπόθεση της πτώσης του Σινούκ που οδηγεί στον θάνατο τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και τη συνοδεία του. Αποδεικνύεται πως σύσσωμη η κυβέρνηση που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη λόγω της έκθεσης, επί τρίωρο θεωρούσε πως το ελικόπτερο είχε προσγειωθεί ασφαλώς στο Άγιο Όρος. Τον ίδιο μήνα ο πρωθυπουργός από του Μπαϊραχτάρη κήρυξε τον πόλεμο στους «νταβατζήδες».
Οκτώβριος 2004. Η ώρα της λυπητερής. Μετά τη γιγαντιαία επιχείρηση της απογραφής, η ελληνική οικονομία τίθεται υπό επιτήρηση και η χώρα καθίσταται αναξιόπιστη.
Ιούνιος 2005. Ο θείος Αχιλλέας Καραμανλής επανέρχεται στη Βουλή ύστερα από μια πρωτοφανή και σκανδαλώδη απόφαση του εκλογοδικείου, σύμφωνα με την οποία για πρώτη φορά προσμετρώνται τα λευκά. Πέντε συνολικά βουλευτές βλέπουν την έδρα τους να χάνεται μέσα στο αλλαλούμ της αυθαιρεσίας που επικρατεί. Τελικά ο θείος αναγκάζεται να παραιτηθεί κι η χώρα γίνεται πάλι ρεζίλι διεθνώς.
Σεπτέμβριος 2005. Ο γαλάζιος αγροτοσυνδικαλιστής Κοκκινούλης βγαίνει στο κλαρί. Ξεφωνίζει τη διαφθορά κυβερνητικών στελεχών και διαγράφεται ο δύστυχος κ. Πολύζος, βουλευτής της ΝΔ, επειδή είχε την αφέλεια να παραδεχτεί πως και στο κόμμα του υπάρχουν διεφθαρμένοι.
Νοέμβριος 2005. Ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Αδάμ Ρεγκούζας βλέπει την έξοδο μετά το σκάνδαλο των τελωνείων και την αποκάλυψη των σχέσεων του με υπόδικο ροζ καναλάρχη.
Δεκέμβριος 2005. Ο διοικητής της ΔΕΗ και ιστορικό στέλεχος της ΝΔ κ. Ιωάννης Παλαιοκρασάς παραιτείται μέσα σ’ ένα όργιο καταγγελιών. Είναι το τραγικό θύμα αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Ιανουάριος 2006. Η υπόθεση των υποκλοπών συγκλονίζει τη χώρα. Τον ίδιο μήνα αποπέμπεται ο υφυπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης επειδή αποκαλεί δημόσια ανόητο κι αγράμματο τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Μάιος 2006. Η Cosmote εξαγοράζει την εταιρεία Γερμανός με τίμημα 1,3 δις ευρώ (50 φορές δηλαδή τα κέρδη της ή 3 φορές τις πωλήσεις της).
Ιούλιος 2006. Το κύμα σκανδαλωδών εξαγορών συνεχίζεται. Η Εθνική αγοράζει την Π.& Κ.Χρηματιστηριακή με υπερδιπλάσιο τίμημα. Τον ίδιο μήνα ο υπουργός Ναυτιλίας κάνει το μεγαλύτερο δώρο στους εφοπλιστές απελευθερώνοντας τα όρια ηλικίας των πλοίων. Τα σαπιοκάραβα τώρα πια είναι ελεύθερα να αλωνίζουν τις θάλασσες.
Σεπτέμβριος 2006. Η χώρα συγκλονίζεται από την υπόθεση των κουμπάρων που έναντι μίζας 2,4 εκατ. ευρώ θα καθάριζαν εμπλεκόμενη εταιρεία από τη συμμετοχή της στο καρτέλ γάλακτος.
Οκτώβριος 2006. Ο μαέστρος της οικονομίας κ. Αλογοσκούφης μας πληροφορεί πως ξαφνικά γίναμε πιο πλούσιοι κατά 25%. Σάλος στις Βρυξέλλες. Με το τρυκ αυτό η ελληνική οικονομία ίσως τα καταφέρει να βγει από την επιτήρηση, το τίμημα όμως θα είναι ακριβό. Πάνω από 4 δις ευρώ θα κληθεί να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος.
Δεκέμβριος 2006. Ο φρουρός του βουλευτή της ΝΔ κ. Καλιώρα κατηγορείται σαν ο εγκέφαλος της ληστείας εις βάρος του καζίνο της Πάρνηθας.
Ιανουάριος 2007. Ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Μιχαλολιάκος αποδεικνύεται πως χρησιμοποίησε ψευδομάρτυρα στο δικαστήριο για υπόθεση τροχαίου. Παρόλ’ αυτά παραμένει στη θέση του.
Φεβρουάριος 2007. Σε αρένα μετατρέπεται η αίθουσα της Βουλής όπου συνεδριάζει η επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Διαπρέπει ο γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ κ. Σταύρου. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκει την ευκαιρία που εναγώνια ζητούσε και αποχωρεί από τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος.
Μάρτιος 2007. Ανακαλείται η άδεια λειτουργίας της χρηματιστηριακής εταιρείας Ακρόπολις ύστερα από την αποκάλυψη του σκανδάλου με τη διαχείριση των αποθεματικών του Επικουρικού Ταμείου Δημοσίων Υπαλλήλων.
Αυτά είναι μέρος μόνο των πεπραγμένων της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ανέφερα καν τον βασικό μέτοχο, τη στρατιά δημοσίων λειτουργών που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν, τα πρωτοσέλιδα του ξένου τύπου, τις εκπομπές του CNN. «Κάποιος γιορτάζει, τι με νοιάζει, σίγουρα δεν είμαι εγώ», για να παραφράσω το γνωστό λαϊκό άσμα.

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Μετανάστης φτωχός και μόνος

Πολλές εκδηλώσεις γίνονται τώρα τελευταία για τους μετανάστες κι αυτό με βάζει σε υποψία. Ξαφνικά αποκτήσαμε ευαισθησίες, σκέφτομαι, κι αισθανθήκαμε την ανάγκη ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτούς τους ταλαίπωρους συνανθρώπους μας ή κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως, λέω, μήπως πλησιάζουν εκλογές κι επειδή κάποιοι απ’ αυτούς θ’ αποκτήσουν ψήφο πολύτιμη πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε να την υφαρπάσουμε; Κι εδώ αξίζει νομίζω τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στο τι πραγματικά συμβαίνει. Να εξετάσουμε δηλαδή τη σχέση πολιτείας-μετανάστη κι αυτή κοινωνίας-μετανάστη. Όσον αφορά την πρώτη τίθεται ένα κεφαλαιώδες ερώτημα. Είμαστε κράτος ξενοφοβικό, ρατσιστικό κι αφιλόξενο; Έχουμε υψώσει τείχη απροσπέλαστα κι έχουμε κλειστεί μέσα για ν’ αποφύγουμε την επιδρομή των αλλοφύλων; Εδώ η απάντηση που προκύπτει αβίαστα είναι ένα όχι κεφαλαίο.
Κράτος αλαλούμ είμαστε που ενεργούμε την τελευταία στιγμή και κατά περίπτωση. Υπερβολικοί στις αντιδράσεις μας, από τη μια προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο σε βαρύγδουπες δηλώσεις κι από την άλλη βάζουμε στρατούς, αστυνομίες, λιμενικά κι ειδικούς φρουρούς να μας προστατέψουν από τον λαθρομετανάστη, τον δύστυχο. Από τη μια εξαγγέλουμε μέτρα νομιμοποίησης των μεταναστών κι από την άλλη οργανώνουμε επιχειρήσεις απομάκρυνσής τους. Ποιος στ’ αλήθεια δεν θυμάται τις απείρου κάλλους σκηνές στην Αθήνα όπου η αστυνομία τσουβάλιαζε αδιάκριτα τους Αλβανούς σε αντίποινα για την πολιτική της χώρας τους.
Κράτος ανοργάνωτο είμαστε χωρίς πολιτική, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, τους ανεχθήκαμε και τους ανεχόμαστε. Κλείσαμε τα μάτια κι αρνηθήκαμε ν’ αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Τους αφήσαμε να ζουν στοιβαγμένοι δέκα και δεκαπέντε σε υγρά υπόγεια, χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλιση, χωρίς φροντίδα ιατρική. Παρίες της κοινωνίας μας της ελιτίστικης. Κι όταν το πράγμα έφτασε στο μη περαιτέρω, ψηφίσαμε νόμους και τους νομιμοποιήσαμε δήθεν. Και με την ευκαιρία σκεφτήκαμε πως δεν είναι κακό να βγάλουμε και κανένα φράγκο. Και στήσαμε τους ανθρώπους στη σειρά και τους βασανίσαμε. Πάκο τα χαρτιά που έπρεπε να προσκομίσουν. Χαμένα μεροκάματα στις ουρές, λεφτά πεταμένα σε μεταφράσεις κι αιτήσεις περιττές, μπλέξιμο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, παράβολα του αίσχους, γρηγορόσημα. Όλα για την απόκτηση μιας πράσινης κάρτας προσωρινής. Γιατί βέβαια είχαμε την πονηριά να τους κρατήσουμε ομήρους. Δεν δώσαμε, ας πούμε, αόριστη διάρκεια στην κάρτα αλλά βάλαμε όρια δύο και τριών ετών. Για να τους ξαναστήσουμε στις ουρές. Να τους ταλαιπωρήσουμε ξανά, να εισπράξουμε ξανά τον φόρο της υποτέλειάς τους μεταφρασμένο σε παράβολα.
Τους εντάξαμε στο εργατικό δυναμικό με την κρυφή ελπίδα πως θ’ ανακουφίσουν του ασφαλιστικού συστήματός μας τα ελλείμματα. Και πάλι όμως με δεύτερες σκέψεις στο μυαλό και της κουτοπονηριάς του έλληνα εφευρήματα. Για να ανανεωθεί η κάρτα εκτός από τις άλλες προϋποθέσεις και τα ένσημα που έχουν συγκεντρώσει, απαιτήσαμε και σύμβαση εργασίας διάρκειας τουλάχιστον δύο ετών για να τους αποκλείσουμε από τα ταμεία ανεργίας. Εμείς να τους τα πάρουμε θέλαμε, σιγά μη τους βοηθήσουμε κιόλας. Εργάτες τους τάξαμε κι εκεί τους θέλουμε. Η κάρτα γράφει ευκρινώς πως δικαιούνται να παρέχουν μισθωτές υπηρεσίες. Κι αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια; Αν θέλει ν’ ανοίξει ένα μαγαζί ή να κάνει κάποιο επάγγελμα; Όχι, φίλε μου, του λέμε. Θα περιμένεις να λήξει η κάρτα σου πρώτα, να μας πεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, να προσκομίσεις δηλώσεις κι οικονομοτεχνικές μελέτες κι εμείς θ’ αποφασίσουμε αν είσαι άνθρωπος κι αν έχεις το αυτονόητο δικαίωμα να εργαστείς για να ζήσεις.
Εκδηλώσεις οργανώνονται για τους μετανάστες από κόμματα και φορείς. Για να ευαισθητοποιήσουν τάχα μου την κοινωνία. Κι ήταν το Πανεπιστήμιο Κρήτης που οργάνωσε μια τέτοια σε συνεργασία με τη Σχολή της Αστυνομίας στην πόλη μας. Και κάθισε ο υποστράτηγος Πολύδωρας (διευθυντής των αστυνομικών σχολών κι εξάδελφος του υπουργού) στην πρώτη σειρά και βαριόταν απελπιστικά και τους ομιλητές και τις ομιλίες. Να προβληθεί ήθελε ο άνθρωπος, όχι να τους ακούσει. Κι εκεί που τα προσωπεία έπεσαν εντελώς ήταν όταν ανέβηκε στο βήμα ο κ. Αλί Χαγκ που έλκει την καταγωγή από το Σουδάν. Τι κι αν είναι λαμπρός επιστήμονας ο άνθρωπος (καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου), τι κι αν έχει κατακτήσει υψηλότατη αποδοχή στην κοινωνία με την όλη παρουσία του, τι κι αν στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ είχε αναδειχθεί πρώτος σε ψήφους σύνεδρος, δεν παύει όμως να είναι μετανάστης. Δίκαια λοιπόν εισέπραξε την ιερή αγανάκτηση του υποστράτηγου που σκαιότατα του αφαίρεσε τον λόγο. Πάλι καλά δηλαδή που δεν διέταξε να τον συλλάβουν και να τον μαστιγώσουν.
Της κοινωνίας μας, της υποκριτικής, εικόνα είσαι, στρατηγέ μου, απαράλλαχτη. Ίδια με τη νοοτροπία του χωριανού μου του Ηρακλή που απασχολεί αλλοδαπούς στη δουλειά του, τους συμπεριφέρεται απαράδεκτα κι αν τον παρατηρήσεις γι’ αυτό, «εγώ είμαι ρατσιστής;» απαντά με ιερή αγανάκτηση, «αυτός είναι Αλβανός». Και βέβαια αν έχει την ατυχία κάποιο Αλβανάκι να πεθάνει στ’ ασθενοφόρο, άταφο θα μείνει αφού δυο νοσοκομεία θα ερίζουν και θ’ αρνούνται να εκδώσουν πιστοποιητικό ταφής.

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής

Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής. Πολλά συνηγορούν σ’ αυτό και πρώτο και κύριο γιατί γεννήθηκα στο Παγκαλοχώρι και κατοικώ στο Σφακάκι. Ξέρετε τι πάει να πει αυτό; Σίγουρα δεν το ξέρετε. Η φύση δεν λυπήθηκε να τα προικίσει μ’ ομορφιές, παχιά και εύφορα χώματα, άγριο πέλαγος και παραμυθένιες ακρογιαλιές. Άφησε που έχει και αρχαιότητες. Στην ίδια περιφέρεια ανήκει και το μοναστήρι τ’ Αρσανιού, επίκεντρο ενός συμπλέγματος οικισμών τα γνωστά Αρσανοπαγκαλοχαμαλευράστερα. Κι όλ’ αυτά ανήκουν στον Δήμο Αρκαδίου, έναν από τους πιο δυναμικούς και πιο πλούσιους του νομού.
Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής γιατί ζω και κινούμαι σ’ αυτή την περιοχή την πλούσια, την όμορφη, τη ζωντανή. Και είμαι περισσότερο ευτυχής γιατί εμείς στην περιοχή είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Δεν είμαστε σαν κάτι άλλους που δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Αφήσαμε, ας πούμε, τα χωριά μας να ρημάξουν και τα σπίτια ή τα εγκαταλείψαμε στην τύχη τους ή τα μοσχοπουλήσαμε σε κάτι κουτόφραγκους που ήρθαν κι έμειναν άφωνοι μπροστά σε τόσην ομορφιά. Πιάσαμε τους κάμπους εμείς και τους λόφους. Ξεπατώσαμε τις ελιές, ξεριζώσαμε τα παλιάμπελα και πουλήσαμε τα χωράφια-οικόπεδα σε κάθε λογής αγοραστές που τους πιάσαμε κορόιδα. Είμαστε της ανάπτυξης εμείς γι’ αυτό και σε λίγα χρόνια φτιάξαμε καινούριους, πολυάνθρωπους οικισμούς με όλα τα κομφόρ. Με δρόμους φαρδείς και πλατείες. Με πεζοδρόμια και πράσινο παντού. Με σύγχρονες υποδομές. Εμείς την περιοχή μας την προσέχουμε και τον τουρισμό που αφήνει χρήμα κι ανοίγει δουλειές.
Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής γιατί στην περιοχή μας έχουμε αναπτύξει μια σπάνια οικολογική συνείδηση. Δεν απλώνουμε, ας πούμε, λάστιχα για ν’ αδειάζουμε τους βόθρους μας στη θάλασσα, στα ποτάμια ή ακόμη ακόμη και σε χωράφια, όπως κάνουν σε άλλες περιοχές. Δεν γεμίζουμε φορτηγά με λύματα και λάσπη από τα χοιροστάσια και δεν τ’ αποθέτουμε στο δάσος με τις κουκουναριές 300 μέτρα από τ’ Αρκάδι, ούτε στα λιόφυτα δίπλα στα ποτάμια και τις δεξαμενές που πίνουμε νερό. Δεν φτιάχνουμε ολόκληρα τεχνικά έργα για να φτάσουν απρόσκοπτα τα απόβλητα στη θάλασσα μακριά από τ’ αδιάκριτα βλέμματα. Φέτο ειδικά που έχουμε πρόωρη άνοιξη κι η φύση άνθισε νωρίς είναι χαρά Θεού. Γεμάτος ο τόπος λουλούδια και τ’ αρώματα που αναδύονται είναι μεθυστικά. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Από τις βιόλες είναι και τα κρίνα, από τις παπαρούνες και τις μαχαιρίδες κι όχι από το ξεχείλισμα των βόθρων κι από τη λυματολάσπη, κι η θάλασσα κάτω στον κάμπο διάφανη κι ολοκάθαρη να την πιεις στο ποτήρι. Κι οι τεράστιες φυσαλίδες που θα δεις, φίλε μου, να επιπλέουν, προς Θεού, ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο είναι.
Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής γιατί εργάζομαι στην πόλη και τη διαδρομή Σφακάκι-Ρέθυμνο κι αντίστροφα την κάνω τέσσερις φορές την ημέρα. Κι είμαι ευτυχής γιατί επιστρέφοντας μετά από τη δουλειά στο σπίτι, έχω να επιλέξω ανάμεσα σε δυο τρεις κόμβους που με οδηγούν στους παράπλευρους δρόμους της εθνικής οδού. Φρόντισε η ΔΕΚΕ γι’ αυτό κι έτσι δεν είμαι υποχρεωμένος για να μπω στο σπίτι μου να φτάσω μέχρι του Σταυρωμένου και να στρίψω δεξιά για να βρεθώ στο ρεύμα της παλιάς εθνικής οδού Ρεθύμνου-Ηρακλείου και να κινδυνεύω κάθε στιγμή να σκοτωθώ. Έχουν φροντίσει για την ασφάλειά μου οι υπηρεσίες κι η ΔΕΚΕ που σαδιστικά κλείνει με μπάρες σε καθημερινή βάση όποια διάβαση ανοίγει ο δήμος κι οι απελπισμένοι κάτοικοι απειλώντας τους με παραπομπή στον Εισαγγελέα. Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την τόση σπουδή τους και δεν μπορώ να τους τα στερήσω.
Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχής γιατί ζω σε μια πολιτεία που με φροντίζει και νοιάζεται για μένα και θέλω να ελπίζω πως το ίδιο αισθάνεστε κι εσείς.