Τον αγώνα σου τιμώ, δάσκαλε...

Δάσκαλε, καθ’ όλα συμπαθή κι αγαπητέ, τον αγώνα σου τιμώ και τον καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου τις οικονομικές, τις αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες καλείσαι ν’ ασκήσεις το λειτούργημα σου, την αγωνία σου για το μέλλον, αλλά…
Την αγανάκτηση σου κατανοώ απέναντι σε μια κοινωνία της πλάκας για την οποία όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι και την οποία εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε κι εμείς ανεχόμαστε.
Το πείσμα σου απέναντι σε μια κυβέρνηση της πλάκας, που όμως εμείς εκλέξαμε, που όλα προσπαθεί να τα παραποιήσει, να τα εξωραΐσει κι εσένα ταπεινωμένο στις αίθουσες τις σχολικές να σε γυρίσει. Που στο πρόσωπο σου δεν βλέπει τον λειτουργό που πάνω στο πρόβλημα του πρέπει να σκύψει, αλλά τον προπομπό κι άλλων κινητοποιήσεων που πρέπει να συντρίψει, αλλά…, κάπου φταις κι εσύ.
Περίμενες ν’ ανοίξουν τα σχολειά, Σεπτέμβρη μήνα, κι είπες τότε τη μεγάλη λέξη ‘ ΑΠΕΡΓΙΑ’ και κλείσαν τα σχολειά και τέλειωσε ο Οκτώβρης κι είναι ακόμη κλειστά.
Η κυβέρνηση της πλάκας αμετακίνητη στις θέσεις της κι ατάραχη σαν Βούδας κι αντιπολίτευση, της πλάκας κι αυτή, να υιοθετεί άκριτα τα όποια αιτήματα δίκαια και παράλογα με σκέψη κι έγνοια μόνο μια, πως θα γίνει πιο γρήγορα χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να κάνει τα ίδια και χειρότερα. Ίδιες πολιτικές, ίδιες πρακτικές. Κι εμείς; Η κοινωνία; Τα παιδιά; Ποιος νοιάζεται θα μου πεις γι’ αυτά. Πείσμα στο πείσμα, φωτιά στη φωτιά.
Δάσκαλε, καθ’ όλα συμπαθή κι αγαπητέ, τον αγώνα σου τιμώ, αλλά…
Τα σχολεία είναι κλειστά. Την αδιαλλαξία τη δική σου και της κυβέρνησης την προλάβαν τα παιδιά. Στον κόσμο της πλάκας που μεγαλώνουν, πλάκα κάνουν κι αυτά. Άλλωστε ποιος θα νοιαστεί γι’ αυτά. Ο γονιός που τον έφαγε το άγχος και τρέχει ολημερίς ή οι κυβερνήσεις που η μόνη τους φιλοσοφία κι ο καημός είναι ο χρόνος να κυλά. Και γίναν τα παιδιά ίδια με μας. Πλάκα στην πλάκα, χαβαλέ στο χαβαλέ. Έγνοια τους μόνη το μοντέλο του κινητού, τα μπαράκια, τα internet καφέ.
Κι από δουλειά; Τα σχολεία κλειστά. Έτσι για πλάκα. Κι εκεί τι γίνεται; Αιτήματα κι αγώνας; Μπααα. Χαβαλέ, πειράγματα, και κάπου κάπου κανένας βιασμός, ναρκωτικά.
Καμένα τα σχολειά. Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά. “Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερειμένοι”. Κεραμιδαριό. Σαν τα ντουβάρια που θα αποδώσουμε στην κοινωνία. Άξεστα κι αγράμματα. Κι ο δάσκαλος που είναι;
Στην παρέλαση διαδηλώνει, την παρέλαση χαλά. Μας φταίξαν κι αυτές τώρα. Οι παρελάσεις να καταργηθούν ωρύονται κάποιοι ψευτοκουλτουριάρηδες και ψευτοπροοδευτικοί. Μαζί τους κι εγώ. Απόλυτα μαζί τους συμφωνώ. Γκρεμίστε τα όλα. Στάχτη και μπούρμπερη, τίποτα μην απομείνει.
Δάσκαλε, καθ’ όλα συμπαθή κι αγαπητέ, τον αγώνα σου τιμώ, αλλά σε θέλω και μπροστάρη στη μόρφωση του παιδιού. Να μάθει Ελληνικά, Ιστορία και Γεωγραφία κι ήθος ν’ αποκτήσει αν δεν ζητώ πολλά.